O Armand d’Angour έγραψε ένα άρθρο στο BBC όπου αναρωτιέται πόσο αληθινοί είναι διάφοροι μύθοι για την Αρχαία Ελλάδα και πόσο αληθινά είναι τα βιογραφικά ιστορικών προσωπικοτήτων, όπως ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Πυθαγόρας.
Στο κείμενό του αμφισβητεί ότι υπήρξε Δούρειος Ίππος και ισχυρίζεται ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν μέθυσος παρορμητικός και ένας κακόφωνος κοντός, που για τα πολεμοχαρή μέτρα της εποχής, ονομάστηκε Μέγας.
Οι Σπαρτιάτες ήταν λιτοί, αλλά ο Αλκιβιάδης γκάστρωσε τη γυναίκα του Βασιλιά τους. Ο Πυθαγόρας δεν έχει αποδείξεις ότι το θεώρημα είναι δικό του και ο Σωκράτης μετά τα 30 έγινε φιλόσοφος, που δεν άφησε τίποτα γραπτό.
Ο Armand d’Angour έγραψε διάφορες γνωστές κοινοτοπίες, απομονώνοντας σκέψεις ή παραμέτρους της ιστορίας για να κάνει ντόρο.
Περισσότερο απ’ όλους, ο ίδιος ξέρει πολύ καλά, ότι αυτά που έγραψε είναι ανούσια και δεν εκφράζουν το πνεύμα και την ουσία του αρχαίου κόσμου. Στο βιογραφικό του αναφέρει ότι μιλά αρχαία ελληνικά από τα εννιά του χρόνια. Αγωνίζεται χρόνια τώρα, ως διακεκριμένος μουσικός, να ανασυνθέσει την αρχαία ελληνική μουσική και έχει κάνει πλήθος μελετών για την αρχαία Ελλάδα.
Ο εν λόγω αρθρογράφος γνωρίζει τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό καλύτερα από τους περισσότερους Έλληνες.
Αν προσέξετε το βιογραφικό του προκύπτει ότι θαυμάζει τον αρχαίο κόσμο και τον υπηρετεί. Γιατί λοιπόν έγραψε ένα κείμενο που δημιουργεί άρνηση για συγκεκριμένα πρόσωπα; Προφανώς γιατί δεν έχει ελληνική συνείδηση (εννοώ δεν είναι Έλληνας) και φυσικά δεν θεωρεί «βέβηλη» οποιαδήποτε αμφισβήτηση της ιστορίας και της μυθολογίας μας, όπως πιθανόν θεωρούμε εμείς.
Ο αρθρογράφος κάνει ένα παιχνίδι με τα υλικά που γνωρίζει καλά και κερδίζει το δικαίωμα να υπογράψει ένα άρθρο στο BBC.
Θα το δουν οι φίλοι του, θα το συζητήσουν το απόγευμα όταν πιουν τσάι, το βράδυ σε κάποιο εστιατόριο και ίσως απαντήσει και σε μερικά μέιλ που θα γεμίσουν τη μέρα του με ικανοποίηση για την επαφή με τον κοινό.
Θα βρει και κάποια επικριτικά σχόλια από Έλληνες, αλλά “έτσι δε γίνεται πάντα;” Θα νιώσει λοιπόν για λίγο, ότι είναι μέσα στο παιχνίδι της επικοινωνίας και της διασημότητας. Η ανάλυση του όμως είναι επιπέδου Άρλεκιν.
Επιδερμική και χωρίς τεκμηριωμένα επιχειρήματα.
Αδικεί τον Όμηρο, τον Μέγα Αλέξανδρο τον Πυθαγόρα και τον ίδιο τον Αρμάντ.
Το κείμενο είναι μια επικοινωνιακή τρύπα, γεμάτη ερωτηματικά, άρα αμφιβολίες και όχι ένα σοβαρό επιστημονικό πόνημα.
Ωστόσο, το θετικό είναι ότι προκαλεί μια συζήτηση για τον αρχαίο κόσμο, που είναι προτιμότερη από πολλές άλλες συζητήσεις για τον σύγχρονο…
Είναι βέβαια δικαίωμα του να έχει όποια άποψη θέλει και προφανώς δεν τελεί κανένα αδίκημα, οπότε και αυτό το κείμενο δεν αποτελεί κανενός είδους δίκη.
Αλλά μόλις περάσουν τρεις μέρες ο φίλος μας θα επιβεβαιώσει αυτό που ήδη γνωρίζει.
Με τέτοια φθηνά επικοινωνιακά τεχνάσματα, ο Αλέξανδρος παραμένει Μέγας και αυτός μόλις έγινε ο μικρός Armand.
ΥΓ: Με “κάποιο μέτρο” και πάλι κερδισμένος είναι.
