Ο Λυντς που έδωσε το όνομά του στο λυντσάρισμα. Η ιστορία του δεν έχει καμία σχέση με τους αυτόκλητους τιμωρούς

Ο όρος “λυντσάρισμα” χρησιμοποιείται για να περιγράψει οποιαδήποτε συνοπτική διαδικασία κατά την οποία ένας όχλος επιβάλει τιμωρία σ’ ένα άτομο είτε έχει αποδειχθεί η κατηγορία που το βαρύνει είτε όχι. Όταν ο όχλος τιμωρεί κάποιον με λυντσάρισμα, αυτός συνήθως έχει οδυνηρό θάνατο και υπάρχουν περιπτώσεις ακόμη και διαμελισμού του σώματός του.

του συνεργάτη ιστορικού Κωνσταντίνου Λαγού

Πρόκειται για διαδικασία που είναι παράνομη ακόμη και αν το θύμα έχει καταδικαστεί  για κάποιο έγκλημα. Το λυντσάρισμα ή «Νόμος του Λυντς» έχει την αφετηρία του στις ΗΠΑ όπου τα περισσότερα θύματά του ήταν αφροαμερικανοί.

Το λυντσάρισμα στις ΗΠΑ είχε συνήθως ρατσιστικά κίνητρα.

Ο Τσαρλς Λύντς και το λυντσάρισμα

Οι περισσότεροι μελετητές θεωρούν ότι το όνομα της διαδικασίας συνδέεται μ’ ένα Αμερικανό, τον Τσαρλς Λυντς (Charles Lynch). Αυτό σημαίνει ότι στα ελληνικά η λέξη είναι «λυντσάρισμα» και όχι «λιντσάρισμα», όπως έχει επικρατήσει, αφού το y στα ελληνικά αποδίδεται με ύψιλον και όχι γιώτα.

Ο Λυντς ήταν ένας πλούσιος γαιοκτήμονας και δικαστής στη Βιρτζίνια. Στη διάρκεια της Αμερικανικής Επανάστασης συντάχθηκε με τους επαναστάτες και πήρε το βαθμό του συνταγματάρχη της Εθνοφυλακής. Με αυτή του την ιδιότητα το 1780, σε μία κρίσιμη καμπή της Επανάστασης, οργάνωσε ομάδες ατάκτων και συνέλαβε Αμερικανούς που υποστήριζαν τους Βρετανούς.

Υπήρχαν στοιχεία ότι κάποιοι απ’ αυτούς είχαν συνωμοτήσει να ανατρέψουν τον κυβερνήτη της πολιτείας της Βιρτζίνια και να τοποθετήσουν στη θέση του ένα αγγλόφιλο. Για το λόγο αυτό είχαν χαρακτηριστεί ως προδότες και ζητήθηκε από τον Λυντς να τους στείλει στο Ρίτσμοντ, πρωτεύουσα της Βιρτζίνια, για να δικαστούν.

Όμως υπήρχε κίνδυνος κατά τη μεταφορά τους να απελευθερωθούν από ομοϊδεάτες τους. Ο Τσαρλς Λύντς θεώρησε ότι ως δικαστής θα έπρεπε να τους δικάσει ο ίδιος σε τοπικό επίπεδο και να τους τιμωρήσει.

Η διαδικασία αυτή έμεινε στην ιστορία ως «Νόμος του Λυντς».

Έτσι καταρρίπτεται η πρώτη γενική εντύπωση ότι η διαδικασία αυτή είχε από το ξεκίνημά της ρατσιστικά κίνητρα. Όλοι οι κατηγορούμενοι ήταν λευκοί και οι περισσότεροι εύποροι γαιοκτήμονες. Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι αν και ο Λυντς βρήκε ότι πολλοί κατηγορούμενοι ήταν ένοχοι προδοσίας, δεν εκτέλεσε κανένα.

Η τιμωρία τους ήταν να μαστιγωθούν δημοσίως και να κατασχεθούν οι περιουσίες τους για τη χρηματοδότηση των επαναστατών. Στη συνέχεια, ο Λυντς ανάγκασε τους καταδικασθέντες να ορκιστούν πίστη στην Επανάσταση και να καταταγούν στο στρατό της. Επιπλέον, το 1782 η συνέλευση της Βιρτζίνια νομιμοποίησε όλες τις ενέργειες του Λύντς και συνεπώς είχαν νομική ισχύ.

Άλλωστε ήταν δικαστικός λειτουργός που έστω και υπό ανώμαλες συνθήκες είχε θεσμικό ρόλο.

Αν και το λυντσάρισμα πήρε το όνομά του από τον Τσαρλς Λύντς, στην πραγματικότητα ο ίδιος δεν λύντσαρε κανένα!

Αρχική εικόνα: Φωτογραφία από το λυντσάρισμα μέχρι θανάτου τριών αφροαμερικανών το 1920 στις ΗΠΑ. Πηγή: Wikipedia