Ο τετράποδος Λοχίας που έσωσε τη ζωή δεκάδων στρατιωτών και αιχμαλώτισε έναν γερμανό στρατιώτη, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επιβίωσε ακόμη και από χημικά αέρια

Ένας από τους πιο ηρωικούς στρατιώτες του πρώτου παγκοσμίου πολέμου δεν ήταν άνθρωπος, αλλά ένας σκύλος, ονόματι Λοχίας Στάμπι.

Ο Στάμπι ήταν ένας αδέσποτος σκύλος, ράτσας πιτμπουλ, που ζούσε στην πανεπιστημιούπολη του Γέιλ, το 1917.

Στο Γέιλ είχαν εγκατασταθεί ορισμένα αμερικανικά στρατεύματα, τα οποία εκπαιδεύονταν για τον πόλεμο.

Ένας από τους στρατιώτες, ο Ρόμπερτ Κόνροϊ, τον είδε και αποφάσισε να τον κρατήσει.

Του έδωσε το όνομα Στάμπι, δηλαδή «κοντόχοντρος», λόγω της ουράς του.

Ο Στάμπι εκπαιδεύτηκε μαζί με τους στρατιώτες και έμαθε όχι μόνο να παρελαύνει, αλλά και να χαιρετά στρατιωτικά.

Όταν το στράτευμα επιβιβάστηκε στα πλοία για την Ευρώπη, ο Κόνροϊ έκρυψε τον σκύλο στα ρούχα του και τον πήρε μαζί.

Η παρουσία του Στάμπι δεν έμεινε κρυφή για πολύ και ο ανώτερος του Κόνροϊ έγινε έξαλλος.

Όμως ο τετραπέρατος σκύλος λύγισε τις αντιστάσεις τους αξιωματικού, επιδεικνύοντας τις εξαιρετικές ικανότητές του.

Εκτέλεσε στην εντέλεια τον στρατιωτικό χαιρετισμό που έμαθε και ο αξιωματικός εντυπωσιάστηκε τόσο που δέχτηκε να τον κρατήσουν.

Η κίνησή του αποδείχτηκε εξαιρετικά ωφέλιμη.

Ο τετράποδος «Ράμπο»

Ο Στάμπι έμεινε στο μέτωπο για 18 μήνες, πήρε μέρος σε 21 μάχες και έσωσε τις ζωές αμέτρητων στρατιωτών.

Η αρχή αποδείχτηκε δύσκολη, γιατί ο Στάμπι κόντεψε να πεθάνει ύστερα από επίθεση με χημικά αέρια, αλλά ο σκύλος δεν το έβαλε κάτω.

Ανάρρωσε και επέστρεψε δριμύτερος στη μάχη.

Συνήθισε τον ήχο των πυροβολισμών, τη μυρωδιά των αερίων και την ανθρώπινη ομιλία και εκμεταλλεύτηκε τις δυνατότητές του στο έπακρο.

Λόγω της εξαιρετικής του ακοής, άκουγε τις σφαίρες των αντιπάλων πριν από τους «δίποδους» στρατιώτες και τους ειδοποιούσε.

Απέκτησε ευαισθησία στη μυρωδιά των αερίων και γάβγιζε μέχρι να φορέσουν οι στρατιώτες τις μάσκες.

Μικρόσωμος όπως ήταν, μπορούσε να κυκλοφορεί ανενόχλητος στην περιοχή ανάμεσα στα αντίπαλα στρατόπεδα και να εντοπίζει τραυματίες, τους οποίος συνόδευε μέχρι την ασφάλεια των χαρακωμάτων.

Ο Στάμπι έμαθε να ξεχωρίζει ανάμεσα στην αγγλική και γερμανική ομιλία και να επιτίθεται σε όποιον αναγνώριζε σαν εχθρό.

Κατά τη διάρκεια μίας ερευνητικής αποστολής, ένας γερμανός στρατιώτης είδε τον σκύλο και του μίλησε στα γερμανικά.

Ο Στάμπι του γάβγισε και όταν ο στρατιώτης άρχισε να τρέχει, τον κυνήγησε και τον δάγκωσε στη γάμπα.

Μάταια πάλευε ο στρατιώτης να διώξει το σκύλο.

Ο Στάμπι τον είχε πιάσει απ’ το πόδι και δεν τον άφησε, μέχρι που τους βρήκαν οι Αμερικάνοι και αιχμαλώτισαν  τον άτυχο στρατιώτη.

Για την ηρωική του πράξη, ο Στάμπι τιμήθηκε με το βαθμό του «λοχία» και ήταν πλέον ανώτερος του ιδιοκτήτη του, που ήταν ένας απλός στρατιώτης.

Όταν επέστρεψε στην Αμερική, ο Στάμπι ήταν διάσημος.

Περιόδευσε τη χώρα και έμενε σε πεντάστερα ξενοδοχεία που μέχρι τότε απαγόρευαν την είσοδο τετράποδων στο χώρο.

Γνώρισε τον Πρόεδρο Γουίλσον, επισκέφτηκε τον Λευκό Οίκο και παρασημοφορήθηκε πολλάκις.

Συνόδευσε το αφεντικό του στο Πανεπιστήμιο της Τζόρτζταουν, όπου φοιτούσε και έγινε μασκότ της ομάδας φούτμπολ του πανεπιστημίου.

Ο θρυλικός σκύλος του Ά Παγκοσμίου Πολέμου πέθανε το 1926, σε ηλικία 10 ετών.

Ταριχεύθηκε και φιλοξενείται στο Μουσείο Αμερικάνικης Ιστορίας Smithsonian.

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: Τα ζώα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου που πολέμησαν στην πρώτη γραμμή. Τα κατοικίδια που έγιναν σύντροφοι των στρατιωτών και πολύτιμοι συνεργάτες…