Και άλλοι είναι μικροί αλλά κανείς δεν ξέρει το όνομά τους…
Δημήτρης Πετρόπουλος
Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το βιογραφικό του
Ακολουθεί το άρθρο του Armand_D’Angour μεταφρασμένο:
Υπήρξε πραγματικά ένα Δούρειος Ίππος;
«Η ιστορία του Δούρειου Ίππου για πρώτη φορά αναφέρεται στην Οδύσσεια του Ομήρου (γράφτηκε το 750 π.Χ.) η οποία περιγράφει τις συνέπειες του Τρωικού πολέμου που υποτίθεται ότι έγινε 500 χρόνια νωρίτερα. Μετά από 10 χρόνια πολιορκίας της Τροίας, ο ελληνικός στρατός παριστάνοντας ότι γυρνά στην πατρίδα του, άφησε έξω από τα τείχη της πόλης ένα τεράστιο ξύλινο άλογο ως προσφορά στη θεά Αθηνά. Οι Τρώες το έσυραν θριαμβευτικά μέσα στην πόλη και μόλις νύχτωσε οι Ελληνες πολεμιστές που κρύβονταν μέσα στο ξύλινο άλογο βγήκαν έξω και κατέστρεψαν την πόλη. Αρχαιολογικά στοιχεία δείχνουν ότι όντως η Τροία κάηκε. Ο Δούρειος Ίππος, όμως, είναι ένα φανταστικό παραμύθι, εμπνευσμένο πιθανότατα από τον τρόπο που κάλυπταν τις πολιορκητικές μηχανές (με προβιές αλόγων) για να μην καίγονται από τα φλεγόμενα βέλη».
Ο Ομηρος ήταν ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές της αρχαίας Ελλάδας.Υπήρχε όμως;
«Είναι γενικά αποδεκτό, ότι η Ιλιάδα και η Οδύσσεια συντέθηκαν προφορικά, χωρίς τη βοήθεια της γραφής, κάποια στιγμή τον 8ο αιώνα π. Χ. και ότι ήταν καρπός μιας παράδοσης που μεταφερόταν από στόμα σε στόμα επί αιώνες. Και ενώ οι Αρχαίοι δεν είχαν καμιά αμφιβολία ότι ο Όμηρος ήταν ένας πραγματικός βάρδος που συνέθεσε τα δυο αυτά έπη, τίποτα δεν είναι γνωστό για αυτόν με απόλυτη βεβαιότητα. Το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι αν και αρχικά τα έπη δεν υπήρχαν σε γραπτή μορφή, κάποια στιγμή καταγράφηκαν στην ελληνική γλώσσα και για αυτό έχουν επιζήσει».
Ηταν ένας ο εφευρέτης του ελληνικού αλφάβητου;
«Η ημερομηνία που εικάζεται ότι κατεγράφησαν τα ομηρικά έπη συνδέεται με τα πρώτα στοιχεία της ελληνικής γραφής, τον 8ο αιώνα π.Χ. Οι Ελληνες γνώριζαν ότι το αλφάβητό τους (το οποίο αργότερα δανείστηκαν οι Ρωμαίοι και έφτιαξαν το δυτικό αλφάβητο) προερχόταν από αυτό των Φοινίκων. Το γεγονός ότι σε όλη την Ελλάδα είχαν το ίδιο αλφάβητο εικάζεται ότι οφείλεται στο γεγονός ότι την προσαρμογή του αλφάβητου των Φοινίκων ανέλαβε ένας άνθρωπος. Σύμφωνα με την ελληνική παράδοση αυτός ήταν ο Παλαμίδης, ένα όνομα το οποίο μπορεί όμως και να σημαίνει απλά ο «εξυπνότερος άνδρας από τους παλιούς». Ο Παλαμίδης, λέγεται επίσης ότι είχε εφεύρει το σύστημα μέτρησης, το νόμισμα και τα επιτραπέζια παιχνίδια. Τα γράμματα του ελληνικού αλφάβητου διέφεραν οπτικά αρκετά από αυτά του φοινικικού. Μάλιστα, η γεωμετρική τους μορφή πιστώνεται στον Μαθηματικό Πυθαγόρα».
Μήπως ο Πυθαγόρας αντέγραψε την εργασία του από κάποιον άλλο;
«Είναι αμφίβολο το εάν ο Πυθαγόρας ήταν ένας μαθηματικός, όπως αντιλαμβανόμαστε τον όρο σήμερα. Στα σχολεία ακόμη διδάσκεται το θεώρημά του για το μήκος της υποτείνουσας. Ωστόσο, οι Βαβυλώνιοι γνώριζαν αυτή την εξίσωση αιώνες νωρίτερα. Και δεν υπάρχει καμιά απόδειξη ότι ο Πυθαγόρας είτε το ανακάλυψε, είτε το απέδειξε. Στην πραγματικότητα, αν και αργότερα οι Πυθαγόριοι έκαναν γνήσιες μαθηματικές έρευνες, τα στοιχεία δείχνουν ότι ο Πυθαγόρας ήταν ένας μυστικιστής που πίστευε ότι οι αριθμοί αποτελούν τη βάση των πάντων».
