Ο θρύλος της “καταραμένης” μούμιας του Βρετανικού Μουσείου. Συνδέεται με αιφνίδιους θανάτους, πτωχεύσεις, τραυματισμούς, ακόμα και με το ναυάγιο του Τιτανικού. Η προειδοποίηση του συγγραφέα του Σερλοκ Χόλμς

Ανεξήγητοι θάνατοι, δυστυχήματα, πτωχεύσεις, ακόμη και ναυάγια.

Πρόκειται άραγε για διαβολικές συμπτώσεις ή για όλα αυτά ευθύνεται η κατάρα της ιέρειας;

Στο επίκεντρο του μυστηρίου βρίσκεται μία μούμια η οποία μεταφέρθηκε από την Αίγυπτο στην Ευρώπη τον 19ο αιώνα και λόγω των δεινών που συνδέθηκαν με την παρουσία της, έγινε γνωστή ως η καταραμένη μούμια.

Κάποιες από αυτές τις ιστορίες είναι σίγουρα προϊόν μυθοπλασίας, κάποιες άλλες όμως λέγεται ότι διασταυρώθηκαν από έναν δημοσιογράφο στις αρχές του 20ου αιώνα.

Ο δημοσιογράφος που ερεύνησε τη μούμια και πέθανε αιφνίδια

Ο δημοσιογράφος Μπέρτραμ Φλέτσερ Ρόμπινσον ερεύνησε για μήνες κάποιες τραγωδίες που σχετίζονται με την αιγυπτιακή μούμια.

Πριν όμως να ολοκληρώσει την έρευνά του, ο δημοσιογράφος πέθανε αιφνιδίως.

Ήταν άραγε η κατάρα της μούμιας ή ένα ευφάνταστο σενάριο της εποχής του;

Ο Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, Άγγλος συγγραφέας και δημιουργός του Σέρλοκ Χολμς, πίστευε ότι για τον θάνατο του δημοσιογράφου αιτία ήταν η κατάρα της μούμιας.

Το ίδιο πίστευαν και πολλοί φίλοι του.

Τα σχόλια του Ντόιλ για την έρευνα του δημοσιογράφου, αλλά και τον αιφνίδιο θάνατό του, δημοσιεύτηκαν σε ένα περιοδικό το “Pearsons magazine” και μια εφημερίδα τη “Daily express” (που ανήκουν στον ίδιο εκδότη ).

Ο συγγραφέας – δημιουργός του Σέρλοκ Χόλμς γράφει για την κατάρα

Συγκεκριμένα, ο Ντόιλ έγραψε ότι ο θάνατος του δημοσιογράφου οφείλεται σε κάποιες πνευματικές οντότητες που προστάτευαν τη θηλυκή μούμια και ότι όλα ξεκίνησαν όταν ο Ρόμπινσον άρχισε να καταπιάνεται με το θέμα της κατάρας και της μοχθηρίας της μούμιας.

Μάλιστα, ο δημιουργός του Σέρλοκ Χολμς αναφέρει:

“Είχα προειδοποιήσει τον κύριο Ρόμπινσον να μην ασχοληθεί με τη μούμια που βρίσκεται στο Βρετανικό μουσείο. Του είπα ότι προκαλούσε την τύχη του συνεχίζοντας τις έρευνες. Η επίσημη αιτία θανάτου ήταν τυφοειδής πυρετός, αλλά αυτός είναι ο συνήθης τρόπος με τον οποίο λειτουργούν τα στοιχειά της μούμιας“.

Ο δημοσιογράφος είχε αρχίσει την έρευνά του γύρω από τη μούμια με σκοπό να γράψει άρθρο στη “Daily express” για να διαψεύσει την φημολογούμενη κατάρα, όμως στην πορεία διαπίστωσε ότι οι μύθοι για την καταραμένη μούμια είχαν βάση.

Όλα τα άρθρα του δημοσιογράφου σχετικά με την υπόθεση δημοσιεύτηκαν με τον τίτλο “articles by BFRonline”, από μια οργάνωση που ανέλαβε να διεξαγάγει εξονυχιστική έρευνα γύρω από τη ζωή και το έργο του δημοσιογράφου Ρόμπινσον (1870-1907) ο οποίος υπήρξε και ένας διακεκριμένος πολιτικός, λογοτέχνης, αλλά και αθλητής.

Η ιστορία της μούμιας, που στην πραγματικότητα δεν είναι ολόκληρη η μούμια παρά μόνο το καπάκι της σαρκοφάγου, γράφτηκε τον Αύγουστο του 1909 στο περιοδικό “Pearson”.

Όλα τα στοιχεία που παρατέθηκαν εκεί επαληθεύθηκαν από τον Ρόμπινσον μετά την έρευνά του.

 Η ιστορία της μούμιας

Η μούμια είχε ανακαλυφθεί στην Αίγυπτο από έναν Άραβα, ο οποίος την πούλησε στον κύριο “Mr. W” (το ολόκληρο όνομα του οποίου δεν έγινε γνωστό) σε ένα πάρτι που είχε οργανώσει μια αγγλίδα κυρία με τίτλο ευγένειας.

