Ο Νίκος Ξανθόπουλος ως τραγουδιστής. Γιατί εγκατέλειψε το σινεμά για τις “πίστες”. Άγνωστες ιστορίες και φωτογραφίες

Ο Νίκος Ξανθόπουλος μπήκε στις καρδιές του κόσμου ως το «λαϊκό παιδί του σινεμά». Ωστόσο, από τη δεκαετία του ’70 και μετά, παράτησε τη μεγάλη οθόνη για να αφοσιωθεί στο τραγούδι.

Η πρώτη γνωριμία με το πεντάγραμμο έγινε για τις ανάγκες των ταινιών, υπό την καθοδήγηση του Απόστολου Καλδάρα και της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Μυήθηκε στην τέχνη από τους κορυφαίους της εποχής και το ταλέντο του τον βοήθησε να αναδειχθεί.

Το 1965 ξεκίνησε τακτικές εμφανίσεις σε νυχτερινά κέντρα. Ακολούθησαν συνεργασίες με μεγάλους αστέρες της εποχής. Το 1966 κυκλοφόρησε το «Διπλοπενιές και Αναμνήσεις», την πρώτη δισκογραφική δουλειά στην οποία συμμετείχε. Θα ακολουθούσαν 9 σόλο άλμπουμ και 55 σινγκλ.

1964. Στο εργοστάσιο της Κολούμπια. Ηχογράφηση τραγουδιών του Ξαρχάκου για την ταινία “Ζητιάνος μιας Αγάπης”. Φωτογραφία από το προσωπικό ιστολόγιο του καλλιτέχνη

Ο Νίκος Ξανθόπουλος προσπάθησε να επαναπροσδιοριστεί, από λαϊκό παιδί του κινηματογράφου σε λαϊκό παιδί του τραγουδιού. Αξίζει να ανατρέξουμε σε μερικές ιστορίες από την πορεία του στο χώρο, όπως τις θυμόταν και τις μοιραζόταν ο ίδιος.

Η πρώτη φορά στο πάλκο

Ήταν 1965. «Από την πρώτη κιόλας φορά που ανέβηκα στο πάλκο να τραγουδήσω, είδα και τ’ ανάποδα αυτής της δουλειάς», θυμόταν ο Νίκος Ξανθόπουλος.

«Ήταν ένα ζευγαράκι, με φώναξαν όπως πέρναγα και μου λέει ο άντρας:

«Πού ‘σαι! Λες ένα τραγούδι…»

Και γυρίζει στην κοπέλα: “Πως το λένε μωρή;”.

“Σιγά θ’ ανέβεις τα σκαλιά”, λέει εκείνη.

“Ναι, αυτή τη βλακεία, μπορείς να μας το πεις;”, ξαναρωτά απότομα.

Φωτογραφία από την πρώτη εμφάνιση του Νίκου Ξανθόπουλου σε νυχτερινό κέντρο το 1965. Φωτογραφία από το προσωπικό ιστολόγιο του καλλιτέχνη

Τά ‘χασα… Τον κοίταξα στα μάτια, τον ζύγισα, έδωσα τόπο στην οργή.

«Άκου λέει, να το πω. Εσύ δεν θέλεις τίποτα; Να σου βάλω ένα ζεϊμπεκάκι;»

“Άμα σε παίρνει”, συνέχισε ο άντρας.

Του είπα το “Πριν το χάραμα μονάχος εξεκίνησα”. Όταν κατέβηκα, σηκώθηκε από την καρέκλα να μ’ ευχαριστήσει: “είσαι εντάξει, ρε φιλαράκο”.

Πλησίασα στ’ αφτί του:

«Αυτό που έκανες να μη το ξανακάνεις, του λέω. Δεν ήταν τρόπος αυτός. Έπεσες σε μένα, εγώ είμαι άλλη ιστορία. Μπορεί με κανέναν άλλον να’ χεις πρόβλημα».

