Ο νεολιθικός οικισμός της Κύπρου με τα κυκλικά σπίτια και τα ταφικά έθιμα. Γιατί τοποθετούσαν πέτρες πάνω στους νεκρούς

Η Χοιροκοιτία είναι ο καλύτερα διατηρημένος προϊστορικός οικισμός της Kύπρου, που χρονολογείται από την μεταγενέστερη φάση της ακεραμικής νεολιθικής περιόδου (γύρω στο 7000 π.X.).

Ο οικισμός είναι κτισμένος στην απότομη πλαγιά ενός λόφου που βρίσκεται στη δυτική όχθη του ποταμού Μαρωνίου, σε απόσταση 6 χλμ. από τη θάλασσα.

Ο νεολιθικός οικισμός της Χοιροκοιτίας περιλαμβάνεται από το 1998 στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO και βρίσκεται κοντά στο ομώνυμο χωριό της επαρχίας Λάρνακας.

Είναι οικισμός της Νεολιθικής περιόδου (7500-5200 π.Χ.) και διασώζεται σε καλύτερη κατάσταση απ’ ότι οι περισσότεροι οικισμοί της ίδιας περιόδου, όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και σ΄ ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο.

Ο οικισμός αντιπροσωπεύει με τις διαδοχικές του φάσεις την ιστορία της Νεολιθικής περιόδου στην Κύπρο και παρέχει πολύτιμες πληροφορίες για την εξάπλωση του Νεολιθικού πολιτισμού στην περιοχή.

Πως πήρε το όνομά του

Είναι πολλές οι εκδοχές για το πως πήρε το όναμά του ο οικισμός. Μία απ’ αυτές υποστηρίζει ότι προήλθε από την λέξη “χειρογητιά” που υποδηλώνει άσκηση της χειρομαντείας. Κατά μία άλλη άποψη  προήλθε από την πιθανή αρχική ονομασία “Ιεροκοτίδα” που σημαίνει Ιερός χώρος.

Άλλοι υποστηρίζουν ότι η ονομασία προήλθε από τις λέξεις “γύρος” και “οικία” λόγω του ότι οι προϊστορικές καλύβες που ανακαλύφθηκαν εκεί ήταν στρογγυλές.

Μία παράδοση λέει πως προήλθε από την φράση “Χαίρε Κιτία” που απηύθυνε η μυστηριώδης βασίλισσα της Κύπρου Ρήγαινα (πρόσωπο της λαϊκής παράδοσης), σε κάποια φίλη της από το Κίτιον.

Υποστηρίχθηκε επίσης ότι ίσως η ονομασία προήλθε από το φυτό ανόνη η χερομολία, εκδοχή όμως που θεωρείται πολύ απίθανη.

Η κατασκευή των σπιτιών

Ο οικισμός αποτελεί ένα από τα εντυπωσιακότερα δείγματα πρώιμης μόνιμης εγκατάστασης πληθυσμών στο νησί. Στα δυτικά, όπου ο οικισμός δεν είναι φυσικά οχυρωμένος, έχει ανεγερθεί ένας πλατύς τοίχος περίφραξης. Το κτίσιμό του προϋποθέτει συλλογική προσπάθεια, γεγονός που υπονοεί σύνθετη κοινωνική οργάνωση.

Τα σπίτια της Νεολιθικής Χοιροκοιτίας ήταν απλά κατασκευασμένα. Στα θεμέλια και στα κατώτερα μέρη χρησιμοποιήθηκαν λιθάρια (πέτρες) του ποταμού, ενώ στα ανώτερα ελαφρότερα υλικά, όπως πηλός και πλιθάρια.

Τα κατώφλια ήταν υπερυψωμένα, τα θυρώματα μικρά για προστασία από τις πλημμύρες, τα δάπεδα από πηλό και η στέγη θολωτή ή επίπεδη.

Τη στέγη αποτελούσαν οριζόντια δοκάρια, πάνω στα οποία υπήρχαν καλάμια και κλαδιά, καλυμμένα με πηλό. Στο μέσο της οικίας υπήρχε εστία για το μαγείρεμα, το φωτισμό και τη θέρμανση. Φαίνεται πως το εσωτερικό των οικιών κοσμείτο με τοιχογραφίες.

