Ο τερματοφύλακας της Ρεάλ που σταμάτησε την Ιταλική επίθεση, επί Μουσολίνι. Τον έβγαλαν από το γήπεδο αναίσθητο. Είναι αυτός που άλλαξε το ρόλο του τερματοφύλακα (βίντεο)

Το 1934 η Ιταλία διοργάνωσε το Μουντιάλ και Μουσολίνι ήθελε πάση θυσία να κατακτήσει το τρόπαιο για να αποδείξει την ανωτερότητα του έθνους και να γνωρίσει τη συνηθισμένη αποθέωση από τον λαό.

Οι “ατζούρι” είχαν πράγματι μια πολύ καλή ομάδα, όμως το εμπόδιο στα προημιτελικά άκουγε στο όνομα, Ζαμόρα.

Ο Καταλανός τερματοφύλακας απέκρουε με λύσσα τις ιταλικές επιθέσεις και στο ημίχρονο το σκορ ήταν 1-1. Στο δεύτερο μέρος άρχισε το βρώμικο παιχνίδι, που μαρτυρούσε ότι στην ανάπαυλα είχε δοθεί εντολή να βγει από τη μέση ο «πύργος» που υπήρχε μπροστά από τα ισπανικά καρέ.

Ο Ζαμόρα δέχτηκε πολλά χτυπήματα εκτός φάσης, αλλά ο διαιτητής δεν τιμωρούσε τους Ιταλούς. Ο σπουδαίος τερματοφύλακας έφυγε υποβασταζόμενος από το παιχνίδι και στη ρεβάνς ήταν τραυματίας. Η Ιταλία κέρδισε με 1-0 την Ισπανία και προκρίθηκε.

Δείτε ένα σύντομο βίντεο από τον πρίφημο αγώνα του 1934. Σε κάποια σημεία (0,07΄΄- 0,23΄΄’) φαίνονται οι αγκωνιές που δέχεται ο Ζαμόρα.

Ανάμεσα σε Μπαρτσελόνα και Ρεάλ

«Ο Θεϊκός» (Εl Divino) ήταν το παρατσούκλι του Ρικάρντο Θαμόρα Μαρτίνες, γνωστού ως Ζαμόρα, του ισπανού τερματοφύλακα που μεσουράνησε στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρό τις πρώτες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα.

Ο Ζαμόρα ήταν ο ποδοσφαιριστής που έδωσε νόημα στο πόστο κάτω από τα δοκάρια. Έβγαινε από την εστία του, έπεφτε με θάρρος στα πόδια των αντιπάλων του, είχε γρήγορα αντανακλαστικά και έκανε σπουδαίες επεμβάσεις. Με μια κουβέντα: ήταν ο πρώτος τερματοφύλακας που έπαιζε με ουσία και θέαμα διαμορφώνοντας το ρόλο του γκολγκίπερ στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.

Μέχρι τότε, στο τέρμα έπαιζε όποιος μπορούσε απλώς να συγκρατήσει καλύτερα τη μπάλα με τα χέρια του, όπως συμβαίνει και με τα παιδιά που παίζουν στις αλάνες.

Μετά τον Ζαμόρα, η θέση του τερματοφύλακα απέκτησε μεγαλύτερη αξία και οι προπονητές ζητούσαν πλέον περισσότερα πράγματα από τους παίχτες που κάθονταν κάτω από τα γκολπόστ και όχι μόνο να πιάνουν τη μπάλα.

Ο Ζαμόρα έκανε σπουδαία καριέρα στη Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά ήταν ένα παιδί γέννημα – θέμα της Βαρκελώνης.

Γεννήθηκε το 1901 από γιατρούς γονείς, οι οποίοι, ειδικά εκείνη την εποχή, δεν ενθουσιάστηκαν καθόλου όταν ο γιος τους τους ανακοίνωσε ότι θέλει να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο.

Ο μικρός Ρικάρδο όμως είχε ταλέντο και φυσικά χαρίσματα. Ύψος 1,94 μ., δύναμη, αλτικότητα και αντίληψη του χώρου. Σε ηλικία μόλις 14 ετών έγινε βασικός στην τοπική ομάδα Ουνιβερσιτιάρι και δύο χρόνια αργότερα μεταπήδησε στην Εσπανιόλ.

Εκεί σε τρεις σεζόν μάζεψε μόνο 10 φορές τη μπάλα από τα δίχτυα του πετυχαίνοντας ένα ασύλληπτο ρεκόρ που τον έκανε θρύλο. Η πόρτα της Εθνικής Ισπανίας άνοιξε διάπλατα και το 1920 ο Ζαμόρα πήρε το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αμβέρσας.

Λίγα χρόνια αργότερα, φόρεσε τη φανέλα της Μπαρτσελόνα με την οποία κατέκτησε τρία πρωταθλήματα Καταλονίας και δύο κύπελλα.

Το 1930 υπέγραψε στη Ρεάλ προκαλώντας ρίγη ενθουσιασμού στη Μαδρίτη. Κάλυψε με ασφάλεια τα δίχτυα της βασίλισσας και γρήγορα έγινε ηγέτης της ομάδας τόσο με τα αθλητικά του προσόντα όσο και με την αγωνιστική του προσωπικότητα. Η Ρεάλ κέρδισε αήτητη τον τίτλο τη σεζόν 1931 – 1932, ενώ στην τελευταία του εμφάνιση με τη λευκή φανέλα, το 1936, σήκωσε το τρόπαιο του κυπέλλου Ισπανίας.

Ο Ζαμόρα πυροδοτεί τον εθνικό διχασμό

Στην Ισπανία μαινόταν ο εμφύλιος και ο Ζαμόρα συνελήφθη από τους άνδρες του Φράνκο, κυρίως λόγω του πατέρα του, ο οποίος ήταν γνωστός για τις αναρχικές του απόψεις. Λέγεται όμως, ότι εξαιτίας της δημοφιλίας του γλίτωσε πολλές κακουχίες και μετά από λίγο καιρό κατάφερε να βγει από τη φυλακή και να πάει στη Γαλλία, όπου έκλεισε την αγωνιστική του σταδιοδρομία στη Νίκαια.

Ο Ζαμόρα επέστρεψε στην Ισπανία το 1938 με αφορμή ένα φιλικό παιχνίδι ανάμεσα στην Εθνική Ισπανίας και τη Ρεάλ Σοσιεδάδ προς τιμήν των στρατιωτών του Φράνκο, προκαλώντας φυσικά τα αισθήματα των αντιφρονούντων.

Μετά από ένα χρόνο ξεκίνησε την καριέρα του ως προπονητής και κέρδισε δύο πρωταθλήματα με την Ατλέτικο Μαδρίτης το 1940 και το 1941 και το σούπερ καπ του 1940. Το 1952 κάθισε για δύο αγώνες στον πάγκο της εθνικής Ισπανίας. Τελείωσε την καριέρα του ως προπονητής το 1961 στην Εσπανιόλ, την ομάδα στην οποία είχε ξεκινήσει το ποδόσφαιρό.

Ο Ζαμόρα πέθανε στις 8 Σεπτεμβρίου του 1978 και περισσότεροι από 30 χιλιάδες Ισπανοί τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία.

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”:Ο καλύτερος τερματοφύλακας του κόσμου. Είχε ύψος 1,92 και βάρος 154 κιλά, αγωνίσθηκε στην Τσέλσι και ήταν ο πιο χοντρός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών…