Ο μονόχειρας αθλητής που έγινε θρύλος του μπέιζμπολ. Πως έγινε το “αστέρι” της ομάδας του λόγω του Β Παγκοσμίου πολέμου

Του Rick Beyer

Tην Κυριακή 20 Μαϊου 1945, οι Σεντ Λούις Μπράουνς συνέτριψαν τους Νιου Γιορκ Γιάνκις και στα δύο προγραμματισμένα παιχνίδια της μέρας. Ο Πιτ Γκρέι, εξωτερικός παίκτης των Μπράουνς ήταν το αστέρι της ημέρας.

Στο πρώτο παιχνίδι είχε τρία πετυχημένα χτυπήματα. Συνέβαλε να κερδηθούν δύο πόντοι και σκόραρε έναν τρίτο. Στο δεύτερο παιχνίδι σκόραρε τον πόντο που έβαλε την ομάδα του μπροστά στο σκορ και έκανε ένα εντυπωσιακό πιάσιμο της μπάλας στο εξωτερικό γήπεδο.

Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου πάρα πολλοί παίκτες του μπέιζμπολ κατετάγησαν στο στρατό, έτσι οι ομάδες έπρεπε να ψάξουν για αντικαταστάτες. Ένας από αυτούς που κλήθηκαν ήταν ο Πιτ Γκρέι. Δεν έχασε την ευκαιρία και διακρίθηκε αν και ήταν μονόχειρας.

Εξαιρετική απόδοση για έναν μονόχειρα παίκτη

Όταν ο Γκρέι ήταν έξι χρόνων έπεσε από μια αγροτική ρυμούλκα και το δεξί του χέρι πιάστηκε στις ακτίνες του τροχού. Έπρεπε να τον ακρωτηριάσουν από τον αγκώνα και κάτω. Δεξιόχειρας εκ φύσεως, ο Γκρέι έμαθε να ρίχνει μπαλιές και να χτυπάει μόνο με το αριστερό του χέρι.

Το πάθος του για το μπέιζμπολ ήταν τόσο μεγάλο που πέρασε άπειρες ώρες ψάχνοντας τον τέλειο τρόπο να πιάνει τη μπάλα, να χώνει το γάντι κάτω από το ακρωτηριασμένο χέρι του και να κυλάει τη μπάλα μέσω του στήθους του στο καλό του χέρι με μια κίνηση.

Τελικά παράτησε το σχολείο για να κάνει καριέρα στο μπέιζμπολ. Το 1945 υπέγραψε στην ομάδα του Σεντ Λούις, διεκδικήτρια του τίτλου, μετά από μια εξαιρετική χρονιά στη δεύτερη κατηγορία με μέσο όρο χτυπημάτων με το ρόπαλο 0,333 και έξι χόουμ ραν.

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Ο φωνακλάς αρχισυντάκτης του Σπάιντερμαν, ο ιδιόρρυθμος καθηγητής, ο αθλητής του μπέιζμπολ. Οι ρόλοι του Τζ.Κ. Σίμονς, που λάτρεψε την Ελλάδα και πρωταγωνίστησε στην ταινία του Παπακαλιάτη, «Ένας άλλος κόσμος» 

Οι δημοσιογράφοι τον αποκαλούσαν “παιδί- θαύμα”. Κάποιοι από τους συμπαίκτες του τον μισούσαν επειδή θεωρούσαν ότι η παρουσία του στην ομάδα ήταν ένα διαφημιστικό κόλπο για να μαζεύονται φίλαθλοι στις εξέδρες.

Οι επιδόσεις του στην πρώτη κατηγορία δεν ήταν τόσο καλές. Έπαιξε μόνο σε 77 αγώνες και είχε μέσο όρο χτυπημάτων με το ρόπαλο 0,211.

Όταν τελείωσε η χρονιά και επέστρεψαν οι κανονικοί παίκτες, έφυγε από την πρώτη κατηγορία για πάντα.Αλλά για πολλούς ήταν ένας ήρωας.

Όταν τον ρώτησαν πόσο καλός θα ήταν αν δεν είχε χάσει το χέρι του, απάντησε: “Ποιος ξέρει. ίσως να μην τα είχα καταφέρει τόσο καλά. Μάλλον δεν θα ήμουν τόσο αποφασισμένος”.

ΠΗΓΗ: Συναρπαστικές επιστημονικές ιστορίες που δεν ειπώθηκαν ποτέ», Rick Beyer, εκδόσεις Κλειδάριθμος

Πηγή χαρακτηριστικής εικόνας: YouTube

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Ο καλύτερος μπάτερ όλων των εποχών στο μπέιζμπολ δεν έπαιξε ποτέ στο επαγγελματικό πρωτάθλημα επειδή ήταν μαύρος. Χτυπούσε τόσο δυνατά τη μπάλα που την έστελνε ένα μίλι μακριά