Ο Μάνος Κατράκης παντρεύτηκε κατά τη διάρκεια της Κατοχής και η γυναίκα του έχασε τα δίδυμα στο όγδοο μήνα. Πούλαγε τα ρούχα του για να ζήσει. Η ψαραγορά, ο τζόγος, η συντροφιά με τον θάνατο

Ο ηθοποιός Μάνος Κατράκης κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του μετώπου.

Όταν επέστρεψε στην Αθήνα το 1941, η ζωή ήταν πολύ δύσκολη.

Ήταν ο πιο δύσκολος χειμώνας της γερμανικής Κατοχής. Η πείνα θέρισε τους Αθηναίους, που έψαχναν φαγητό στα σκουπίδια και πέθαιναν καθημερινά στους δρόμους της πόλης.

Η οικογένεια του Μάνου Κατράκη αντιμετώπισε τις ίδιες δυσκολίες.

Ο ηθοποιός όμως, παρά τον καθημερινό αγώνα για επιβίωση, παντρεύτηκε κατά τη διάρκεια της Κατοχής.

Τα πράγματα όλο και δυσκόλευαν και ο Κατράκης, όπως χιλιάδες πολίτες, αναγκάστηκε να πουλήσει ακόμα και τα ρούχα του προκειμένου να εξασφαλίσει λίγο φαγητό.

Ο ίδιος  αναφέρει στη βιογραφία του.

«Λίγο μετά που γύρισα από το μέτωπο παντρεύτηκα. Είχα ένα δεσμό πριν φύγω και όταν επέστρεψα είχε πεθάνει ο πατέρας της, ήταν εισαγγελέας.

Τη λέγανε Νένα.

Ξέρεις όταν είσαι στο μέτωπο δένεσαι με αυτούς αφήνεις πίσω.

Εκεί πάνω η πραγματική σου συντροφιά είναι κάθε στιγμή ο θάνατος.

Και τότε σκέφτεσαι γιατί να κάνω εκείνο, αρχίζεις πλέον και να κάνεις αυτοέλεγχο.

Να αυτοελέγχεσαι. Λες ας πούμε τι με ένοιαζε εμένα να κάνω αυτό.. ματαιότητα ήταν το ένα, ματαιότητα ήταν το άλλο.

Και μετά σκέφτεσαι πόσο αλλαγμένος θα είσαι αν γυρίσεις πίσω, πώς θα είσαι, τι θα κάνεις, πώς θα φερθείς, πώς θ’ αγαπάς;

Όλα αυτά σε οδηγούν σε μια ανακατάταξη και ανακατανομή αξιών μέσα στο μυαλό και στην ψυχή σου. Κι όταν γύρισα φυσικά παντρευτήκαμε κάποια στιγμή, παρ’ όλες τις αντιξοότητες που είχαμε να αντιμετωπίσουμε.

Τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Ο μισθός του Εθνικού Θεάτρου είχε καταντήσει ίσα- ίσα για ένα πιάτο φαΐ. Που να φτάσει να θρέψεις, μάνα, αδελφή, γυναίκα έγκυο. Η γυναίκα μου τελικά έκανε αποβολή οκτώ μηνών, είχε δίδυμα.

Αρχίσαμε να πουλάμε ότι είχαμε. Τελειώσανε και αυτά. Τώρα;

Εγώ είχα κάτι κουστουμάκια γιατί ήμουν και λίγο μερακλής και πήγαινα και τα πούλαγα μόνος μου, αφού οι μεταπράτες παίρνανε όσο- όσο.

Στην οδό Αθηνάς, έξω από τον ηλεκτρικό σταθμό, ήτανε το παζάρι τότε των αγοραπωλησιών.

Πήγαινα λοιπόν κρατούσα το κουστουμάκι στα χέρια μου και περίμενα να έρθει ο πελάτης να το αγοράσει.

Βλέπεις στα παλιατζίδικα μου παίρνανε μισοτιμής ό,τι είχα.

