Ο θρύλος του μπουζουκιού και κολλητός του Χιώτη. Πέθανε στα 45 του και παραμένει άγνωστος. Οι μοιραίες καταχρήσεις

Ο θρύλος του μπουζουκιού και κολλητός του Χιώτη. Πέθανε στα 45 του και παραμένει άγνωστος. Οι μοιραίες καταχρήσεις

Ο Δημήτρης Στεργίου, γνωστός ως Μπέμπης, ήταν το πιο διάσημο μπουζούκι του Πειραιά τις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Υπήρξε το αντίπαλον δέος του Μανώλη Χιώτη, ο εραστής της Μπέμπα Μπλανς και θρύλος στην Αθήνα και τη Νέας Υόρκη.

Ο αριστοκράτης μάγκας

Γεννήθηκε το 1927 στον Πειραιά, σε μια ευκατάστατη για την εποχή οικογένεια και ήρθε από μικρός σε επαφή με τη μουσική. Ο πατέρας του, με κλασικές σπουδές στη μουσική, είχε εξασφαλίσει  μια καλή θέση στην ορχήστρα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Ο Δημήτρης Στεργίου, σπούδασε επίσης κλασσική και βυζαντινή μουσική στο Ωδείο του Πειραιά, τον κέρδισε όμως το μπουζούκι.

Από μαθητής, μυήθηκε στο απαγορευμένο όργανο από έναν γέρο τυφλό Μικρασιάτη, σε ένα πανηγύρι στον Άγιο Διονύση. Δεν σκόπευε να γίνει επαγγελματίας μουσικός, αλλά ο πρόωρος θάνατος του πατέρα του και η ανάγκη της επιβίωσης τον έσπρωξε να αναζητήσει μεροκάματο στα πάλκα της εποχής.

Έχασε τον πατέρα του σε ηλικία μόλις 13 ετών, όταν ο πατέρας του βγήκε για ψάρεμα με μια μικρή βάρκα και πνίγηκε στα ανοιχτά της Πειραϊκής.  Ο Μπέμπης αναγκάστηκε να δουλέψει από μικρός για να βοηθήσει την οικογένειά του, τη μητέρα και την αδερφή του.

Πριν γίνει περιζήτητος, δούλευε το πρωί ως δακτυλογράφος σε ένα συμβολαιογραφείο και το βράδυ έπαιζε μπουζούκι σε ταβέρνες.

Όσοι τον γνώρισαν τον περιέγραφαν ως έναν “ομορφάντρα”, που φρόντιζε επιμελώς την εμφάνισή του  ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΕΜΠΗΣ ΣΤΕΡΓΙΟΥ/ facebook

Ξεχώρισε για το ταλέντο του πολύ γρήγορα και αμέσως καθιερώθηκε στο χώρο σαν μεγάλος δεξιοτέχνης. Ο Μπέμπης δεν έπαιζε μόνο μπουζούκι με απαράμιλλη δεξιοτεχνία, αλλά και κιθάρα, μαντολίνο και όλα τα έγχορδα.  Αξίζει να σημειωθεί πως ήταν από τους ελάχιστους μπουζουξήδες της εποχής που ήξερε να διαβάζει παρτιτούρα και είχε εγκύκλια μουσική παιδεία.

Έχτισε μια εντυπωσιακή καριέρα που ξεκίνησε από τις φημισμένες ταβέρνες με ορχήστρα, του Πειραιά και έφτασε στις μεγαλύτερες πίστες της Αθήνας και της Νέας Υόρκης, όπου ζούσαν χιλιάδες έλληνες μετανάστες.

Ο Μανώλης Χιώτης και οι ηχογραφήσεις

Γνωστές ήταν οι «κόντρες» που είχε με τον Μανώλη Χιώτη για το ποιος παίζει πιο γρήγορα. Κόντρες όμως μάλλον φημολογούμενες, καθώς  τους δύο σπουδαίους μουσικούς τους ένωνε ο σεβασμός και η αλληλοεκτίμηση. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, κάποτε ο Χιώτης είχε δηλώσει: «Εγώ παίζω όσο γρήγορα μπορώ, ο Μπέμπης όσο γρήγορα θέλει», ενώ ο Γιώργος Ζαμπέτας τον είχε χαρακτηρίσει “μεγάλη μορφή”.

Όσοι τον γνώρισαν τον περιέγραφαν ως έναν “ομορφάντρα”, που φρόντιζε την εμφάνισή του και κυκλοφορούσε με καλοραμμένα κοστούμια και καλογυαλισμένα παπούτσια, αλλά που είχε περίεργο χαρακτήρα.  Έμεινε πιστός μέχρι το τέλος στο τρίχορδο μπουζούκι και δεν έπαιξε ποτέ το τετράχορδο, που λάνσαρε ο Χιώτης εκείνα τα χρόνια.

Επίσης, αρνιόταν πεισματικά να μπει στο στούντιο να ηχογραφήσει λέγοντας: «Εμένα δε θα με κάνετε γραμμόφωνο. Όποιος θέλει να με ακούσει να έρθει στο μαγαζί που δουλεύω». Αυτή του η άρνηση είχε σαν αποτέλεσμα να υπάρχουν σήμερα ελάχιστα δείγματα της δουλειάς του.

Ο “Μπέμπης” με τον Στέλιο Σουγιουλτζή. Πηγή φωτογραφίας: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΕΜΠΗΣ ΣΤΕΡΓΙΟΥ/ facebook

Η Αμερική και ο αλκοολισμός

Το 1954 παντρεύτηκε και απέκτησε δύο κόρες, αλλά δεν ξεπέρασε ποτέ τη Μπέμπα Μπλανς που ήταν ο μεγάλος του έρωτας.  Το 1959 έφυγε για την Αμερική αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, όπως πολλοί άλλοι συνάδελφοί του εκείνη την εποχή. Εκεί ηχογράφησε το 1960, το «Χάρο» και το «Δεν ξαναπαίζω ζάρια πια», που τραγουδάει ο ίδιος με μοναδικό τρόπο, αλλά και το ορχηστρικό «Bebi’s Lament».

Δυστυχώς όμως τα χρόνια της Αμερικής θα αποδειχθούν καταστροφικά για το Μπέμπη. Εκεί υποστηρίζεται ότι ξεκίνησε ο εθισμός του στο ποτό, με αποτέλεσμα να γυρίσει πίσω το 1965, με κλονισμένη υγεία και χωρίς να μπορεί να αποδώσει όπως παλιά.

Τα οικονομικά προβλήματα δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Εξαιτίας του αλκοολισμού δεν μπορούσε να στεριώσει σε μαγαζί, ενώ η οικογένειά του περνούσε δύσκολες ώρες.

Νοσηλεύτηκε αρκετές φορές στο Κρατικό Θεραπευτήριο Ψυχικών Παθήσεων στο Δαφνί, προσπαθώντας να απαλλαγεί από τον εθισμό του στο αλκοόλ. Δεν τα κατάφερε όμως. Στις 24 Δεκέμβρη του 1972, μετά από άλλη μια εισαγωγή του σε κωματώδη κατάσταση, άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία μόλις 45 ετών.

Πηγή αρχικής φωτογραφίας: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΜΠΕΜΠΗΣ/ facebook

Ακολουθήστε την mixanitouxronou.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε τις σημαντικότερες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στη mixanitouxronou.gr