“Ο Ταξιτζής” του Στράτου Διονυσίου έγινε μεγάλο σουξέ και γράφτηκε για μια ερωτική απογοήτευση. Ποιος ήταν ο στιχουργός που έχει γράψει και το τραγούδι “Μια ζωή μέσα στους δρόμους” με την Αλεξίου

ΠΗΓΗ: Ένα τραγούδι μια ιστορία,  Τα Νέα

Το τραγούδι “Ο ταξιτζής” με τον Στράτο Διονυσίου συμπεριελήφθη στον ομώνυμο δίσκο του Στράτου, ο οποίος κυκλοφόρησε το 1986.

Οι στίχοι ανήκουν στον Βασίλη Παπαδόπουλο και η μουσική στον Τάκη Μουσαφίρη.

Το ζεϊμπέκικο αυτό δεν άργησε να γίνει σουξέ και να χορεύεται στις πίστες και στα σκυλάδικα το 1986, μια χρονιά με πολλά γεγονότα: Μουντιάλ με το “χέρι του Θεού” Μαραντόνα, Τσερνόμπιλ, δολοφονία Ούλοφ Πάλμε και φονικό σεισμό στην Καλαμάτα.

Ο στιχουργός Βασίλης Παπαδόπουλος- δοκιμασμένος στα σουξέ και με πολλές επιτυχίες όπως το “Μια ζωή μέσα στους δρόμους” με την Αλεξίου αποκαλύπτει στα “ΝΕΑ”  πως εμπνεύστηκε το τραγούδι: «Το εμπνεύστηκα από έναν χωρισμό. Είναι μια υπαρκτή, ιστορία, είναι βιωματικό τραγούδι, άμα δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το γράψεις.

Μόλις το διάβασε ο Στράτος και το άκουσε από το Μουσαφίρη είπε: “Είναι πολύ δυνατό κομμάτι”.

Νωρίτερα μαζί με τον Στράτο και σε μουσική Τάκη Σούκα είχαμε κάνει άλλη μια επιτυχία. Το “Ποιος το είπε για τους μάγκες” σαν απάντηση στον Μανώλη Ρασούλη και στο “Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια” που είχε πει ο Παπάζογλου.

Μετά τον “Ταξιτζή” ξενιτεύτηκα για λίγο στην Αυστραλία λόγω κάποιων απογοητεύσεων».

Ο “Ταξιτζής” λατρεύτηκε από τον κόσμο αφού περιέγραφε κάποιον απελπισμένο ερωτικά που ζητούσε χείρα βοηθείας από έναν επαγγελματία του δρόμου.

Και μάλιστα από έναν επαγγελματία που συχνά παίρνει- και μάλιστα αυθαίρετα – τον ρόλο ψυχολόγου, φιλόσοφου, ιστορικού, υπουργού και αναλυτή των ανθρωπίνων σχέσεων και δεν έχει σχέση με τον “Ταξιτζή” του Σκορτσέζε που ζητάει εκδίκηση για τα δικά του τραύματα στο Βιετνάμ.

Το τραγούδι “Ταξιτζής” ανήκει στις δημιουργίες που αντλούν την έμπνευση τους από την καθημερινότητα της πόλης.

Ας θυμηθούμε ότι κάποια χρόνια μετά, πάλι ο Στράτος Διονυσίου, ερμήνευσε το τραγούδι ” Ένα λεπτό περιπτερά”, όπου πάλι το ερωτικό θέμα των δημιουργών βρίσκει όχημα σε μια καθημερινή στιγμή της πόλης και ξετυλίγει το δικό του ερωτικό δράμα.

Αν θέλουμε να θυμηθούμε ένα ακόμη τέτοιο λαϊκό τραγούδι, αυτό είναι το “Πάρτε κύριε λαχεία” του Σπύρου Ζαγοραίου αλλά και παλιότερα το “Γκαρσόνι” του Μανώλη Χιώτη. Ο καθημερινός άνθρωπος του μόχθου γίνεται η θρυαλλίδα για να ξετυλιχθεί το σύντομο σενάριο ενός τραγουδιού.

“Ο ταξιτζής” του Διονυσίου έχει ως πρωταγωνιστή τον ταξιτζή- στήριγμα για τον ήρωα του τραγουδιού.

Είναι αξιοσημείωτο πως ο στιχουργός Βασίλης Παπαδόπουλος επανήλθε με ίδια θεματική έξι χρόνια μετά με το τραγούδι “Πήγαινε με πάλι πίσω ταξιτζή” που αυτήν τη φορά το ερμήνευσε ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος.

Ο ήρωας απελπισμένος επιστρέφει και ζητάει τη βοήθεια πάλι ενός ταξιτζή.  Επιβεβαιώνοντας πως για τον στιχουργό -και για τον κόσμο- ο ταξιτζής υπήρξε κάποτε ο ανώνυμος φορέας της αλληλεγγύης, ή απλώς κάποιος που άκουγε τον πόνο τους.

ΠΗΓΗ: «Ένα τραγούδι μια ιστορία», έκδοση της εφημερίδας  «Τα Νέα». Γράφουν οι Δημήτρης Μανιάτης, Μαρία Μαρκουλή, Χάρις Ποντίδα

Διαβάστε στη “ΜτΧ”:  «Αν δεν ήταν το «Losing my religion» δεν θα μας ήξερε η μαμά μας». Το τραγούδι που έκανε διάσημους τους REM γράφτηκε την ώρα που ο κιθαρίστας προσπαθούσε να μάθει μαντολίνο μπροστά σε μια τηλεόραση