Ο βασιλιάς της Πρωσίας που χτυπούσε τον πρωτότοκο γιο του γιατί του άρεσε η τέχνη και η λογοτεχνία. Τον έβαλε φυλακή και τον θεωρούσε μαλθακό, αλλά η ιστορία δεν τον δικαίωσε καθόλου

ΠΗΓΗ: «ΒΑΣΙΛΙΚΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ», Michael Farquhar. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΑΛΙΟΣ

Οι βασιλιάδες πάντα χρειάζονταν τους γιους για να τους κληροδοτήσουν τη δυναστεία τους, αλλά συχνά τους μισούσαν για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Η ανατροφή των αγοριών  αντιπροσώπευε την οδυνηρή υπενθύμιση της θνησιμότητας του βασιλιά, ο οποίος  συχνά υποπτευόταν ότι τα παιδιά ήθελαν να την επιταχύνουν.

Αυτή ήταν η περίπτωση του Φρειδερίκου Γουλιέλμου Ι, του χυδαίου στενόμυαλου κυρίαρχου της Πρωσίας του 18ου αιώνα, ο οποίος φαίνεται ότι έτρεφε ιδιαιτέρως σφοδρή απέχθεια για τον μεγαλύτερο γιο του Φρειδερίκο.

Δεν χρειάσθηκε πολύς καιρός μετά τη γέννηση του πρίγκιπα για να αρχίσει το μωρό να “ερεθίζει” τον βασιλιά. Εύθραυστο και φιλάσθενο παιδί, ο νεαρός Φρειδερίκος αποτελούσε μεγάλη προσβολή στο όραμα του πατέρα του για τα χαρακτηριστικά ενός μελλοντικού μονάρχη. Ο Φρειδερίκος Γουλιέλμος ορμούσε στο δωμάτιο του αγοριού, πασπατεύοντάς το και σκουντώντας το αλύπητα σαν να ήταν κάποιο αποκρουστικό ζώο. Όσο το παιδί μεγάλωνε, η μεταχείριση γινόταν χειρότερη.

Θεωρώντας ότι “όλοι οι μορφωμένοι είναι ανόητοι”, ο αλαζόνας βασιλιάς σιχαινόταν τις τέχνες, τη λογοτεχνία και την επιστήμη. Ο νεαρός Φρειδερίκος είχε την ατυχία να κλίνει από τη φύση του, ακριβώς στις ασχολίες που τόσο περιφρονούσε ο πατέρας του. Ο βασιλιάς τον κτυπούσε και τον βασάνιζε συχνά, αφήνοντάς τον κλαμένο και τρεμάμενο. Η αδελφή του πρίγκιπα Φρειδερίκου και αδελφή-ψηχή του, η Βιλελμίνη, ήταν συχνά μάρτυρας της άσπλαχνης μεταχείρισης που δεχόταν το παιδί. “Ο βασιλιάς δεν μπορούσε να υποφέρει τον αδελφό μου”, θυμόταν.

“Τον προσέβαλε κάθε φορά που τον έβλεπε, τόσο που ο Φρειδερίκος κατατρυχόταν από έναν φόβο για αυτόν, ο οποίος επέμενε και αφού είχε φθάσει σε ηλικία που μπορούσε να σκέπτεται λογικά”.

Αποφασισμένος να ξεριζώσει όλα τα μορφωτικά ενδιαφέροντα που ακολουθούσε ο γιος του, ο βασιλιάς Φρειδερίκος Γουλιέλμος διέταξε μια σπαρτιατική αγωγή με σκοπό να διαμορφώσει το παιδί σε μια μικρογραφία του εαυτού του, έναν ανελέητο και εχθρικό τύραννο.

Όσο για τη μουσική, το θέατρο και άλλες “παραλυσίες”, οι δάσκαλοι του νεαρού Φρειδερίκου διατάχθηκαν επί ποινή θανάτου “να του εμπνεύσουν απέχθεια για αυτά”. Ο πατέρας γινόταν έξαλλος στην ιδέα της παραμικρής κομψής συμπεριφοράς από την πλευρά του γιου του, φθάνοντας στο σημείο να τον κτυπήσει μέχρις αναισθησίας, επειδή χρησιμοποιούσε ασημένιο πιρούνι με τρία δόντια αντί για το κανονικό ατσάλινο με τα δυο.

Σχεδόν οτιδήποτε έκανε ο πρίγκιπας ενεργοποιούσε τη βίαιη οργή του πατέρα του και η σχέση υποβαθμίστηκε σε τέτοιον βαθμό έχθρας, που ο Φρειδερίκος κάποτε έγραψε στον βασιλιά ικετεύοντας για κατανόηση.