“Μα δεν ξέρεις , αδερφέ μου, μού ‘φαγε το πλευρό να σκουντάει, ο Ξανθόπουλος κι ο Ξανθόπουλος, μου’ πρηξε το συκώτι! Κι εμείς τί είμαστε , δηλαδή…”

Λαοθάλασσα στη Θεσσαλονίκη

Η χρονιά είναι πάλι 1965 και ο Νίκος Ξανθόπουλος τραγουδάει για δεύτερη φορά στα μπουζούκια. Το νυχτερινό κέντρο που θα ήταν πρώτο όνομα βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη.

Αν και «πρωτάρης» ακόμα, φρόντισε να πάει όσο πιο οργανωμένος μπορούσε. Είχε μαζί του τον Χάρη Λεμονόπουλο, κορυφαίο δεξιοτέχνη του μπουζουκιού, και μια έμπειρη ορχήστρα. Αγόρασε ακόμα τη μικροφωνική και τους προβολείς του Κώστα Χατζή, τον ηχολήπτη και δύο τραγουδίστριές του.

Φωτογραφία του 1969, από το μαγαζί που εμφανιζόταν ο Νίκος Ξανθόπουλος με τη Θάλεια στη Θεσσαλονίκη. Φωτογραφία από το προσωπικό ιστολόγιο του καλλιτέχνη

Λόγω της μεγάλης επιτυχίας του σχήματος, «ήρθανε τα προξενιά από Αθήνα», όπως έγραφε ο Ξανθόπουλος χαρακτηριστικά. Ο επιχειρηματίας Θωμάς Μιχαηλίδης ετοιμαζόταν να ανοίξει ένα νέο κέντρο στην παραλιακή, «Τα Δειλινά», και τον ήθελε πρώτο όνομα, ζευγάρι με τη Μοσχολιού.

«Λαοθάλασσα! Εικοσιτέσσερις μέρες δεν έβρισκες, όχι τραπέζι, ούτε καρέκλα!»

Με τον Ζαμπέτα

Μετά από μια πετυχημένη σεζόν στα «Δειλινά», ο Ξανθόπουλος ετοιμαζόταν να κάνει ένα διάλειμμα. Το μαγαζί θα έκλεινε για Πάσχα. Τότε τον ειδοποίησε ο Ζαμπέτας να συναντηθούν. Έδωσαν ραντεβού στο ζαχαροπλαστείο «Πέτρογραδ», που την εποχή εκείνη διατηρούσε ο συνθέτης Νίκυ Γιάκοβλεφ, σύζυγος της Μαίρης Λω. Καθώς έπιναν τον καφέ τους, ο Ζαμπέτας στράφηκε προς το μέρος του:

«Έλα ρε μάγκα μαζί μου. Έλα να δουλέψουμε μαζί το καλοκαίρι. Τους φτιάχνω κι αυτοί μου φεύγουνε και πάνε και στήνουν απέναντι μου μαγαζιά με άλλους και μου κάνουν ζημιά. Έλα ρε, να με βοηθήσει και μένα κάποιος άλλος».

Νίκος Ξανθόπουλος και Γιώργος Ζαμπέτας. Φωτογραφία από το προσωπικό ιστολόγιο του καλλιτέχνη

Ο Ξανθόπουλος τα ‘χασε. Δεν περίμενε αυτή την πρόταση. Αναγκάστηκε όμως να αρνηθεί. Είχε ήδη δεσμευτεί για το καλοκαίρι να πάει περιοδεία με τη Μαρινέλλα στην Αυστραλία. Έπειτα, είχε και τα γυρίσματα από τις ταινίες, αφού ακόμα δεν είχε εγκαταλείψει την υποκριτική.

Πώς συνδύαζε κινηματογράφο και μπουζούκια

Όσο ήταν ακόμα εν ενεργεία ηθοποιός, ο Νίκος Ξανθόπουλος γύριζε κατά μέσο όρο 4 ταινίες το χρόνο. Η “νύχτα” όμως ήταν εξίσου απαιτητική.

