Ο πατέρας του ήθελε να γίνει πυγμάχος ή χασάπης. Εκείνος, επέλεξε να ζωγραφίζει αφίσες για κινηματογράφους. Ακόμη και ο Κλιντ Ίστγουντ τού ζήτησε αφίσα

Ο κινηματογράφος Αθήναιον στους Αμπελόκηπους είναι από τους τελευταίους στην Ευρώπη που χρησιμοποιεί χειροποίητες αφίσες.

Ο άνθρωπος πίσω από αυτές εργάζεται εδώ και 60 χρόνια ως ζωγράφος και απ’ ό,τι φαίνεται δεν σκοπεύει να σταματήσει σύντομα.

Το όνομά του είναι Βασίλης Δημητρίου και σήμερα είναι 80 ετών. Ζωγραφίζει για τον κινηματογράφο Αθήναιον εδώ και 40 χρόνια, με πρώτη αφίσα για την ταινία «Mad Max» το 1976.

Από τότε έχει ζωγραφίσει περισσότερες από 300 αφίσες στο χέρι και όχι μόνο για το Αθήναιον.

Πριν μόλις δέκα χρόνια ζωγράφιζε για τουλάχιστον 10 κινηματογράφους στην Αθήνα ταυτόχρονα. Ακόμα παλαιότερα έφτιαχνε αφίσες για 15 κινηματογραφικές αίθουσες. Μερικές εξ αυτών ήταν  οι Ιντεάλ, Αττικόν, Απόλλων, Ρεξ, Άστορ, Άνεσις και Άστρον.

Ο ταλαντούχος Βασίλης Δημητρίου γεννήθηκε και μεγάλωσε σε φτωχική οικογένεια στην Κυψέλη.

Από μικρός είχε πάθος με την ζωγραφική αλλά οι γονείς του δεν το ενέκριναν.

Ο πατέρας του εργαζόταν ως τραπεζοκόμος και ερασιτέχνης πυγμάχος. Του έλεγε πως η ζωγραφική δεν είναι ανδρική υπόθεση και πως οι ζωγράφοι πάντα πεινάνε. Ήθελε ο γιός του να γίνει χασάπης.

Ο πρώτος που τον προέτρεψε να ασχοληθεί με τη ζωγραφική ήταν η δασκάλα του στην Γ’ Δημοτικού.

Εν ώρα διαλείμματος είχε ζωγραφίσει στον πίνακα μία αλεπού να κοιτάζει τσαμπιά σταφύλι. Όταν η δασκάλα μπήκε στην αίθουσα ρώτησε ποιος το είχε κάνει κι εκείνος απάντησε ‘’Εγώ’’.

Τότε η δασκάλα του έδωσε μία γερή σφαλιάρα και του είπε να μην ξαναπεί ψέμματα, βάζοντάς τον να το ξαναζωγραφίσει μπροστά σε όλους.

Όταν ο Βασίλης το έφτιαξε, η δασκάλα έτρεξε και τον αγκάλιασε. Από τότε, του έδινε μπλοκ ζωγραφικής και τον παρότρυνε να καλλιεργήσει το ταλέντο του.

Όταν μία ημέρα προσπάθησε να μπει κρυφά σε προβολή τον έπιασαν και του είπαν ως εάν θέλει να βλέπει ταινίες θα πρέπει να βοηθά στον κινηματογράφο.

Σιγά σιγά αντιλήφθηκαν τις ικανότητές του στην ζωγραφική και τον έβαλαν να μαθητεύσει δίπλα σε επαγγελματία.

Η πρώτη του αφίσα ήταν για τον κινηματογράφο Άστορ.

Ακριβώς απέναντι ζωγράφιζε αφίσες εκείνος που τότε θεωρείτο ο καλύτερος στην Ελλάδα.

Ο Βασίλης Δημητρίου ξεκίνησε με άγχος όμως με το μεράκι και το πάθος του σύντομα έγινε περιζήτητος. Παράλληλα δούλευε και ως πυγμάχος όπως ο πατέρας του.

Ήταν μέλος της εθνικής ομάδας πυγμαχίας και αργότερα προπονητής της για 10 χρόνια.

Παρά την ηλικία του σήμερα, ο κ. Δημητρίου ζωγραφίζει γύρω στις 55 αφίσες τον χρόνο.

Προτιμάει να χρησιμοποιεί σκόνη αγιογραφίας και ψαρόκολλα επειδή δίνουν πιο μαλακά χρώματα επάνω στο χαρτί.

Αρχικά σχεδιάζει με κάρβουνο την βασική εικόνα και την γραμματοσειρά.

Στη συνέχεια περνάει το σχέδιο με σινική μελάνη ή μαύρο πλαστικό και τέλος βάζει τα χρώματα.

Παλαιότερα για να φτιάξει μία αφίσα χρειαζόταν επτά ώρες. Σήμερα χρειάζεται τρεις με τέσσερις ημέρες  λόγω συμπτωμάτων της ασθένειας Πάρκινσον στο αριστερό του χέρι.

Εκείνο που τον συγκινεί περισσότερο στην δουλειά του είναι όταν ο κόσμος θαυμάζει τις αφίσες του καθώς περιμένει στην ουρά.

Του θυμίζουν τις παλιές καλές εποχές όταν οι άνθρωποι έβαζαν τα καλά τους ρούχα για να πάνε στον κινηματογράφο.

Ένα γεγονός που τον συγκίνησε ιδιαίτερα ήταν όταν ένας φοιτητής ήρθε με μία αφίσα του στο χέρι έξω από το Αθήναιον και του ζήτησε αυτόγραφο.

Κάποια άλλη φορά, θυμάται, είχε έρθει ένας σπουδαστής της Καλών Τεχνών και του έσφιξε το χέρι.

Ακόμα και ο διάσημος ηθοποιός και σκηνοθέτης Κλιντ Ίστγουντ είχε διαβάσει για εκείνον σε μία εφημερίδα και ζήτησε να λάβει μία αφίσα της ταινίας του από τον κ. Δημητρίου.

Τα τελευταία χρόνια ο καλλιτέχνης συνεχίζει αδιάκοπα την ζωγραφική αφίσας με τον παραδοσιακό τρόπο.

«Όσο μπορώ να ζωγραφίζω, θα το κάνω», λέει. « Όταν σταματήσω ν’ αναπνέω, τότε θα σταματήσω να ζωγραφίζω».  Οι New York Times έγραψαν  άρθρο για εκείνον το 2014, ενώ το 2015 αποτέλεσε θέμα του ντοκιμαντέρ μικρού μήκους ‘’Ζωγραφίζοντας τα Αστέρια’’ του Γιάννη Χριστοφόρου.

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Πού βρίσκεται ο «διπλός» κινηματογράφος με το νυφοπάζαρο που έγραψε ιστορία στην Αθήνα; Λειτουργεί ανελλιπώς από το 1925 και έχει θερινή και χειμερινή αίθουσα. Έφτασε να κόβει 5 χιλιάδες εισιτήρια την ημέρα!