Ο θρύλος του χαμένου θησαυρού στο εγκαταλελειμμένο μοναστήρι της Νάξου. Το έχτισαν Ιησουίτες και κινδυνεύει με κατάρρευση

Λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Χώρα της Νάξου βρίσκεται ένα επιβλητικό κτίσμα με εντυπωσιακή ιστορία. Οι ντόπιοι το αποκαλούν “παλάτι”, αλλά πρόκειται για ένα εγκαταλελειμμένο καθολικό μοναστήρι γεμάτο θρύλους.

Ανάμεσα στις Μέλανες και στην Ποταμιά, δυτικά του λιμανιού της Νάξου, βρίσκονται τα Καλαμίτσια. Ο Ροβέρτο Σωζέ, ένας επιφανής Ιησουίτης μοναχός, επέλεξε αυτήν την απομονωμένη περιοχή για να χτίσει ένα μεγάλο «κοινόβιο» που θα στέγαζε τους ομοϊδεάτες του στο νησί. Αποφάσισε ότι δεν θα ήταν ένα συνηθισμένο μοναστήρι.

Η αρχιτεκτονική του ήταν πρωτοποριακή. Έδινε την εντύπωση ενός πραγματικού ανακτόρου με πελώριες πύλες, θόλους, τεράστιους κήπους, στάβλους, περιστερώνες, ακόμα και ελαιοτριβείο. Περιμετρικά περιβαλλόταν από πτέρυγες, ενώ διέθετε και δεκάδες βοηθητικούς χώρους.

Η θέα από παράθυρο του μοναστηριού. YouTube

Το εντυπωσιακό οικοδόμημα προοριζόταν για περισυλλογή και ανάπαυση των Ιησουιτών, οι οποίοι την περίοδο εκείνη είχαν κάνει αισθητή την παρουσία τους στη Νάξο. Το τάγμα των Ιησουιτών μοναχών είχε εγκατασταθεί στο νησί στις αρχές του 1600. Υπό την επιρροή της γαλλικής διπλωματίας και πολιτικής στην Ανατολή, οι Ιησουίτες ανέλαβαν να κηρύξουν το δόγμα τους, να προσηλυτίσουν τους νησιώτες και να ιδρύσουν σχολείο για την κοινωνική και θρησκευτική μόρφωση των νέων.

Ωστόσο, στα τέλη του 18^ου αιώνα το σχολείο έκλεισε και οι Ιησουίτες άρχισαν μαζικά να εγκαταλείπουν τη Νάξο. Τότε το μοναστήρι πέρασε στους Λαζαριστές. Οι μοναχοί του τάγματος του Αγίου Λαζάρου το διατήρησαν στην κατοχή τους μέχρι και το 1887, όποτε και παρέδωσαν το ανάκτορο στους Σελεστιανούς. Όσο το κτίσμα άλλαζε χέρια μεταξύ των μοναστικών κύκλων, παρέμενε κατοικημένο με αποτέλεσμα να συντηρείται και να διατηρείται σε καλή κατάσταση.

Η αρχή του τέλους

Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε το 1949, όταν πέρασε στην κυριότητα του δημοσίου. Τότε η εντυπωσιακή μονή αφέθηκε έρμαιο της μοίρας και της φθοράς του χρόνου. Τα γύρω κτήματα μοιράστηκαν σε άκληρους αγρότες και το “ανάκτορο” έπαψε να κατοικείται. Έτσι, με τα χρόνια, οι τοίχοι φθάρηκαν, κομμάτια της στέγης κατέρρευσαν, ενώ τα εκκλησάκια και οι κήποι εγκαταλείφθηκαν πλήρως. Σήμερα το ερειπωμένο «παλάτι» δε θυμίζει σε τίποτα την αίγλη και τη χλιδή που απέπνεε μερικούς αιώνες πριν.

Σήμερα το ερειπωμένο «παλάτι» δε θυμίζει σε τίποτα την αίγλη και τη χλιδή που απέπνεε μερικούς αιώνες πριν. YouTube

Η εγκατάλειψη και ο θρύλος του «χαμένου θησαυρού»

Η άγρια όψη του έχει δημιουργήσει θρύλους και ιστορίες που άρχισαν να λένε από στόμα σε στόμα οι ντόπιοι. Μία από τις πιο διαδεδομένες είναι ότι στα θεμέλιά του έκρυβε έναν αμύθητο θησαυρό, ο οποίος λέγεται ότι βρέθηκε λίγο πριν από το 2000. Μέχρι τότε βέβαια, δεν ήταν λίγοι οι επίδοξοι εξερευνητές που είχαν σκάψει και βανδαλίσει μέρη του κτιρίου προκειμένου να τον βρουν.

Πιο ευφάνταστοι μύθοι αναφέρουν ότι το εγκαταλελειμμένο ανάκτορο φιλοξενεί νεράιδες και πνεύματα. Συγκεκριμένα, αναφέρουν ότι τα αερικά συνηθίζουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους κατά τις νυχτερινές ώρες, όποτε και έχουν γίνει αντιληπτά από περαστικούς και επισκέπτες.

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Παναγία Σουμελά. Το μοναστήρι που κατέστρεψαν οι Τούρκοι στη γενοκτονία. Η εικόνα της Παναγίας σώθηκε γιατί είχε θαφτεί σε κοντινό παρεκκλήσι. Βενιζέλος και Ινονού συμφώνησαν να ξεθαφτεί και να μεταφερθεί στην Ελλάδα