«Τις ταινίες τις γυρίζαμε εντατικά το καλοκαίρι, που βοηθούσε κι ο καιρός για τα εξωτερικά γυρίσματα. Ωστόσο, η δουλειά ήταν πολλή. Τέσσερις ταινίες το χρόνο δεν ήταν εύκολο πράμα. Συνέβαινε να ξενυχτάω μέχρι το πρωί στο κέντρο και μετά, με δυο-τρείς ώρες ύπνο, να σηκώνομαι να πηγαίνω στο γύρισμα. Σκότωμα. Άσε που δεν είχα φωνή».

Το πάλκο των “Δειλινών” όπου εμφανιζόταν ο Νίκος Ξανθόπουλος με την Βίκυ Μοσχολιού. Φωτογραφία από το προσωπικό ιστολόγιο του καλλιτέχνη

Πολύ συχνά η φωνή του ήταν βραχνή από το ξενύχτι κι είχε προβλήματα με τον φωνολήπτη. Εν τέλει γύρισε αρκετές ταινίες με αυτό το πρόγραμμα, περί τις 22 για την ακρίβεια.

Όμως «αναποδογύρισε τη ζωή του» για να το καταφέρει. Κοιμόταν λίγες ώρες το πρωί και άλλες λίγες το απόγευμα, μετά το γύρισμα και πριν το νυχτερινό κέντρο. Ο θυρωρός της πολυκατοικίας του, που ήξερε το πρόγραμμά του, φρόντιζε να τον «προφυλάσσει» από επισκέπτες τις ώρες του ύπνου του. Κάποιοι όμως “ξεγλίστραγαν”.

«Ακούω μια φορά μέσα στον ύπνο μου ένα κουδούνι να ηχεί δαιμονισμένα κι απανωτά χτυπήματα στην πόρτα. Επίμονα, δυνατά. Βρε τα γαϊδούρια λέω, δεν σέβονται τον ύπνο του άλλου. Σηκώνομαι, ανοίγω την πόρτα κι είμαι έτοιμος να βρίσω. Τότε βλέπω μπροστά μου το Μάκη τον σερβιτόρο.

“Άντε, βρε, μου λέει, Πού είσαι; βγαίνεις!”.

Τότε το συνειδητοποίησα. Με είχε πάρει ο ύπνος. Ήταν έντεκα και μισή η ώρα. Ντύθηκα στα πεταχτά, τα υπόλοιπα μες στο ταξί και φτάνω στα «Δειλινά». Μπαίνω, ανεβαίνω κατευθείαν στο πάλκο αγουροξυπνημένος κι αρχίζω το πρώτο τραγούδι: “Ένα ρολόι μου ‘χες χαρίσει που το κοιτούσα όταν αργούσες…”.

Ο κόσμος γελάει και ξεσπάει σε χειροκροτήματα. Αποζημιώθηκα για τη λαχτάρα…»

Περιοδείες στο εξωτερικό

Το καλοκαίρι που αρνήθηκε την πρόταση του Ζαμπέτα, πράγματι ταξίδεψε στην Αυστραλία και την “όργωσε” μαζί με τη Μαρινέλλα. Η περιοδεία οργανώθηκε από Έλληνες κινηματογραφιστές της Αυστραλίας που έπαιζαν τις ταινίες του Ξανθόπουλου.

Ο Νίκος Ξανθόπουλος, η Μαρινέλλα και οι μουσικοί στο δρόμο για το Πέρθ της Αυστραλίας. Φωτογραφία από το προσωπικό ιστολόγιο του καλλιτέχνη

Οι αποστάσεις μέσα στη χώρα ήταν τεράστιες, οπότε πήγαιναν από πόλη σε πόλη με το αεροπλάνο. Πέρθ, Μελβούρνη, Σίδνεϊ , Αντελάϊτ, Καμπέρα , Μπρίσμπαιην , Ντάργουιν. Και μία πόλη έκπληξη, που δεν ήταν στο πρόγραμμα: το Ουέλινγκτον της Νέας Ζηλανδίας.

