Ο συγγραφέας της “Φωλιάς του Κούκου” διοργάνωνε τα περίφημα Acid Tests. Τα ψυχεδελικά πάρτι με τα άγνωστα ακόμη LSD, κρυφά από την αστυνομία με εκατοντάδες καλεσμένους. Ήταν η εποχή που ετοίμασε τους χίπιδες

Οι Merry Pranksters εμφανίζονται στην Καλιφόρνια στις αρχές της δεκαετίας του ’60.

Το όνομά τους προέρχεται από τη λέξη “prank” (φάρσα) και ήταν μια μικρή παρέα ανθρώπων που συσπειρώθηκε γύρω από τον Κεν Κήζυ, τον συγγραφέα του μπεστ σέλερ “One Flew over the Cuckoo’s nest”, που στην Ευρώπη έγινε περισσότερο γνωστό από την ομώνυμη κινηματογραφική ταινία, “Η Φωλιά του Κούκου”.

Ο Κήζυ και οι Merry Pranksters θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ένα είδος “προ-χίπηδων”. Έκαναν χρήση LSD, ταξίδεψαν σε όλη την Αμερική με ένα λεωφορείο και το 1965, εγκαταστάθηκαν στο δάσος του Σαν Φρανσίσκο, όπου ζούσαν χωρίς τους περιορισμούς της κοινωνίας.

Can you pass the acid test

Τα Acid Tests ήταν πάρτυ με LSD.

Τα Acid Tests έγιναν την περίοδο 1965 – 1966, κατά κύριο λόγο στην Καλιφόρνια, αλλά μετά διαδόθηκαν παντού.

Το πρώτο έγινε τον Νοέμβριο του 1965 στη Σάντα Κρουζ.

Το δεύτερο έγινε στο Σαν Χοσέ στις 4 Δεκεμβρίου του ’65.

Περίπου 500 άτομα εμφανίστηκαν και στο τέλος, πολλοί απ’ αυτούς βγήκαν και περπατούσαν στο δρόμο γυμνοί, δημιουργώντας σκάνδαλο.

Το τρίτο Acid Test έγινε στις 11 Δεκεμβρίου του ’65 σε μια ξύλινη καλύβα στην παραλία Μιούιρ.

Οι Pranksters φρόντισαν να αποπροσανατολίσουν την αστυνομία και έτσι οι εκατοντάδες συμμετέχοντες μπόρεσαν να απολαύσουν ανενόχλητοι τη νύχτα τους.

Το ψυχεδελικό πόστερ που είχε φτιαχτεί για την περίσταση, θεωρείται ένα από τα πρώτα έργα της ψυχεδελικής εικαστικής τεχνικής, που άκμασε αργότερα στη δυτική ακτή.

Στη μεγάλη επιτυχία αυτού του πάρτυ συνέβαλε και η παρουσία του Όσλεϋ Στάνλεϋ, του χημικού που παράνομα κατασκεύαζε LSD, ο οποίος ένωσε τις δυνάμεις του με τους Pranksters, προμηθεύοντας το πάρτι με δωρεάν LSD κορυφαίας ποιότητας.

Ο σκοπός των Pranksters ήταν να διαδώσουν την πρωτόγνωρη εμπειρία του LSD στο ευρύ κοινό, να εξερευνήσουν αυτή τη θαυμαστή νέα αίσθηση και διάσταση.

Ο Ρίτσαρντ Άλπερτ, αναφερόμενος στο δεύτερο πάρτι, έκανε μια δήλωση που φανερώνει την αμηχανία, η οποία επικράτησε στο Μίλμπρουκ και την ανατολική ακτή: “Όταν διάβασα στην εφημερίδα πως είχε γίνει κάποιο όργιο με ναρκωτικά, κατάλαβα ότι ο Κήζυ και οι Pranksters πίεζαν την κοινωνία να πειραματιστεί με το LSD, ενώ εμείς αντίθετα θέλαμε να γίνουν τα πράγματα υπόγεια.

Είχαμε ήδη αρχίσει να ερχόμαστε σε επαφή με ψυχιάτρους, φιλοσόφους, ποιητές και άλλους ανθρώπους που είχαν κάποια επιρροή στη λήψη αποφάσεων σε πολιτικό και κυβερνητικό επίπεδο, ψάχνοντας έναν τρόπο να προπαγανδίσουμε πιο οργανωμένα αυτή την ουσία που υπονόμευε κάθε κοινωνική δομή του κατεστημένου. Ήταν όμως αργά. Ο Κήζυ την έφερε στο προσκήνιο πολύ γρήγορα!”

Τα Acid Test ήταν κεραυνός εν αιθρία!

Και η πρωτοφανής αυτή πράξη των Pranksters έγινε το σημείο αναφοράς για την εναλλακτική σκηνή του Σαν Φρανσίσκο, που εκείνη την εποχή διαμόρφωνε τα χίπιικα χαρακτηριστικά της.

Όποιος συμμετείχε, πλήρωνε ένα δολάριο, μια μάλλον συμβολική συνεισφορά.

