Ο Ολυμπιονίκης που έχασε το χρυσό μετάλλιο στο μαραθώνιο, γιατί τερμάτισε υποβασταζόμενος. Η ένσταση και η διεθνής υποστήριξη

24 Ιουλίου 1908. Ήταν η ημέρα διεξαγωγής του τελικού του μαραθωνίου των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου. 56 αθλητές ξεκίνησαν την κούρσα των 42.195 μέτρων και μόνο 27 την ολοκλήρωσαν.

Αιτία ήταν η έντονη ζέστη και η  υψηλή υγρασία. Όμως ο άνθρωπος που έκοψε πρώτος το νήμα, δεν κράτησε ποτέ το χρυσό μετάλλιο.

Ο λόγος για τον 23χρονο Ντοράντο Πιέτρι, έναν ζαχαροπλάστη από το Κάπρι της Ιταλίας που του άρεσε το τρέξιμο. Στην αρχή, έτρεχε με αρκετά αργό ρυθμό, αλλά στα μισά περίπου της διαδρομής αύξησε την ταχύτητά του.

Στα 32 χιλιόμετρα, ο ύψους 1,59 μ. Πιέτρι βρέθηκε στη δεύτερη θέση, πίσω από τον Νοτιοαφρικανό, Τσαρλς Χέφερον. Χάρη σε ένα εντυπωσιακό ντεμαράζ και εκμεταλλευόμενος μία στάση που έκανε ο συναγωνιζόμενός του, πέρασε μπροστά.

Ο τερματισμός που έκανε το γύρο του κόσμου

Ωστόσο, καθώς πλησίαζε στην είσοδο του White City Stadium, ένιωσε τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν. Βρισκόταν πολύ κοντά στην πρώτη θέση, αλλά μόλις εισήλθε στο στάδιο, τρέκλιζε και πήρε λάθος κατεύθυνση.

Έπεσε κάτω συνολικά τέσσερις φορές, αλλά σηκώθηκε ισάριθμες με τη βοήθεια των κριτών και ενός γιατρού.

Με ένα γρήγορο σπριντ, ο Πιέτρι κατάφερε να κόψει το νήμα, σε χρόνο 2:54:46 και ενώπιον τουλάχιστον 70.000 θεατών που τον παρακολουθούσαν με “κομμένη” την ανάσα.

Αμέσως μετά τον τερματισμό, ο Ιταλός μαραθωνοδρόμος κατέρρευσε για πέμπτη φορά και μεταφέρθηκε με φορείο εκτός αγωνιστικού χώρου. Αρκετοί φοβήθηκαν ότι θα πέθαινε, αλλά η καρδιά του άντεξε.

Ο τερματισμός του πέρασε στην ιστορία ως ένα από τα πιο δραματικά στιγμιότυπα στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων και οι New York Times παρομοίασαν τον Πιέτρι με τον αρχαίο Αθηναίο δρομέα Φειδιππίδη.

Χαρακτηριστικό της εξάντλησής του και της απόστασης που είχε από τους υπόλοιπους μαραθωνοδρόμους είναι πως χρειάστηκε 10 λεπτά, για να ολοκληρώσει τα τελευταία 350 μέτρα του μαραθωνίου.

Το σχόλιο του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ και η αναγνώριση της βασίλισσας

Ο Αμερικανός Τζον Χέις, που τερμάτισε στη δεύτερη θέση, υπέβαλε ένσταση, με το επιχείρημα ότι ο Πιέτρι δεν τερμάτισε με ίδιες δυνάμεις.

Η ένσταση έγινε δεκτή, η νίκη του Ιταλού δρομέα ακυρώθηκε και το χρυσό μετάλλιο δόθηκε στον Χέις. Το ασημένιο κατέκτησε ο Νοτιοαφρικανός Χέφερον και το χάλκινο ο Αμερικανός Τζόζεφ Φόρσο.

Ο Ιταλός δρομέας στερήθηκε την πολυπόθητη διάκριση, αλλά, όπως είπαν πολλοί, ήταν “νικητής στις καρδιές τους”. Σε αναγνώριση της υπερπροσπάθειας που κατέβαλε, η βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου, Αλεξάνδρα του απένειμε ένα επιχρυσωμένο ασημένιο κύπελλο.

Ανάμεσα στους θεατές στο White City Stadium βρισκόταν και ο “πατέρας” του Σέρλοκ Χολμς, Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, ο οποίος εκτελούσε χρέη ανταποκριτή της εφημερίδας Daily Mail. Ο Σκωτσέζος μυθιστοριογράφος εντυπωσιάστηκε με τη δύναμη θέλησης του Πιέτρι και έγραψε πριν ακυρωθεί η νίκη του:

“Η εξαιρετική απόδοση του Ιταλού δεν μπορεί ποτέ να σβηστεί από το ρεκόρ του αθλητισμού μας, όποια κι αν είναι η απόφαση των κριτών. Είναι απαίσια, αλλά και συναρπαστική, αυτή η μάχη ανάμεσα στην επίτευξη ενός καθορισμένου στόχου και ενός πλαισίου απόλυτης εξάντλησης“.

Η διπλή “ρεβάνς” και το αποτυχημένο επιχειρηματικό εγχείρημα

Η στέρηση του χρυσού μεταλλίου ήταν, παρ’ όλ’ αυτά, ο λόγος που ο Ντοράντο Πιέτρι πέρασε στην αιωνιότητα. Το περίφημο αμερικανικό ρητό που λέει ότι “ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα” καταρρίφθηκε στην περίπτωση του Πιέτρι.

Η φήμη του διαδόθηκε σε σημείο ένας Αμερικανός συνθέτης να γράψει ένα τραγούδι με τίτλο “Dorando“. Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, δέχθηκε πολλές προσκλήσεις, για να τρέξει σε αγώνες στις ΗΠΑ.

Μάλιστα αναμετρήθηκε δύο φορές με τον Χέις, το Νοέμβριο του 1908 και το Μάρτιο του 1909 και τον κέρδισε και τις δύο. Συνολικά, επικράτησε στους 17 από τους 22 αγώνες του στην Αμερική.

Σε έναν από τους τελευταίους του μαραθώνιους, στο Μπουένος Άιρες το Μάιο του 1910, ο Ιταλός δρομέας πέτυχε το ατομικό του ρεκόρ: 2 ώρες, 38 λεπτά και 48 δευτερόλεπτα.

Όλα αυτά τα χρόνια κέρδισε 200.000 λίρες, τις οποίες επένδυσε στη δημιουργία ξενοδοχείου μαζί με τον αδερφό του, αλλά χρεοκόπησε.

Ο Ντοράντο Πιέτρι μετακόμισε αργότερα στην πόλη Σαν Ρέμο της βορειοδυτικής Ιταλίας, όπου διηύθυνε ένα συνεργείο αυτοκινήτων. Έφυγε από τη ζωή στις 7 Φεβρουαρίου 1942, σε ηλικία 56 ετών, από καρδιακή προσβολή.

Δείτε στο παρακάτω βίντεο τον επεισοδιακό τερματισμό του Ντοράντο Πιέτρι, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1908:

Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: Wikipedia