Ο σφοδρός έρωτας του λόρδου Βύρωνα για τη 13χρονη Ελληνίδα από του Ψυρρή. Το ποίημά του που την πέρασε στην αθανασία

Στο κέντρο της Αθήνας, στη σημερινή περιοχή του Ψυρρή, στην οδό Αγιάς (σημερινή Αγίας Θέκλας), βρισκόταν το αρχοντικό της οικογένειας Μακρή.

Ο πατέρας της οικογένειας, Προκόπης Μακρής, ήταν ο πρόξενος της Αγγλίας στην Αθήνα και ζούσε στο αρχοντικό του με τις γυναίκες της ζωής του.

Τη σύζυγο του Θεοδώρα και τις τρεις κόρες του.

Όταν πέθανε ο άντρας της, η Θεοδώρα, για να τα βγάλει πέρα οικονομικά και να μεγαλώσει τις τρεις κόρες της, άρχισε να νοικιάζει κάποια δωμάτια του σπιτιού σε ξένους, που επισκέπτονταν την Αθήνα.

Το αρχοντικό αποτελούνταν από δύο κτίσματα κι έτσι χωρούσαν άνετα εκείνη, τα κορίτσια και οι τουρίστες.

Ο λόρδος Βύρων στο αρχοντικό

Τα Χριστούγεννα του 1809, ο λόρδος Βύρων βρέθηκε στην Αθήνα, όπου έμεινε για δέκα εβδομάδες.

Έμεινε σε ένα από τα δωμάτια της οικίας Μακρή καθώς, λόγω της ιδιότητας του πατέρα τους, οι γυναίκες της οικογένειας μιλούσαν αγγλικά, κάτι εξαιρετικά σπάνιο για την εποχή και έτσι μπορούσαν άνετα να συνεννοηθούν με τον νέο «ενοικιαστή» τους.

Κατά την παραμονή του στην οικία Μακρή, ο λόρδος Βύρων ήρθε σε επαφή με τη δεκατριάχρονη, τότε, κόρη της οικογένειας, Τερέζα.

Η Τερέζα ήταν μια πανέμορφη μελαχρινή κοπέλα. Η παρουσία της μάγεψε τον λόρδο ο οποίος την ερωτεύτηκε.

Λέγεται πως όταν την είδε, είπε στον φίλο του, Ρόμπερτ, που ήταν μαζί του, «κοίτα Ρόμπερτ, μια από τις Καρυάτιδες ζωντάνεψε».

Ο έρωτάς τους ήταν πλατωνικός, αλλά ενέπνευσε τον Βύρωνα.

Για χάρη της Τερέζας έγραψε το ποίημα «κόρη των Αθηνών», που κάθε στροφή του τελειώνει με τη φράση «ζωή μου σ’ αγαπώ».

Παρά την ποιητική ερωτική εξομολόγηση του Βύρωνα, ο έρωτας έμεινε ανεκπλήρωτος.

Το αρχοντικό, όμως, μετονομάστηκε σε «σπίτι της κόρης των Αθηνών».

Η Τερέζα, μετά την αναχώρηση του Βύρωνα, συνέχισε τη ζωή της. Λίγα χρόνια αργότερα παντρεύτηκε, τον τότε Άγγλο πρόξενο των Αθηνών.

Η οικία, που είχε πλέον το όνομα που της έδωσε ο Βύρων, μετά την ελληνική επανάσταση εγκαταλείφθηκε και στη δεκαετία του 1970 γκρεμίστηκε.

Έμεινε, όμως, το ποίημα του λόρδου, να θυμίζει τον έρωτά του για την «κόρη των Αθηνών».

Κόρη γλυκιά των Αθηνών, σε τούτη δω του αποχωρισμού την ώρα, δώσε, ώ!

δώσε πίσω την καρδιά μου, π’ αποχωρίστηκε από το στήθος το δικό μου ή πάρε ό,τι απόμεινε και κράτησέ το.

Πριχού να φύγω άκουσε τον όρκο τον δικό μου:

-Ζωή μου, σ’ αγαπώ!

Μα τα μαλλιά τ΄ατίθασα , τα γλυκανεμισμένα ‘πο τον αγέρα του Αιγαίου,

Μα τα βλέφαρά σου που με τα κατάμαυρα ματόκλαδα αγγίζουν τα τρυφερά τα μάγουλα τα ροδοβαμμένα.

Μα τα ελαφίσια τ’ ‘αγριωπά τα μάτια σου,

-Ζωή μου, σ’ αγαπώ!

Μα τα χείλη σου, που λαχταρώ με πόθο, Μα τη λιγνή τη μέση σου, που ‘ναι σα δαχτυλίδι.

Μα τα λουλούδια που μιλούν κάλλιο από κάθε λέξη.

Μα της αγάπης τη χαρά, που γίνεται μαζί και λύπη :

-Ζωή μου, σ’ αγαπώ!

Κόρη γλυκιά των Αθηνών, Σ΄ αφήνω γεια και φεύγω, μα μη με ξεχνάς

Σαν είσαι μοναχή να με συλλογάσαι.

Τι κι αν πηγαίνω μακριά κι αν φεύγω για την Πόλη μου ΄χει η Αθήνα την καρδιά και την ψυχή σκλαβώσει.

Αγάπη τέτοια σώνεται;

-Ζωή μου, σ’  αγαπώ!

Διαβάστε επίσης: Λόρδος Βύρωνας και Αλή Πασάς των Ιωαννίνων. Η φιλοξενία και οι εντυπώσεις του ποιητή, που δεν ξεγελάστηκε από τη ανατολίτικη φιλοξενία του πασά