Στην τιμή συμπεριλαμβάνονταν ένα ποτήρι Electric Kool-Aid, όπως ονόμαζαν οι Pranksters το ψυχεδελικό τους παρασκεύασμα, η παραμονή στο κτήμα και η πρόσβαση σε ένα μεγάλο δωμάτιο με διάφορα χειροποίητα διαδραστικά μηχανήματα ήχου και εικόνας, πρωτόγνωρα για την εποχή, που ο κάθε καλεσμένος μπορούσε να δοκιμάσει.

Τέλος, η ζωντανή μουσική του συγκροτήματος Grateful Dead που έπαιζε σχεδόν αποκλειστικά για τους φίλους και τους καλεσμένους.

Πολύχρωμες εικόνες που αργότερα θα ονομάζονταν “ψυχεδελικές” στόλιζαν τους τοίχους, έντεχνα φωτισμένες από προτζέκτορες.

Σημαντικό ρόλο έπαιζαν και τα πρωτοποριακά για την εποχή υλικά που χρησιμοποιούσαν για τη διακόσμηση, όπως αλεξίπτωτα που κρέμονταν από τα ταβάνια, τοίχοι ντυμένοι με αλουμινόχαρτο, στροβοσκόπια, μπλακ λάιτ και φωσφοριζέ χρώματα, σκάλες που οδηγούσαν στο πουθενά, κάποιες φορές ακόμα και τραμπολίνα.

Έδιναν επίσης μεγάλη σημασία στο φωτισμό, δημιουργώντας ολόκληρα σόου, ιδέα που αργότερα υιοθετήθηκε και στις ροκ συναυλίες.

Εκείνη την εποχή εμφανίζονται οι “υγροί φωτισμοί” του Ρόυ Σέμπουρν, που κατασκεύασε οπτικά φίλτρα με διπλούς φακούς και εγκλώβισε διάφορα υγρά ανάμεσά τους, δημιουργώντας τα ψυχεδελικά οπτικά εφέ.

Η εικαστική φαντασία έφτανε σε τόσο μεγάλα ύψη, που κάποτε έβαλαν ένα σκαθάρι και μια αράχνη να μάχονται, ενώ παρακολουθούσαν τη μάχη σε μεγένθυση από τους προτζέκτορες σε έναν τοίχο.

Ο Κήζυ είχε διακοσμήσει και το δάσος γύρω από το σπίτι, δημιουργώντας “ψυχεδελικές εγκαταστάσεις” μέσα σε αυτό.

Τα φυλλώματα κάποιων δέντρων είχαν βαφτεί με φωσφοριζέ χρώματα που ζωντάνευαν στο ημίφως του απογεύματος και της αυγής, δίνοντας στο δάσος μιαν απόκοσμη όψη.

Είχε εγκαταστήσει κρυφούς φωτισμούς, μεγάφωνα που μετέδιδαν μουσική μέσα στο δάσος και μικρόφωνα που συνελάμβαναν τους ήχους του δάσους και τους μετέδιδαν στο σπίτι.

Σε ένα μικρό ξέφωτο υπήρχε ένα σιδερένιο κρεβάτι βαμμένο στα χρώματα της ίριδας, στρωμένο με πολύχρωμα σεντόνια για να ξαπλώσεις επάνω του και να ονειρευτείς.

Πιο πέρα, ένα κουνιστό αλογάκι περίμενε κάποιον πιτσιρίκο να το καβαλήσει.

Σε έναν κομμένο κορμό δέντρου υπήρχε ένα τηλέφωνο από το οποίο έβγαιναν εκατοντάδες πολύχρωμες χορδές.

Αλλού υπήρχε μια τηλεόραση με τρελά σχέδια πάνω στην οθόνη της.

Τα πάντα στην υπηρεσία των αισθήσεων.

Αυτά τα πάρτι διαρκούσαν μία ή δύο ημέρες και όσοι κατάφερναν να επιβιώσουν απ’ αυτή την εμπειρία, μπορούσαν να υπερηφανεύονται ότι πέρασαν το Acid Test.

Τα πάρτι αυτά δεν ήταν απλώς μια ευκαιρία για κατανάλωση ναρκωτικών, αλλά μια πρωτόγνωρη για την εποχή εκείνη, πολιτισμική εμπειρία.

Μια εμπειρία που ένιωθαν ότι έπρεπε να μοιραστούν και με άλλους.

Όπως έλεγε η Μάουντεν Γκερλ, μία απ’ τους τακτικούς θαμώνες των πάρτι: “Τα πάρτι γίνονταν κάθε φορά πιο μαζικά και πιο μεγάλα σε διάρκεια. Ο Κήζυ άρχιζε πλέον να καταλαβαίνει ότι το χάος δεν ήταν εχθρός μας. Το αποδεχόταν και ένιωθε άνετα σ’ αυτό”.

Πηγή: Provos & Merry Praknsters, Τα πρωτοποριακά κινήματα της δεκαετίας του ’60, Γιάννης Μπαζός,

Εκδόσεις Σοφίτα.

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Ο συγγραφέας που συμμετείχε σε πειράματα σε ψυχιατρείο, έγραψε τη «Φωλιά του Κούκου» και ήταν δημιουργός του «Magic Bus». Η οσκαρική ταινία που απέρριψε ο Μάρλον Μπράντο