Ο μοναχικός Χρόνης Εξαρχάκος. Η ιδιαίτερη σχέση με τη μητέρα του, που καθόρισε την προσωπική του ζωή. Όταν ο ηθοποιός πέθανε πρόωρα, έφυγε και εκείνη

Ο ηθοποιός Χρόνης Εξαρχάκος, όπως στους ρόλους του έτσι και στην πραγματική ζωή σκορπούσε απλόχερα το γέλιο. Οι φίλοι του τον περιγράφουν ως έναν ευχάριστο και πλακατζή άνθρωπο ο οποίος όμως, είχε έντονα ξεσπάσματα και εκρήξεις.

Ο Κώστας Βουτσάς με τον οποίο ήταν φίλοι, θυμάται τον κυκλοθυμικό του χαρακτήρα, αλλά και το γεγονός ότι ήταν πολύ αγαπητός στις παρέες του. Πολλοί αποδίδουν τις απότομες αλλαγές στη συμπεριφορά του στην καταπίεση που δεχόταν από τη μητέρα του. Ο ηθοποιός έζησε μεγάλο μέρος της ζωής του μαζί της, καθώς η μάνα του ήταν άρρωστη και χρειαζόταν ιδιαίτερη φροντίδα.

Μάνα και γιος ήταν πολύ δεμένοι, αλλά όπως αναφέρουν φίλοι και συνεργάτες του, ο Εξαρχάκος φοβόταν τη μητέρα του.

Λέγεται πως λόγω της μεγάλης αδυναμίας που του είχε, δεν τον ενθάρρυνε να παντρευτεί, ενώ αργότερα δεν ενέκρινε τις επιλογές της προσωπικής του ζωής. Έτσι ο ηθοποιός έζησε το μεγαλύτερο μέρος τη ζωής του μαζί της.

Η ασθένεια

Ο Χρόνης Εξαρχάκος αντιμετώπισε τον καρκίνο με γενναιότητα, αλλά δεν κατάφερε να τον νικήσει. Ωστόσο, ακόμα και όταν αντιμετώπιζε το σοβαρό πρόβλημα με την υγεία του, δεν έχασε το χιούμορ του.

Ο Κώστας Βουτσάς θυμάται τον αγαπημένο του φίλο στο νοσοκομείο, όταν η κατάσταση του είχε επιδεινωθεί, να πειράζει τις νοσοκόμες, να λέει αστεία και να κάνει πλάκες.

Ο Χρόνης Εξαρχάκος έφυγε στις 27 Σεπτεμβρίου του 1984.

Η μητέρα του δεν άντεξε το χαμό του. Μαράζωσε και ένα χρόνο μετά τον θάνατό του, έφυγε και η ίδια από τη ζωή.

Το ντεμπούτο στη “βίλα των οργίων”

Ο Χρόνης Εξαρχάκος γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1932 στην Ερμούπολη της Σύρου και καταγόταν από φτωχή οικογένεια. Σε ηλικία 31 ετών αποφοίτησε από τη σχολή υποκριτικής του Πέλου Κατσέλη, αλλά πριν γίνει ηθοποιός εργαζόταν ως τεχνικός στο θέατρο. Τότε συνεργάζονταν κυρίως με τον Κώστα Ρηγόπουλο και την Κάκια Αναλυτή. Στον θίασό τους έκανε το ντεμπούτο του σαν ηθοποιός, στον έργο «Βίλα των οργίων».

Το ταλέντο του ήταν το καλύτερο εισιτήριο για να εργαστεί και στον κινηματογράφο, ένα χρόνο μετά την εμφάνισή του στο σανίδι.

Παρόλο που δεν ερμήνευε τους πρώτους ρόλους, οι ερμηνείες του πάντα έκλεβαν την παράσταση και οι ατάκες του, πολλές φορές έγιναν φράσεις της καθημερινότητας, καθώς η αδιόρατη ειρωνεία του ήταν ένα πετυχημένο κοινωνικό σχόλιο.

Έζησε διακριτικά, χωρίς σκάνδαλα και προκλήσεις, όπως οι περισσότεροι ηθοποιοί της γενιάς του.

Έφυγε μόλις 52 ετών, στις 27 Σεπτεμβρίου του 1984.

Ο αξέχαστος εφευρέτης που φωνάζει “Βαγγέλη” στην ταινία “Μια ελληνίδα στο χαρέμι”:

Διαβάστε ακόμη στη “ΜτΧ”: Τα μάτια των Παριζιάνων πάνω στη Ζωή Λάσκαρη. Η πρεμιέρα της ταινίας «Μαριχουάνα Στοπ» στο εξωτερικό και το ειδύλλιο στα γυρίσματα με τον Τόλη Βοσκόπουλο που τραγουδούσε «Το φεγγάρι πανωθέ μου»