Ο σκανδιναβικός μύθος των ξωτικών και των νεράιδων δεν είναι αθώος. Τα εκδικητικά πλάσματα με εμμονή στην αρπαγή παιδιών

Μικρά άτακτα πλάσματα με μυτερά αφτιά, που δημιουργούν αναστάτωση στο πέρασμα τους. Αυτή είναι μια «κινηματογραφική» περιγραφή των ξωτικών.

Η εμμονή τους να πηγαίνουν κόντρα στους ανθρώπους, σύμφωνα με τη μυθολογία, προήλθε κυρίως από τη ζήλια τους, λόγω της εξωτερικής τους εμφάνισης. Ο μοναδικός τους σκοπός ήταν να τους παρασύρουν στον θάνατο για να τους εκδικηθούν.

Τα ξωτικά του Αρθούρου

Σύμφωνα με τον θρύλο, ο μάγος Μέρλιν ερωτεύτηκε παράφορα ένα ξωτικό, που προσπάθησε να τον δελεάσει με τα κάλλη του, μέσα στο δάσος, με σκοπό να τον σκοτώσει. Ο ίδιος αντιλήφθηκε την παγίδα και έσωσε τον εαυτό του από τον μαρτυρικό θάνατο που τον περίμενε.

Μερικές φορές οι έννοιες της νεράιδας και του ξωτικού ταυτίζονται. Η καταγωγή των νεράιδων προέρχεται από την αγγλοσαξωνική μυθολογία που θέλει τον βασιλιά Αρθούρο να είναι γιος μιας πανέμορφης τέτοιας ύπαρξης. Γεννήθηκαν μέσα σε λουλούδια και τα φτερά τους μοιάζουν με της πεταλούδας.

Τα ξωτικά είναι συνδεδεμένα με τα δέντρα και ως «τόπος καταγωγής» έχει οριστεί η νορβηγική μυθολογία.

Οι νεράιδες είχαν εμμονή με την αρπαγή παιδιών

Οι νεράιδες δεν έτρεφαν μίσος για τους ανθρώπους. Μερικές φορές τους βοηθούσαν, όμως η εμμονή τους ήταν τα παιδιά, που συνήθως έκλεβαν. Ο Αρθούρος πιστεύεται ότι είχε κληρονομήσει τις δυνάμεις της μητέρας του, ενώ ο μάγος Μέρλιν θεωρείται ότι ήταν κατά το ήμισυ ξωτικό.

Τα Μεσαιωνικά ξωτικά φαίνεται πως ήταν ένα κράμα από τις Νύμφες της ελληνικής μυθολογίας και τα εμμονικά νορβηγικά ξωτικά.

Ο συγγραφέας  Gustavo Adolfo Becquer μέσα από το μυθιστόρημα «Green Eyes», αφηγείται την προσπάθεια μιας νύμφης του νερού να πνίξει ένα μικρό αγόρι μέσα στη λίμνη, που μέσα από τεχνάσματα τελικά το πείθει να βουτήξει και το αφήνει στην τύχη του.

Τα ξωτικά των Σκανδιναβικών μύθων

Η αρχαιότερη μορφή ξωτικών προήλθε από τη μυθολογία των Νορβηγών. Στη Σκανδιναβική μυθολογία, τα ξωτικά έρχονταν σε ζεύγη.

Τα πιο γνωστά ήταν τα ξωτικά του Φωτός και του Σκότους. Τα «φωτεινά», είχαν αγαπηθεί από τον Οντίν που θεωρούταν ο θεός της θεραπείας.

Κάποιοι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι η έλευση των ξωτικών σχετίζεται με την αλλαγή των εποχών στη φύση. Ήταν αθάνατα. Μόνο αν η ιερή βελανιδιά τους κοβόταν, μπορούσαν να πεθάνουν.

Τα ξωτικά του Φωτός ή Ljosalfar, όπως τα αποκαλούσαν στη νορβηγική μυθολογία κατοικούσαν στον όμορφο κόσμο της Álfheim, γνωστή και ως «Η Γη των Νεράιδων». Ήταν ξανθά, με μπλε ή πράσινα μάτια και μυτερή μύτη και αφτιά.

Τα ξωτικά του Σκότους ή Dokkalfar, λέγεται πως ήταν τα ασχημότερα που υπήρχαν και κατοικούσαν στον Niflheim. Μέσα από τη μυθολογία παρουσιάζονται ως εκ φύσεως κακά πλάσματα, ωστόσο τα ξωτικά του Φωτός ήταν αυτά που έτρεφαν μίσος για τους ανθρώπους, επειδή θεωρούσαν ότι εκείνοι τους υποτιμούσαν.

Τα μυτερά αφτιά ήταν κοινό γνώρισμα των ξωτικών. Είναι από τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα τους και θεωρείται πως είναι η αιτία για την άψογη ακοή τους.

Προσοχή ξωτικά…

Μέσα από τις ταινίες φαίνεται η εύθυμη εικόνα, ευτυχισμένων ξωτικών των Χριστουγέννων που βοηθούν τον Άγιο Βασίλη να κατασκευάσουν τα παιχνίδια των μικρών παιδιών. Αυτή η εικόνα όπως όλα δείχνουν δε υπήρξε ποτέ. Λίγα ήταν τα ξωτικά που δεν ασχολούνταν με τους ανθρώπους.

Ο μοναδικός σκοπός των περισσότερων κακότροπων πλασμάτων ήταν να κλέψουν ή να σκοτώσουν τα μικρά παιδιά για να εκδικηθούν και να τρελάνουν τους ανθρώπους.

Πηγή: Valda Roric  “Loki – The Trickster Unleashed”

Διαβάστε στη ΜτΧ: «Ταξίδι στο κέντρο της γης». Θρύλοι και δοξασίες για υπόγειες πόλεις που κατοικούνται από θεούς και υπερφυσικά πλάσματα με ανεξήγητες δυνάμεις. Διαχρονική εξαπάτηση στο όνομα του υπερφυσικού…