Ο μοναχός του Άουσβιτς που αρνήθηκε τη γερμανική του καταγωγή. Ζήτησε να πάρει τη θέση κρατούμενου που καταδικάστηκε σε θάνατο και πέθανε μετά από 15 μέρες ασιτίας

Τον αποκαλούσαν «ηλιαχτίδα στο βαθύ σκοτάδι του Άουσβιτς». Ο καθολικός ιερέας, Μαξιμίλιαν Κόλμπε, θυσιάστηκε εθελοντικά για να σώσει τη ζωή ενός συγκρατούμενού του.

Η ιστορία του ξεκινάει στην Πολωνία το 1894. Από Γερμανό πατέρα και Πολωνή μητέρα, ο Κόλμπε ένιωσε από μικρός την ανάγκη να αφοσιωθεί στο Θεό. Όταν ήταν 12 ετών ισχυρίστηκε ότι είχε ένα όραμα με την Παρθένο Μαρία, που του πρόσφερε δυο κορώνες. Μια λευκή που συμβολίζει την αγνότητα στη ζωή και μια κόκκινη που ήταν συνυφασμένη με το δρόμο της αμαρτίας και του μαρτυρίου.

Αφού εισήλθε στο μοναστικό Τάγμα των Φραγκισκανών Μοναχών, το 1915 έκανε το διδακτορικό του στη Φιλοσοφία. Δυο χρόνια μετά επέστρεψε στην Πολωνία, όπου πλέον είχε ανεξαρτητοποιηθεί. Ήταν αντίθετος στα ακραία κομμουνιστικά κινήματα. Πίστευε ότι η ζωή θα μπορούσε να αλλάξει προς το καλύτερο αλλά με άλλο τρόπο.

Το 1927 ίδρυσε ένα φραγκισκανικό μοναστήρι κοντά στη Βαρσοβία και το 1931 βρέθηκε στην ανατολική Ασία για θρησκευτικούς σκοπούς. Ίδρυσε προπολεμικά, άλλο ένα μοναστήρι σε μια βουνοπλαγιά στα περίχωρα του Ναγκασάκι, το οποίο επιβίωσε από την πυρηνική έκρηξη της ατομικής βόμβας το 1945, ενώ αποτελεί ακόμα και σήμερα σπουδαίο δείγμα του Ρωμαιοκαθολικισμού στην Ιαπωνία.

Μετά αποφάσισε να μεταφερθεί στην Ινδία για να ανοίξει και άλλο τους θρησκευτικούς του ορίζοντες, δεν πρόλαβε να κάνει όμως όσα επιθυμούσε αφού για λόγους υγείας αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Πολωνία το 1936.

Εκεί δημιούργησε ένα ραδιοφωνικό σταθμό, με μικρή διάρκεια ζωής γιατί ο Χίτλερ είχε εισβάλει στη χώρα. Από τότε και έπειτα τίποτα δεν ήταν ίδιο για την ζωή του Κόλμπε, αλλά και εκατομμυρίων συμπατριωτών του. Πολλοί αποφάσισαν να το σκάσουν. Ο Μαξιμίλιαν όμως παρέμεινε παρά την απειλή των Γερμανών κατακτητών. Απόφαση που αποδείχτηκε μοιραία για εκείνον.

Η απελευθέρωση λόγω γερμανικής καταγωγής

Στο μοναστήρι του οργάνωσε μια πρόχειρη νοσοκομειακή μονάδα, αλλά δεν μπόρεσε να τη διατηρήσει για πολύ. Τον συνέλαβαν στις 19 Σεπτεμβρίου 1939 και τον απελευθέρωσαν τον Δεκέμβριο επειδή έμαθαν τη γερμανική καταγωγή του. Ο Κόλμπε όμως αρνήθηκε να γίνει γερμανός πολίτης επίσημα και δεν υπέγραψε ποτέ το αίτημα των Ναζί, που θα του έδινε όλα τα νόμιμα δικαιώματα για να μπορέσει να επιβιώσει.

Μόλις απελευθερώθηκε επέστρεψε και συνέχισε να βοηθά με όποιον τρόπο μπορούσε. Μαζί με άλλους αδερφούς, έκρυβαν πρόσφυγες που αναζητούσαν καταφύγιο. Συνολικά κατάφερε να διασώσει 3.000 ανθρώπους, μεταξύ των οποίων και 2.000 Εβραίοι που κατάφεραν να το σκάσουν από τους Γερμανούς.

Οι Ναζί είχαν υπό στενή επιτήρηση τις δράσεις του Κόλμπε και το 1941 αποφάσισαν να τον σταματήσουν οριστικά. Εισέβαλαν στο μοναστήρι στις 17 Φεβρουαρίου και συνέλαβαν τον ίδιο και όποιον ήταν μαζί του. Τον οδήγησαν στη φυλακή και τον Μάιο του 1941, μεταφέρθηκε στο Άουσβιτς.

Η αυτοθυσία και το τέλος 

Μέσα στο Άουσβιτς ήταν πια ο φυλακισμένος “16670”. Συνέχισε να εκτελεί τα ιερατικά του καθήκοντα παρά τις βίαιες επιθέσεις των φρουρών. Η τελική αναμέτρηση με την πίστη του ήρθε τον Ιούλιο του 1941, όταν ένας κρατούμενος προσπάθησε να δραπετεύσει.

Η τιμωρία σε αυτές τις περιπτώσεις ήταν φρικτή. Ο διοικητής του στρατοπέδου διέταξε τη σύλληψη 10 κρατουμένων και τον θάνατο τους μέσω ασιτίας. Τους άφησε να πεθάνουν από την πείνα.

Όταν επέλεξαν τα υποψήφια θύματα, ένα άνδρας με το όνομα, Franciszek Gajowniczek, ξέσπασε σε κλάματα φωνάζοντας «Λυπηθείτε με…Η γυναίκα μου…Τα παιδιά μου». Ο Κόλμπε ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Έχοντας πλήρη συνείδηση της πράξης του ζήτησε από τους φρουρούς να πάρει τη θέση του. Και εκείνοι συμφώνησαν.

Σύμφωνα με μαρτυρίες συγκρατούμενων πέρασε τον χρόνο του μέχρι τον θάνατο, με προσευχή. Μετά από δυο εβδομάδες πείνας, ήταν ο μοναδικός επιζών. Οι φύλακες αποφάσισαν να δώσουν τέλος στο μαρτύριό του. Στις 14 Αυγούστου 1941 του έκαναν μια θανατηφόρα ένεση. Έφυγε ήσυχα από τη ζωή, έχοντας ακλόνητη πίστη έως το τέλος.

Η πράξη αυτοθυσίας του Κόλμπε αναγνωρίστηκε. Το 1955, το Βατικανό τον ανακήρυξε επίσημα ως «Υπηρέτη του Θεού» όπως τον Πάπα Ιωάννη Παύλο ΙΙ το 1982.

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: Η εφιαλτική «κούνια του Μπόγκερ» στο Άουσβιτς. Ο βασανιστής που έτρωγε τα μήλα των παιδιών που σκότωνε και οι εκτελέσεις στο «μαύρο τοίχο». Ανατριχιαστικές καταθέσεις από τη δίκη της Φρανκφούρτης …