Ο ριψοκίνδυνος σφουγγαράς ετοιμάζεται να καταδυθεί. Δεν είναι από την Κάλυμνο, αλλά το λέει η καρδιά του

“Τα Τρίκερι αποτελούνται από 300 εως 400 σπίτια κτισμένια με τον ίδιο τρόπο όπως ο Βόλος (Άνω Βόλος), στην κορυφή ενός ψηλού λόφου στην ανατολική μεριά της εισόδου στον Παγασητικό κόλπο.

Οι άνθρωποι εκεί ζούν αποκλειστικά από τη θάλασσα. Οι πιο φτωχοί μεταξύ τους, καθώς και πολλοί από τα νοτιότερα χωριά της χερσονήσου της Μαγνησίας συλλέγουν σπόγγους”.

Οι δραστηριότητες του σφουγγαρά περιλαμβάνουν την κατάδυση και παραμονή 3-4 ώρες σε βάθος ως 18 μέτρα για τη συλλογή σφουγγαριών, σπανιότερα την κατάδυση σε βάθος μεταξύ 50-60 μέτρων και παραμονή 15 λεπτών για συλλογή σφουγγαριών, την ανάδυση σε αργούς ρυθμούς για να επιτευχθεί αποσυμπίεση, την ταξινόμηση των σφουγγαριών και την αρχική επεξεργασία τους πάνω στο σκάφος.

Τα απαραίτητα εργαλεία και οι ειδικοί εξοπλισμοί που απαιτούνται για την άσκηση του επαγγέλματος είναι μηχανοκίνητο σκάφος, συνήθως καΐκι, καταδυτική στολή, μάσκα, σχοινιά, βαρούλκα, ραντάρ, ηχοβολιστικό, φτερά, βαρίδια, λάστιχο, μαρκούτσι, μηχάνημα παραγωγής και παροχής αέρα και ξύστρα για το ξερίζωμα των σφουγγαριών.

Kατά το παρελθόν η συλλογή των σφουγγαριών, γινόταν από γυμνούς δύτες, οι οποίοι έφθαναν τα μεγάλα βάθη με τη βοήθεια της σκανδαλόπετρας (βαριά πέτρα από μάρμαρο).

Tο 1863 αρχίζει στη Σύμη η χρήση του σκάφανδρου. Tο 1920 ξεκινούν να χρησιμοποιούν ένα νέο αναπνευστικό μηχανισμό, που τον έλεγαν Φερνέζ από το όνομα του εφευρέτη του.

Στη δεκαετία του 1970 χρησιμοποιούν το “ναργιλέ”, ένα σύστημα πιο σίγουρο, που μείωνε στο ελάχιστο τα ατυχήματα.

Ακούστε το τραγούδι που γράφτηκε στο Τρίκερι στα χρόνια της Κατοχής για κάποιον σφουγγαρά ονόματι Στάθη Φουρτούνα.

Εκτέλεση Αχιλλέα Μαντζίρη με του Ενφάν Γκατέ Ρεμπέτες.

Πηγή: Η Μαγνησία Στο Πέρασμα Του Χρόνου & Leak W. M., “Travels in Northern Greece” 1835, και ecomuseum