Ο “ορειχάλκινος ταύρος του Περιλάου”. Η εφιαλτική μηχανή βασανιστηρίων μέσα στην οποία βράζονταν ζωντανοί άνθρωποι και οι κραυγές τους ακούγονταν σαν βελάσματα ταύρου. Σε ποιο κράτος της Ασίας εφαρμοζόταν μέχρι και τον 21ο αιώνα;

Χάρη στον Λουκιανό, τον σατιρικό συγγραφέα του 2ου αιώνα μ.Χ., γνωρίζουμε αρκετά για τη μηχανή βασανιστηρίων που ήταν γνωστή ως «ο ορειχάλκινος ταύρος του Περίλαου». 

Ο γλύπτης Περίλαος κατασκεύασε έναν ορειχάλκινο ταύρο που χωρούσε στο εσωτερικό του έναν ολόκληρο άνθρωπο. Όταν άναβαν φωτιά κάτω απ’ τον ταύρο, αυτός που ήταν μέσα ψηνόταν ζωντανός και οι φωνές του ακούγονταν, μέσα από έναν ειδικό μηχανισμό, σαν βελάσματα του ταύρου.

Όταν πρωτοπαρουσίασε την εφεύρεσή του στον τύραννο Φάλαρη, εκείνος διέταξε να βάλουν τον Περίλαο μέσα στον ταύρο και να τον κάνουν το πρώτο θύμα του.

Ήταν ένα ταιριαστό τέλος για τον εφευρέτη ενός τόσο διαβολικού μηχανήματος.

Με παρόμοιο τρόπο μαρτύρησε στη Ρώμη το έτος 258 ο Άγιος Λαυρέντιος. Τον έριξαν να ψηθεί πάνω σε μια σχάρα.

Και ο Άγιος, αφού είχε ψηθεί απ’ τη μια μεριά – έτσι λέει τουλάχιστον ο θρύλος – το ανακοίνωσε στους βασανιστές του χαμογελαστός και τους είπε ότι έπρεπε πια να τον γυρίσουν και απ’ την άλλη. Πρόσθεσε ότι, αν δεν τον πίστευαν, μπορούσαν να δοκιμάσουν λίγο απ’ το κρέας του για να του πουν αν ήταν πιο νόστιμος ωμός ή ψημένος.

Αν και τον είχαν μάλλον αποκεφαλίσει όταν τον έριξαν στη σχάρα, η ιστορία αυτού του διαλόγου είναι πολύ πιο αβανταδόρικη και έχει μετατρέψει τον Άγιο Λαυρέντιο σε προστάτη των μαγείρων.

Κι αν το συγκεκριμένο μαρτύριο ήταν θέμα ηρωικού χιούμορ, η εφαρμογή καθημερινών, οικιακών μαγειρικών τεχνικών σε ανθρώπινα θύματα δεν έχει τίποτε το διασκεδαστικό.

Ο αρχαίος ιστορικός Ιώσηπος παραδίδει ότι, όταν οι Ρωμαίοι συνελάμβαναν Μακκαβαίους, υποστηρικτές της ανεξαρτησίας από τον ρωμαϊκό ζυγό, τους υπέβαλλαν στα πιο φριχτά βασανιστήρια, με κορύφωση είτε το βράσιμο είτε το ψήσιμο μέχρι θανάτου.

Βύθιζαν το θύμα σε ένα καζάνι με βραστό νερό, λάδι ή λιωμένο κερί ή το τσιγάριζαν μέσα σε βραστό λάδι επάνω σε μια καυτή σιδερένια επιφάνεια.

Αντίστοιχα, μεσαιωνικοί ιεροεξεταστές στην Ιταλία και στην Ισπανία λέγεται ότι άλειφαν με λίπος τις πατούσες κρατουμένων και τις έψηναν σιγά σιγά πάνω απ’ τη φωτιά.