Η σαρκοφάγος της μούμιας περιγράφεται λεπτομερώς στο περιοδικό.

Απεικόνιζε ένα γυναικείο πρόσωπο με παράξενη ομορφιά, αλλά με μια ψυχρή και κακεντρεχή έκφραση.

Στο περιοδικό αναφέρονται τα εξής:

“Στο ταξίδι της επιστροφής από την Αίγυπτο στην Αγγλία, οι άνθρωποι που συμμετείχαν στο πάρτι ενεπλάκησαν σε διάφορα ατυχή περιστατικά. Κάποιος πυροβολήθηκε από τον υπηρέτη του κατά λάθος στο χέρι. Το όπλο εκπυρσοκρότησε χωρίς προφανή λόγο και το χέρι του θύματος έπρεπε να ακρωτηριαστεί.

Κάποιος άλλος έχασε όλη του την περιουσία και πέθανε πάμπτωχος μέσα στον επόμενο χρόνο.

Ο ιδιοκτήτης της μούμιας όταν έφτασε στο Κάιρο, έμαθε πως έχασε όλη του την περιουσία και πέθανε λίγο αργότερα .

Όταν η μούμια έφτασε στην Αγγλία, ο ιδιοκτήτης της τη δώρισε στην παντρεμένη αδερφή του που ζούσε κοντά στο Λονδίνο. Εικάζεται ότι πρόκειται για τη “Ms Warwick Hunt”.

Αμέσως η μούμια τους έφερε κακή τύχη. Η οικογένεια χρεοκόπησε και ακολούθησε δυστυχία.

Ένας φωτογράφος που φωτογράφησε τη μούμια και ισχυρίστηκε ότι στο φιλμ του εμφανίστηκε η εικόνα μιας ζωντανής γυναίκας πέθανε αμέσως. Ο ιδιοκτήτης τελικά την παρέδωσε στο Βρετανικό Μουσείο. Μέσα σε αυτόν το χώρο την μελετούσε και ο δημοσιογράφος. Η μούμια βρίσκεται εκεί μέχρι σήμερα”.

Όλες αυτές οι ιστορίες υπήρξαν αντικείμενο έρευνας του δημοσιογράφου που πέθανε ξαφνικά.

Πρόκειται για μυστηριώδεις και ανεξήγητες συμπτώσεις που δεν μπορούν να απαντηθούν από τη λογική.

Το σίγουρο είναι ότι η ιστορία γοητεύει, φοβίζει και προκαλεί δέος όσο και η  σαρκοφάγος της μούμιας.

Η μούμια και ο Τιτανικός

Λέγεται ότι ο Τιτανικός μετέφερε τη μούμια η οποία “ευθύνεται” για το ναυάγιο.

Η Μπάρμπαρα Μίκελσον ερεύνησε την ιστορία αυτή και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η μούμια ποτέ δεν έφυγε από το Βρετανικό Μουσείο και ότι όλος ο μύθος ξεκίνησε από τον Ντάγκλας Μιούρει και έναν δημοσιογράφο τον Ουίλιαμ Στεντ.

Οι δυο άντρες ανέφεραν μια ιστορία για μια μούμια στο σπίτι ενός φίλου.

Το πνεύμα της μούμιας υποτίθεται ότι έσπασε όλα τα αντικείμενα μέσα στο σπίτι και έφερε αρρώστια και ατυχία σε όλους όσοι ήρθαν σε επαφή μαζί της. Αργότερα, οι δύο αυτοί άντρες είδαν την μούμια στο Βρετανικό Μουσείο. Την ίδια μούμια που ερευνούσε και ο Ρόμπινσον.

Είπαν ότι το εικονιζόμενο πρόσωπο της ιέρειας φαινόταν ταλαιπωρημένο και ότι το κακό πνεύμα της εκδικούνταν τους ανθρώπους.

Ο ένας από τους δυο αυτούς άντρες, ο Στεντ, ήταν επιβάτης του Τιτανικού και πνίγηκε στο ναυάγιο.

Ένας διασωθείς σε μια συνέντευξη στο “New York world” ανέφερε πως ο Στεντ, λίγο πριν από την πρόσκρουση του Τιτανικού στο παγόβουνο, διηγούνταν την ιστορία της καταραμένης μούμιας σε άλλους επιβάτες του Τιτανικού.

Η Μίκελσον υποστηρίζει ότι οι συγκυρίες ενέπλεξαν την ιστορία της καταραμένης μούμιας με τη μούμια στο Βρετανικό Μουσείο και το ναυάγιο του Τιτανικού.

Πληροφορίες theepochtimes & britishmuseum

 Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: Το επιβλητικό «μνημείο των Νηρηίδων» από τη Λυκία της Μικράς Ασίας. Είναι έργο Ελλήνων τεχνιτών και κατέληξε στο Βρετανικό Μουσείο…