Παρόλ’ αυτά η κακή κατάσταση των τοιχογραφιών δεν επιτρέπει στους μελετητές να συμπεράνουν αν τα διακοσμητικά σχέδια είναι γεωμετρικά ή εικονιστικά.

Ταφικά έθιμα

Τα ταφικά έθιμα στον συνοικισμό της Χοιροκοιτίας αποκαλύπτουν σε μεγάλο βαθμό τη θρησκευτικότητα των κατοίκων του, που πηγάζει από τον σεβασμό και τη λατρεία που είχαν για τους νεκρούς τους. Σύμφωνα με τα ευρύματα οι νεκροί ενταφιάζονταν σε λάκκους σκαμμένους στο εσωτερικό των κατοικιών.

Ο λάκκος του νεκρού γέμιζε με χώμα και καλυπτόταν με επίστρωση πηλού, αποκαθιστώντας μ’ αυτόν τον τρόπο το δάπεδο της οικίας.

Οι τάφοι ήταν ατομικοί και οι νεκροί ενταφιάζονταν με το σώμα πλαγιασμένο, συνήθως στη δεξιά πλευρά. Η στάση του σώματος είναι συνεσταλμένη (μαζεμένα χέρια και πόδια). Όπως παρατηρούν οι μελετητές ο βαθμός της συστολής εξαρτιόταν από την ηλικία του νεκρού.

Στους τάφους τοποθετούνταν κτερίσματα ανάλογα με το φύλο του νεκρού. Συχνά τους τάφους τόσο γυναικών όσο και ανδρών, συνόδευαν σπασμένα πέτρινα αγγεία.

Άλλο ταφικό έθιμο ήταν η τοποθέτηση πέτρας, ακατέργαστης ή λαξευμένης, πάνω στο σώμα του νεκρού. Μ’ αυτόν τον τρόπο πίστευαν πως εμπόδιζαν την επιστροφή του νεκρού στον κόσμο των ζωντανών.

Όπως συμπεραίνουν οι αρχαιολόγοι από τους σκελετούς τάφων της Χοιροκοιτίας, οι κάτοικοι ήταν κοντοί, περίπου 1,60μ. οι άντρες και 1,50μ. οι γυναίκες και πέθαιναν σε ηλικία 25 έως 40 χρόνων.

Οι διατροφικές ανάγκες των κατοίκων καλύπτονταν από την κτηνοτροφία, το κυνήγι, τη γεωργία και τη συλλογή άγριων καρπών. Τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν ήταν φτιαγμένα από λίθο και οστά. Έχουν βρεθεί επίσης πολλά λίθινα σκεύη και ειδώλια που παριστάνουν κυρίως ανθρώπινες μορφές.

Η ανακάλυψη

Ο αρχαιολογικός χώρος ανακαλύφθηκε το 1934 από τον Δρ. Πορφύριο Δίκαιο, διευθυντή του Κυπριακού Τμήματος Αρχαιοτήτων, που πραγματοποίησε έξι ανασκαφές μεταξύ του 1934 και του 1946. Οι αρχικές του ανακαλύψεις δημοσιεύτηκαν στο Περιοδικό Ελληνικών Σπουδών το 1934.

Περισσότερες ανασκαφές πραγματοποιήθηκαν μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970, όμως διεκόπησαν από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Μία γαλλική αποστολή υπό τη διεύθυνση του Αλέν Λε Μπρουν (Alain Le Brun) πραγματοποίησε νέες ανασκαφές το 1977.

Για να μπορέσει να κατανοήσει ιστορικά ο επισκέπτης τον οικισμό και για να προστατευθεί ο αρχαίος οικισμός, το Τμήμα Αρχαιοτήτων δημιούργησε αναπαράσταση πέντε κυκλικών κτισμάτων και οχυρωματικού περιβόλου με την είσοδό του στην είσοδο του οικισμού της Χοιροκοιτίας.

Για το χτίσιμο της αναπαράστασης αυτής χρησιμοποιήθηκαν παραδοσιακά υλικά και τρόποι δόμησης και εσωτερικά των κτισμάτων χρησιμοποιήθηκαν αυθεντικά νεολιθικά αντικείμενα.

Πηγή αρχικής φωτογραφίας: wikipedia