Πόσο Σπαρτιάτες ήταν οι Σπαρτιάτες;
«Ο θρυλικός Σπαρτιάτης νομοθέτης Λυκούργος αποφάσισε ότι οι Σπαρτιάτες θα πρέπει να χρησιμοποιούν μόνο σίδηρο για νόμισμα, έτσι και ένα μικρό ποσό θα έπρεπε να μεταφερόταν από βόδια. Αυτή είναι η εξιδανικευμένη ιστορία που τους θέλει να είναι πολεμιστές με στρατιωτική υπεροχή. Όμως η Σπάρτη ενώ δεν έκοψε δικά της νομίσματα χρησιμοποιούσε ξένο ασήμι, και ορισμένοι ηγέτες των Σπαρτιατών ήταν εμφανώς επιρρεπείς στη δωροδοκία. Ο Αθηναίος playboy Αλκιβιάδης κατά τη διάρκεια του πολέμου με την Αθήνα στα τέλη του 5ου αιώνα, υιοθέτησε τη διατροφή τους, το σκληρό τρόπο κατάρτισης τους, τα χοντρά τους ρούχα και τις Λακωνικές τους εκφράσεις. Αλλά τελικά το πάθος του επεκτάθηκε και στη σύζυγο του βασιλιά της Σπάρτης και έτσι αυτή έμεινε και έγκυος και ο Αλκιβιάδης επέστρεψε στην Αθήνα για να γλιτώσει τις επιπτώσεις της συγκλονιστικής ιεροσυλίας».
Τι ώθησε τον Σωκράτη να θέλει να γίνει φιλόσοφος;
«Ο Σωκράτης (469 -399 π.Χ.) μπορεί να ονειροβατούσε και ο Αριστοφάνης να παρουσιάζει τις ιδέες του ως διασκεδαστικές και ως επιστημονικά παράλογες. Η εικόνα αυτή του φιλοσόφου έρχεται σε αντίθεση με τα βιογραφικά δεδομένα που υπάρχουν για τον Σωκράτη, στα γραπτά των μαθητών του Πλάτωνα και του Ξενοφώντα. Και οι δυο τελευταίοι τον αντιμετώπιζαν με μεγάλο σεβασμό ως έναν άνθρωπο που έβαζε ηθικά ερωτήματα. Στην πραγματικότητα, η πρώτη περιγραφή του Σωκράτη χρονολογείται στα 30 του, και τον παρουσιάζει ως έναν άνθρωπο της δράσης. Συμμετείχε σε μια στρατιωτική εκστρατεία στη βόρεια Ελλάδα το 432 π.Χ. και κατά τη διάρκεια μιας βίαιας μάχης έσωσε τη ζωή του αγπημένου του νεαρού φίλου Αλκιβιάδη. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Αθήνα από όπου δεν έφυγε ποτέ και ξόδεψε όλο του το χρόνο προσπαθώντας να κάνει τους Αθηναίους να αναλογιστούν τις ζω και τις σκέψεις τους. Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι ο Σωκράτης έπαιζε με την επιστήμη και την πολιτική στα νεανικά του χρόνια μέχρι που μια εμπειρία ζωής και θανάτου τον έκανε να αφιερώσει όλη την υπόλοιπη ζωή του στην έρευνα και τη φιλοσοφία. Καθώς ο ίδιος δεν έγραψε τίποτα μόνος του, ότι στοιχεία υπάρχουν για αυτόν προέρχονται από τους από τους διαλόγους με τον μαθητή του Πλάτωνα».
Πόσο σπουδαίος ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος;
«Ο Μέγας Αλέξανδος (356 323 π.Χ) έμελλε να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους τους στρατηγούς της Ιστορίας. Σύμφωνα με αρχαία κείμενα, ωστόσο, η σωματική του διάπλαση δεν ήταν ανάλογη. Ηταν κοντός και γεροδεμένες, πότης, με κόκκινα μάγουλα, μια τραχιά φωνή. Ηταν επίσης έντονα παραρμητικός, κάτι που είχε σαν συνέπεια να σκοτώσει με τα ίδια του τα χέρια τον καλύτερό του φίλο Κλείτο. Καθώς τα χρόνια προχωρούσαν έγινε παρανοϊκός και μεγαλομανής. Ωστόσο, μέσα σε μια δεκαετία από τα 20 του ως τα 30 του έχτισε μια τεράστια αυτοκρατορία που εκτεινόταν από την Αίγυπτο μέχρι την Ινδία. Δεν ηττήθηκε ποτέ σε μάχες και έκανε χρήση καινοτόμων, για την εποχή τους, πολιορκητικές μηχανές, εξίσου αποτελεσματικές με τον μυθικό Δούρειο Ιππο και ίδρυσε 20 πόλεις που έφεραν το όνομά του, συμπεριλαμβανομένης της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου». Η στρατιωτική του επιτυχία ήταν ένα μικρό θαύμα και τα μάτια του αρχαίου κόσμου, που ήταν πολεμοχαρής, του αναγνωρίσθηκε το δικαίωμα να έχει τον τίτλο του «Μεγάλου».
Ακολουθήστε την mixanitouxronou.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε τις σημαντικότερες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στη mixanitouxronou.gr