«Περιοδεία αξέχαστη», έλεγε ο Ξανθόπουλος. Ακολούθησαν πολλές ακόμα, σε Ευρώπη και Αμερική. Ήταν η εποχή που οι Έλληνες μετανάστευαν μαζικά, οπότε οι εμφανίσεις του ήταν ιδιαίτερα συγκινητικές, καθώς επικρατούσε ένα κλίμα νοσταλγίας.

Έξω απο το Royal Albert Hall του Λονδίνου όπου τραγουδούσαν. Έλληνες θαυμαστές περιμένουν να πάρουν αυτόγραφο. Φωτογραφία από το προσωπικό ιστολόγιο του καλλιτέχνη

«Στη Γερμανία, δεκαετία του ’60, ο κόσμος φρέσκος ακόμη, μόλις αδειάσανε τα χωριά της Ελλάδας και πήραν οι άνθρωποι μας τον δρόμο της ξενιτιάς. Χαΐρι δεν υπήρχε στον τόπο μας. Στη συγκεκριμένη φωτογραφία είμαστε στη Νυρεμβέργη. Με τη σειρά που φαίνονται από αριστερά: Καπλέρης, Καλέργης, Δημόπουλος, Μανισαλής κι ο Λάζαρος Κουλαξίζης».

«Ένα τραγούδι δεν μπορέσαμε να το τελειώσουμε. Άκουγες να ανοίγουν οι τσάντες των γυναικών να βγαίνουν τα μαντήλια και μας έπιανε ένας κόμπος στο λαιμό. Άντε τώρα εσύ να τραγουδήσεις. Και τα τραγούδια από τις ταινίες όλο παράπονο: “Χίλιες ξενιτιές δεν κάνουν μια πατρίδα”, “Παιδί μου, παιδί μου”, “Πατέρα μου με γέλασες”, κλπ.

Εμφάνιση του Νίκου Ξανθόπουλου στη Γερμανία.

Μία ανάλογη εμπειρία είχε και στο Σικάγο.

«Είχα παρατηρήσει ένα μοναχικό τύπο που ερχόταν συχνά τα βράδια, πάντα μόνος. Καθόταν στο σκαμπό του μπαρ κι έπινε το ποτό του σιωπηλός. Μπορεί και να μην έλειψε κανένα βράδυ! Μου έκανε εντύπωση. Μια φορά που βρέθηκα στο μπαρ δίπλα του, είπε να με κεράσει.

“Πάντα μόνος;”, του λέω.

“Ναι, σχόλασα κι είπα να πιω κάνα δυο να χαλαρώσω, να πάω για ύπνο”.

“Από πού είσαι;”

“Αρκαδία. Ένα χωριό δεν το έχεις ακουστά, την Καντήλα”.

“Σε ποιό εστιατόριο δουλεύεις;”

“Είμαι κουρέας”.

Ενώ πάω να φύγω, με πιάνει από το μανίκι: “Θα μου κάνεις μια χάρη; Λες τραγούδια όλο για αυτούς που γλεντάνε. Θα πεις ένα για μένα, ένα παραπονιάρικο;”

Τον κοίταξα. Τον είχε ρημάξει η μοναξιά . “Ό,τι θέλεις”, του είπα.

«Ένα παραπονιάρικο θέλω, για τη μάνα…»

Βγήκα στο πάλκο κι άρχισα τα “Χελιδονάκια”. Τον παρατηρούσα από μακριά. Μόνο που δεν έκλαιγε. Ξαφνικά πετάει το ποτήρι που κρατούσε και το κάνει κομμάτια. Τον βγάλανε έξω σηκωτό, δεν τον πρόλαβα. Από τότε αυτό το τραγούδι με πειράζει…».

Νίκος Ξανθόπουλος και Γιώργος Μητσάκης.Φωτογραφία από το προσωπικό ιστολόγιο του καλλιτέχνη

Αντλήθηκαν πληροφορίες και φωτογραφικό υλικό από τον λογαριασμό του Νίκου Ξανθόπουλου στο Facebook.