Ο Μάρκος Βαμβακάρης πούλησε τη βέρα του για να στρώσει το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Έπαιζε σε καφενεία και ουζερί και έγραψε με παράπονο το “φεγγάρι αν είσαι λαμπερό”

Ο Μάρκος Βαμβακάρης έγραψε το τραγούδι “Φεγγάρι αν είσαι λαμπερό” όταν στα τέλη της δεκαετίας του ’50 διάβασε στην εφημερίδα ότι οι Ρώσοι θα στείλουν ανθρώπους στο φεγγάρι.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’40, ο Μάρκος Βαμβακάρης βρισκόταν στο ψηλότερο σκαλί του ρεμπέτικου. Όμως, το 1954 ο Μάρκος αρρώστησε και λόγω της ασθένειάς του δεν μπορούσε να παίξει με δεξιοτεχνία το μπουζούκι. Τότε οι εταιρίες του γύρισαν την πλάτη. Βρέθηκε στο περιθώριο και γύρισε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Σύρο σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Κάποια Χριστούγεννα προς τα τέλη της δεκαετίας του ’50, ο Μάρκος Βαμβακάρης είχε ξεμείνει από δουλειά. Τα κέντρα ήθελαν καινούρια ονόματα και τον Βαμβακάρη τον θεωρούσαν ξεπερασμένο. Το πρόβλημα με την παραμορφωτική αρθρίτιδα του δημιούργησε ακόμη περισσότερα εμπόδια.

Για να μπορέσει να ανταπεξέλθει, έπαιζε σε μικρά μαγαζάκια, καφενεία και ουζερί, τραγουδώντας με το μπουζούκι του και βγάζοντας κατά αυτόν τον τρόπο ένα μικρό χαρτζιλίκι. Μαζί του έπαιρνε και τον γιο του, Στέλιο. Πολλές φορές η αμοιβή τους ήταν σε τρόφιμα. Εκείνα τα Χριστούγεννα υπήρξαν δύσκολα, καθώς ο κόσμος ήταν στριμωγμένος οικονομικά. Ο Μάρκος όμως δεν ήταν άνθρωπος που μπορούσε να αφήνει χρέος στο μπακάλη ή τον μανάβη, ήταν περήφανος.

Είχε συντροφιά τα άστρα

Μέρες Χριστουγέννων και έπρεπε να ψωνίσει για το σπίτι και την οικογένειά του. Έτσι το πρωί της παραμονής πήγε και έδωσε το δαχτυλίδι και τη βέρα του σε έναν αργυραμοιβό και με τα χρήματα του πήρε και αγόρασε ό,τι χρειαζόταν το γιορτινό τραπέζι. Όμως, όλο το βράδυ δεν έβγαλε κουβέντα. Είχε μεγάλο παράπονο και ο πόνος τού ήταν βαρύς για την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει. Τη μόνη στιγμή που μίλησε στο τραπέζι ήταν όταν ψιθύρισε ότι “Οι εφημερίδες γράψανε ότι οι Ρώσοι αρχίζουν να στέλνουν ανθρώπους στο φεγγάρι”. Ύστερα έμεινε πάλι σιωπηλός.

Όταν το τραπέζι ολοκληρώθηκε εκείνος κάθισε όπως συνήθιζε στο υπόγειο και κοίταξε για αρκετή ώρα ψηλά στον ουρανό. Έκανε αρκετό κρύο, αλλά ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος και το χριστουγεννιάτικο φεγγάρι τεράστιο. Ο Μάρκος στάθηκε και το κοίταξε επίμονα. Ήταν τόσο λαμπερό και ζωντανό, που φαίνεται ότι ο Μάρκος προσπάθησε να του πει τον πόνο του, τον καημό του και όσα είχε τραβήξει.

Μετά την περισυλλογή του, επέστρεψε στο υπόγειο, πήρε ένα τετράδιο και έγραψε: “Χιλιάδες χρόνους στα ψηλά, συντρόφους έχεις τ’ άστρα…”

Πηγή: Μια ιστορία… ένα τραγούδι, του Ηρακλή Ευστρατιάδη, εκδόσεις Toubi’s

Διαβάστε ακόμη στη “ΜτΧ”: Η ταπείνωση του Μάρκου Βαμβακάρη. Η περίοδος που αναγκάστηκε να βγει στη «ζητιανιά». Έπαιζε στην επαρχία για να βγάλει το φαγητό της οικογένειάς του