Η απάντηση γράφτηκε στον αστραφτερή οικειότητα του τρίτου προσώπου: “Ο πρίγκιπας”, έγραφε ο βασιλιάς, “έχει μια ισχυρογνώμονα και κακοήθη διάθεση. Δεν αγαπά τον πατέρα του. Ένας γιος που αγαπά τον πατέρα του κάνει το θέλημα του πατέρα του, όχι μόνον όταν είναι παρών, αλλά και όταν δεν είναι εκεί να τον δει. Ξέρει πάρα πολύ καλά ότι δεν μπορώ να υποφέρω ένα θηλυπρεπές αγόρι, που δεν έχει ούτε μια ανδρίκεια κλίση, που δεν μπορεί να ιππεύσει, ούτε να πυροβολήσει. Δεν τον ευχαριστεί παρά να κάνει του κεφαλιού του. Αυτή είναι η απάντησή μου”.

Ο βασιλιάς Φρειδερίκος Γουλιέλμος φανταζόταν όλο και πιο παρανοϊκά ότι υπήρχε μια συνωμοσία να τον σκοτώσουν, πιστεύοντας ότι ο γιος του ήταν στο κέντρο της. Κάποτε, κατηγόρησε τον πρίγκιπα μπροστά σε πρώσους αξιωματικούς ότι σκόπευε να τον δολοφονήσει, όχι με κατευθείαν επίθεση, “αφού ήταν πολύ δειλός”, αλλά μαχαιρώνοντάς τον πισώπλατα. “Αν μου είχε φερθεί εμένα έτσι ο πατέρας μου, θα είχα τινάξει τα μυαλά μου στον αέρα. Αλλά αυτός ο τύπος δεν έχει τιμή, δέχεται τα πάντα”, είπε ο βασιλιάς, προσβάλλοντας τον γιο του.

Για να ξεφύγει από την αδιάκοπη κτηνωδία του πατέρα του, ο Φρειδερίκος αποφάσισε να ψάξει καταφύγιο στην Αυλή του ξαδέλφου του Γεωργίου ΙΙ, στην Αγγλία. Όμως, το σχέδιό του ανακαλύφθηκε και ο πρίγκιπας συνελήφθη και στάλθηκε σε μια κολασμένη φυλακή. Μετά ο βασιλιάς διέταξε να δικαστούν ο Φρειδερίκος και ο φίλος του υπολοχαγός Χανς φον Κάτε από στρατοδικείο. Ωστόσο, το στρατιωτικό δικαστήριο αρνήθηκε να δικάσει τον Φρειδερίκο, αποκαλώντας την υπόθεση οικογενειακή, αλλά καταδίκασε τον φον Κάτε σε ισόβια. Παραμερίζοντας την ετυμηγορία, ο βασιλιάς επεδίωξε τη δική του εκδίκηση. Ο φον Κάτε αποκεφαλίστηκε, ενώ ο Φρειδερίκος αναγκάστηκε να παρακολουθήσει την εκτέλεση.

Όταν τελικώς ταπεινώθηκε μπροστά στον πατέρα του, ο πρίγκιπας Φρειδερίκος κατάφερε να κατακτήσει μια αδύναμη ειρήνη. Τότε, το μόνο που είχε να κάνει ήταν να περιμένει τον θάνατο του βασιλιά. Η υπομονή του ανταμείφθηκε και ανέβηκε στον θρόνο το 1740, σε ηλικία 28 ετών. Θα γινόταν γνωστός σε όλον τον κόσμο, ως ο Φρειδερίκος ο Μεγάλος -διάσημος ποιητής, μουσικός και στρατιωτικός γίγαντας, ο οποίος άνοιξε τον δρόμο για την εμφάνιση της γερμανικής αυτοκρατορίας.

Πηγή αρχικής εικόνας: Wikimediamtx Commons

ΠΗΓΗ: «ΒΑΣΙΛΙΚΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ», Michael Farquhar. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΑΛΙΟΣ

Διαβάστε στην “ΜτΧ”: Οι ομοφυλόφιλοι βασιλιάδες της Αγγλίας, ανάμεσά τους ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, ο Γουλιέλμος ΙΙ και η βασίλισσα Μαίρη που έγραφε στην ερωμένη της: «Είμαι η ταπεινή υπηρέτριά σου, είμαι το σκυλάκι σου»!