O μύθος ότι ο γερμανικός λαός δεν γνώριζε για τις θηριωδίες του ναζισμού. Γιατί μετά τον πόλεμο επικαλέστηκαν όλοι άγνοια τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως.

Όταν το πλήρες μέγεθος του Ολοκαυτώματος δημοσιοποιήθηκε στα τέλη του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου,

ένα επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε για την υπεράσπιση του γερμανικού λαού ήταν

ότι οι χειρότεροι φόβοι του ήταν γνωστοί μόνο σε ένα περιορισμένο αριθμό ανώτατων Ναζί

και ότι ο γερμανικός λαός δεν γνώριζε τίποτα για όσα συνέβαιναν.  

Αυτή η εκδοχή των γεγονότων, ωστόσο ήταν ένα μύθος που καλλιεργήθηκε μελετημένα από πολλούς Γερμανούς, καθώς αγωνιούσαν να δηλώσουν αθώοι λόγω άγνοιας για τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει οι Ναζί και ο μύθος εξακολουθεί να πωλείται ως αλήθεια ακόμη και στις ημέρες μας.

Η πρώτη αντίδραση και οι προσωπικές επισκέψεις

Όταν οι Σύμμαχοι πήραν Γερμανούς πολίτες για να δουν με τα δικά τους μάτια τα απελευθερωμένα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, οι περισσότεροι εξέφρασαν την έκπληξη και τον συγκλονισμό τους. Μερικοί κατέρρευσαν με όσα είδαν. Αλλά μόνο λίγοι Γερμανοί ζούσαν αρκετά κοντά στα στρατόπεδα του θανάτου, ώστε να κάνουν προσωπικές επισκέψεις. Αντί αυτού, τα στρατόπεδα κινηματογραφήθηκαν και παρουσιάστηκαν σε όλες τις κινηματογραφικές οθόνες της Γερμανίας. Η κλασική αντίδραση των ανθρώπων που είχαν υποστεί πλύση εγκεφάλου από τον Ναζισμό επί δώδεκα χρόνια, ήταν ότι τα φιλμ των στρατοπέδων συγκέντρωσης ήταν Συμμαχική προπαγάνδα.

Αλλά ο γερμανικός λαός γνώριζε για τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως από την αρχή. Τα πρώτα από αυτά δημιουργήθηκαν στη Γερμανία το 1933 και δεν έγινε καμία προσπάθεια να κρατηθεί μυστική η ύπαρξη τους. Χρησιμοποιήθηκαν Γερμανοί πολίτες ως υπάλληλοι, γερμανικές εταιρείες  παρείχαν αγαθά και υπηρεσίες και ορισμένοι από αυτές βρίσκονταν κοντά στα κύρια γερμανικά αστικά κέντρα. Η Νύχτα των Μακριών Μαχαιριών (1934) είχε κάνει το γερμανικό λαό να συνηθίσει τις πολιτικές δολοφονίες των Ναζί και θα πρέπει να ήταν ευρέως γνωστό ότι ο κτηνώδης θάνατος ή ο θάνατος με εκτέλεση ήταν κοινοτοπία σε αυτά τα στρατόπεδα. Οι κανονισμοί των στρατοπέδων, που δεν αποτελούσαν μυστικά έγγραφα απαιτούσαν την ποινή του θανάτου για τα πιο απλά παραπτώματα.

Οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις που αναμείχθηκαν με τα στρατόπεδα

Με τα στρατόπεδα εξολόθρευσης που είχαν δημιουργηθεί για να εφαρμόζουν την “Τελική Λύση”, ήταν κάπως διαφορετικά.

Όλα αυτά βρίσκονταν εκτός προπολεμικών Γερμανικών συνόρων: το Άουσβιτς και η Τρεμπλίνκα

ήταν τα πλέον διαβόητα και οι Ναζί δεν επιθυμούσαν να δημοσιοποιήσουν τον απαίσιο σκοπό τους.

Παρόλα αυτά η γνώση του τι συνέβαινε σε αυτά τα στρατόπεδα είχε φτάσει σε πολλούς περισσότερους ανθρώπους από τους λίγους ανώτατους Ναζί.

Οι περισσότεροι από τους SS γνώριζαν και αυτοί έπαιρναν άδεια. Κάποιοι θα πρέπει να είχαν μιλήσει

στις οικογένειες τους για τα όσα είχαν δει. Γερμανικές εταιρείες όπως η IG Farben που είχε συνθέσει το Zylkon B

για τους θαλάμους αερίων, θα πρέπει να γνώριζαν σχετικά με τη χρήση για την οποία προοριζόταν, πράγμα που θα ίσχυε

και για πολλούς, αν όχι όλους, τους υπαλλήλους τους.

Οι γερμανικές τράπεζες δεν θα μπορούσαν να αγνοούν την προέλευση όλων των χρυσών δοντιών που δέχονταν.

Πολλές μικρότερες γερμανικές επιχειρήσεις ήταν αναμεμιγμένες στα στρατόπεδα και θα γνώριζαν για την κατάσταση που επικρατούσε εκεί. Πολλοί ιατρικοί ειδικοί θα είχαν κάποια ιδέα περί της ενεργούς συμμετοχής των συναδέλφων τους στην “έρευνα”

που διεξαγόταν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Αν οι περισσότεροι Γερμανοί δεν είχαν συγγενείς

ή φίλους με άμεση γνώση των στρατοπέδων, θα πρέπει να αναρωτιούνταν για τα τρένα, τα φορτωμένα με ανθρώπινο εμπόρευμα,

που περνούσαν αδιάκοπα πηγαίνοντας ανατολικά. Πίστευαν πραγματικά ότι όδευαν προς τα στρατόπεδα εργασίας;

Αναμφίβολα ορισμένοι Γερμανοί, ιδίως όσοι ζούσαν στην επαρχία και μακριά από τις κύριες γραμμές των τρένων,

μπορεί και να μην γνώριζαν την ύπαρξη των στρατοπέδων του θανάτου. Μερικοί Γερμανοί, μια σημαντική μειοψηφία,

θα είχε άμεση γνώση αυτών των στρατοπέδων και των όσων διαδραματίζονταν μέσα σε αυτά.

Η πλειοψηφία θα πρέπει να είχε ακούσει φήμες ποικίλης εγκυρότητας.

Μπορεί να τις απέρριπταν αν δεν είχαν ουσία.

Αν ακούγονταν αληθείς, ήταν καλύτερα να κρατήσουν τη σιωπή τους σε σχέση με τις φήμες παρά να συγκρουστούν

με την Γκεστάπο και έτσι και αλλιώς η αίσθηση περί ηθικής του γερμανικού λαού είχε αμβλυνθεί

εξαιτίας όλων των χρόνων της ναζιστικής προπαγάνδας. Ο γερμανικός λαός στο σύνολο του γνώριζε

σχετικά με τα πρώτα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, αλλά πάνω από όλα δεν διέθετε απαρέγκλιτη πληροφόρηση

σχετικά με τα στρατόπεδα εξολόθρευσης, ενώ στερούταν ηθική θέληση  ή πολιτικό τρόπο να κάνει οτιδήποτε σε περίπτωση, που ήξερε.

Πηγή: Ανατρέποντας την ιστορία, του Εντ Ραϋνερ και Ρον Στάπλεϋ, εκδόσεις Ενάλιος

Πηγή αρχικής φωτογραφίας Wikipedia

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: Τι βλέπουν οι Γερμανοί αιχμάλωτοι και κρύβονται από ντροπή; Οι εικόνες φρίκης που αντικρίζουν δεν τους ήταν άγνωστες