Ο “Ρωμαίος και η Ιουλιέτα του Σεράγεβο”. Οι δυο ερωτευμένοι νέοι, που δολοφονήθηκαν από σκοπευτές κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Βοσνία. Οι σοροί τους έμειναν στο δρόμο για 8 ημέρες

19 Μαΐου 1993. “Αγαπημένη μου μητέρα, φαίνεται ότι τελικά σήμερα είναι η μέρα που θα φύγουμε. Ότι συμβεί θα είναι το θέλημα του Θεού. Σε λίγο καιρό όλα θα γίνουν όπως ήταν πριν τον πόλεμο”.

Αυτά ήταν κάποια από τα λόγια που έγραψε στη μητέρα της σε ένα λιτό σημείωμα η Αντμίρα Ίσμιτς. Λίγες ώρες αργότερα έπεσε νεκρή από τα πυρά σκοπευτών δίπλα στον αγαπημένο της Μπόσκο Μπρκιτς, επάνω στη γέφυρα Βρμπάνια, στο Σεράγεβο ενώ προσπαθούσαν να ξεφύγουν από το μουσουλμανικό τμήμα της πόλης.

Στις 6 Απριλίου 1992, το Σεράγεβο περικυκλώθηκε από το Γιουγκοσλαβικό Εθνικό Στρατό και ύστερα από τον νεοσύστατο Σερβο-βοσνιακό στρατό. Τις δύο αυτές δυνάμεις πλαισίωσε και ένας αριθμός Σέρβων παραστρατιωτικών. Η πολιορκία και ο καθημερινός βομβαρδισμός του Σεράγεβο διήρκεσε μέχρι τον Οκτώβριο του 1995 και προκάλεσε τεράστιες καταστροφές και μετακινήσεις πληθυσμών. Υπολογίζεται ότι περίπου 10.000 Βόσνιοι σκοτώθηκαν ή χάθηκαν κατά τη διάρκεια της πολιορκίας.

“Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα του Σεράγεβο”

Ο Μπόσκο και η Αντμίρα ήταν γεννημένοι το 1968. Η σχέση τους το 1993 μετρούσε ήδη 9 χρόνια. Προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τη μανία του πολέμου. Εκείνη ήταν Βόσνια μουσουλμάνα και εκείνος Σέρβος. Ονειρευόντουσαν την κοινή ζωή τους και ήταν αισιόδοξοι για το μέλλον. Στις 19 Μαΐου 1993 λίγο μετά τις πέντε το απόγευμα, οι δυο νέοι έκαναν το μεγάλο βήμα. Προσπάθησαν να δραπετεύσουν.

Πάνω στη γέφυρα Βρμπάνια ακούστηκε ένας πυροβολισμός. Από τα πυρά των ελεύθερων σκοπευτών έπεσε νεκρός ο Μπόσκο. Δευτερόλεπτα αργότερα, έπεσε βαριά τραυματισμένη και η Αντμίρα. Σύρθηκε κοντά στον αγαπημένο της και λίγα λεπτά αργότερα ξεψύχησε κουλουριασμένη δίπλα του.

‘Αταφοι για 8 μέρες

Ο αμερικανός φωτορεπόρτερ Mark H. Milstein, ήταν αυτός που απαθανάτισε τα άψυχα σώματα των δυο νέων. “Μετά το φαγητό, συναντήθηκα με έναν Ιάπωνα φωτορεπόρτερ και έναν δημοσιογράφο της Washington Times.

Περπατώντας στην πόλη ψάχναμε να βρούμε κάτι δυνατό, κάτι ιδιαίτερο.

Όπου και αν πήγαμε εκείνη την ημέρα απογοητευτήκαμε.

Πριν τα παρατήσουμε, σκεφτήκαμε να περάσουμε από τη γέφυρα Βρμπάνια.

Υπήρχε μια αναταραχή τη στιγμή που φτάσαμε. Δυνάμεις Βόσνιων πυροβολούσαν Σέρβους στρατιώτες. Μπήκαμε μέσα σε ένα ερειπωμένο σπίτι για να σωθούμε.

Πίσω μας ήταν μια ομάδα Βόσνιων στρατιωτών που δεν τους είχαμε καταλάβει.

Ένας άρχισε να μου φωνάζει δυνατά. Μου έδειχνε με το δάχτυλο το παράθυρο.

Να κοιτάξω μια κοπέλα και ένα αγόρι που περνούσαν από μπροστά μας. Άρπαξα αμέσως την κάμερα μου αλλά ήταν αργά. Ήταν νεκροί. Ήταν τόσο νέοι και οι δυο”.

Τα σώματα τους έμειναν στο σημείο για οκτώ μέρες.  Κανείς δεν τολμούσε να μπει στην περιοχή των σκοπευτών. Δεν σκέπασαν καν τις σορούς. Σέρβοι και Βόσνιοι αρνήθηκαν να πάρουν την ευθύνη για τις δολοφονίες. Δυνάμεις των Σέρβων, μετέφεραν τελικά μέσα στη νύχτα τα άψυχα σώματα και τα ενταφίασαν στο νεκροταφείο Lukavica.

Μετά το τέλος του πολέμου, το 1996, οι γονείς της Αντμίρα μετάφεραν τις σορούς στο νεκροταφείο Lav, στο Σεράγεβο και τους έθαψαν μαζί. Η μητέρα του Μπόσκο, θεώρησε ότι το μνήμα των παιδιών, παρά την τραγική ιστορία, ήταν ένα σύμβολο ειρήνης. Απέρριψε την σύγκριση με τον “Ρωμαίο και την Ιουλιέτα” του Σαίξπηρ γιατί όπως είπε δεν ήταν ένας απαγορευμένος έρωτας από τις οικογένειες. Παρόλο που οι προκαταλήψεις της εποχής ήθελαν τις σχέσεις μεταξύ Βόσνιων μουσουλμάνων και Σέρβων απαγορευμένες, οι οικογένειες δεν είχαν πρόβλημα με την αγάπη των παιδιών τους.

Για την αγάπη και το τραγικό τέλος των δύο νέων γράφτηκαν ποιήματα, τραγούδια και βιβλία.

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: Η δραματική ερωτική ιστορία δύο νέων στην Ξάνθη του μεσοπολέμου. Έδωσαν όρκους όπως ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, αλλά ο νεαρός δίστασε να δώσει τέλος στη ζωή του …