Η «σιδερένια καρέκλα» διευκόλυνε αυτό το μαρτύριο, αφού τα πόδια ήταν δεμένα επάνω της με κρίκους, ενώ ένα μαγκάλι ζέσταινε από κάτω και την ίδια την καρέκλα.

Ο κινέζος ιστορικός και φιλόσοφος Σουν-Τσου αφηγείται την ιστορία ενός θυμωμένου βασιλιά που έβρασε τον δυστυχή απεσταλμένο του εχθρού του, ενώ αντίστοιχες τιμωρίες λέγεται ότι επιβάλλονταν συχνά από του αυτοκράτορες της Ιαπωνίας της πρώτης χιλιετίας.

Αυτού του είδους οι ιστορίες, ωστόσο, δεν είναι τεκμηριωμένες.

Τα στοιχεία σχετικά με τη χρήση αυτής της τιμωρίας πολύ αργότερα στην Ινδία είναι απείρως πιο πειστικά.

Ο μάρτυρας της μειονότητας των Σιχ Μπάι Ντιάλα κατέληξε με αυτόν τον τρόπο κατά τη διάρκεια των θρησκευτικών διωγμών της δεκαετίας του 1670.

Το βράσιμο δεν ήταν αποκλειστικότητα της Μέσης και της Άπω Ανατολής.

Διάφορες παραλλαγές της τιμωρίας αυτής υπήρχαν για πολλά χρόνια στην Ευρώπη, μέχρι και τα τέλη του 18ου αιώνα.

Η Γαλλία κατήργησε τον θάνατο δια βρασμού μόλις το 1791.

Στην Αγγλία εφαρμόστηκε για πρώτη φορά από τον Ερρίκο Η’ στην περίπτωση ενός μάγειρα που είχε δηλητηριάσει 17 μέλη της οικογένειας του επισκόπου του Ρότσεστερ. Χρειάστηκε να ψηφιστεί γι’ αυτό ειδικός νόμος στο Κοινοβούλιο.

Η απόφαση έλεγε ότι ο Ρίτσαρντ Ρους θα έπρεπε να «βραστεί μέχρι θανάτου χωρίς την πολυτέλεια της παρουσίας του κλήρου».

Η τιμωρία παρέμεινε σε ισχύ για 18 χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων τιμωρήθηκαν με παρόμοιο τρόπο δύο υπηρέτριες.

Ο θάνατος δια βρασμού ήταν γνωστός και πριν απ’ το νόμο του Ερρίκου και τον χρησιμοποιούσαν κατά τα φαινόμενα κυρίως για τους παραχαράκτες.

Το «Χρονικό των Φραγκισκανών του Λονδίνου» αναφέρει την ιστορία ενός δύστυχου πλαστογράφου, τον οποίο κρέμασαν από ψηλά με μια αλυσίδα και μετά τον κατέβαζαν κάθε τόσο μέσα σ’ ένα καζάνι με βραστό νερό μέχρι που πέθανε.

Αυτό που ο κοινός νους θα θεωρούσε αποκορύφωση μεσαιωνικής βαναυσότητας, βρήκε κατά τον 21ο αιώνα τη συνέχεια του.

Ο πρώην Βρετανός πρέσβης του Ουζμπεκιστάν προκάλεσε αίσθηση, όταν δήλωσε ότι το καθεστώς του προέδρου Καρίμοφ, ενός συμμάχου της Δύσης στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», είχε βασανίσει κρατούμενους βυθίζοντάς τους σε βραστό νερό.

ΠΗΓΗ: Βασανιστήρια, το έπος της ανθρώπινης κτηνωδίας, Μάικλ Κέριγκαν, εκδόσεις Γνώση

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Το φρικτό βασανιστήριο του γδαρσίματος. Το ανέθεταν σε πεπειραμένους δήμιους που ξεφλούδιζαν το σώμα σε λωρίδες. Γιατί τα θύματα ζεματίζονταν πριν τους αφαιρεθεί το δέρμα (Προσοχή! Σκληρές Περιγραφές)