Κάποτε ήρθε η ώρα να πουλήσω κι ένα κοστούμι που το αγαπούσα πολύ.

Ήταν το καλύτερό μου.

Μου το είχε ράψει ένας ράφτης ο Ζοφάκης που είχε έλθει από το Παρίσι και ραβότανε και ο Μινωτής σε αυτόν.

Πάω λοιπόν στην οδό Αθηνάς στέκομαι και περιμένω. Κάποτε με πλησιάζει κάποιος καλή του ώρα και μου λέει:

-κύριε Κατράκη το πουλάτε;

– το πουλάω. Δεν το βλέπεις; Για να είμαι εδώ και να το κρατάω πάει να πει πως το πουλάω.

– Θέλετε να έρθετε μαζί μου;

Με παίρνει και με πάει σε μια λέσχη στην Ομόνοια.

Εγώ δεν είχα δοσοληψίες με λέσχες. Λέω τι θα κάνουμε στη λέσχη;

– είναι κάποιος που θα αγοράσει το κοστούμι σου.

Να μη στα πολυλογώ πήγαμε, βρήκαμε τον άνθρωπο, δεν ήθελε τέτοιο κοστούμι γιατί ήταν πολύ λεπτό, με ρώτησε αν είχα κανένα άλλο σκωτσέζικο. Είχα. Μου είπε να του το πάω την άλλη μέρα.

Πήγα την άλλη μέρα και πήρε το κοστούμι.

Δεν το ήθελε για τον εαυτό του. Αυτός ήτανε ράφτης και το ήθελε για κάποιον πελάτη του.

Στη λέσχη αυτή παίζανε «31».

Ξέρεις η Ελλάδα είχε γεμίσει τυχερά παιχνίδια την εποχή εκείνη.

Όλα τα ψαρομάγαζα, όλες οι αγορές παντού, όπου σύχναζε ο φτωχόκοσμος ήτανε γεμάτα ρουλέτες και «31».

Με κρατάνε που λες στη λέσχη και με βάζουνε να παίξω.

Κέρδισα την πρώτη μέρα. Μετά σηκώθηκα πήγα σπίτι μου με το παραδάκι στην τσέπη.

Γλυκάθηκα όμως, ξαναπήγα και κόλλησα κι εγώ στη λέσχη, όπως καταλαβαίνεις, αλλά μάλλον μου τα έτρωγε, παρά κέρδιζα.

Εκεί πέρα, αλλά και σε όλες τις λέσχες της εποχής, σύχναζαν κάθε είδους άνθρωποι. Μαυραγορίτες, προδότες, καταδότες, άνθρωποι της αντίστασης που εκτελούσαν κάποια αποστολή, άνθρωποι φτωχοί και πεινασμένοι που όλες τους τις ελπίδες τις είχαν αφημένες στη θεά τύχη.

Ακόμα και Γερμανοί μπαίνανε.

Μια και η λέσχη δε με σήκωνε, άρχισα να σκέφτομαι με ποιο τρόπο θα ενίσχυα τον μισθό μου που, όπως σου είπα άντε να έφτανε για ένα πιάτο φαΐ.

Και τη βρήκα.

Ο Μάνος Κατράκης βρέθηκε να πουλάει ψάρια για τέσσερις μήνες.

Πηγή: “ΚΑΤΡΑΚΗΣ. Η ζωή του μεγάλου καλλιτέχνη όπως την αφηγήθηκε στον Αλέξη Κομνηνό”, εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ

Διαβάστε επίσης: Σαμψών. Ο μασίστας που έσπαγε μάρμαρα με το κεφάλι και περνούσαν από πάνω του τριαξονικά φορτηγά. Έχασε πολλά λίτρα αίματος από τραυματισμό την ώρα της επίδειξης (βίντεο)…

Αρτέμης Μάτσας. Ο ηθοποιός που έγινε γνωστός από τους ρόλους ως δοσίλογος. Οι Γερμανοί συνέλαβαν τον πατέρα του, που δεν επέστρεψε ποτέ από το στρατόπεδο συγκέντρωσης.