Ο Κουτάλας. Το θρυλικό περίπτερο στην παραλιακή. Η μέθοδος για άμεση και εξ΄ αποστάσεως εξυπηρέτηση  

Έμεινε  στην ιστορία ως «ο Μιχάλης ο κουτάλας» όταν τη δεκαετία  του ’60   στην παραλιακή λεωφόρο  Αθηνών – Σουνίου στο ύψος της Βάρης, με  την τεράστια κουτάλα, που θύμιζε το  ξύλο  που ξεφουρνίζουν το ψωμί, εξυπηρετούσε  τους πελάτες  του. Μάλιστα, είχε φροντίσει να κατοχυρώσει και εμπορικά την πατέντα του, με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας

Η κούραση και η ζέστη, πηγές έμπνευσης

Το  περίπτερο τότε, είχε χαρακτήρα πολυκαταστήματος για τη γειτονιά. Δούλευε  12-14 ώρες την ημέρα, χωρίς διακοπές, ούτε για Πάσχα και Χριστούγεννα. Δούλευε ασταμάτητα το καλοκαίρι.  Ο δαιμόνιος περιπτεράς έβγαινε συνέχεια από το κουβούκλιο για να εξυπηρετήσει τους πελάτες. Έτσι, σκέφτηκε την κουτάλα για να γλιτώνει την ταλαιπωρία. Αμέσως το νέο εργαλείο έκανε θραύση και ανέβασε το τζίρο του περιπτέρου, γι’ αυτό και  έσπευσε να κατοχυρώσει την ευρεσιτεχνία του.

Το  περίπτερο στεκόταν αγέρωχο πάνω στην παραλιακή, λίγο μετά το βενζινάδικο που υπήρχε στο σημείο που ενώνονται η Ποσειδώνος με τη Βουλιαγμένης. Σταματούσαν τα αυτοκίνητα μπροστά του και αμέσως εμφανιζόταν η περιβόητη κουτάλα. Ο συνοδηγός έδινε την παραγγελία, ο περιπτεράς έβαζε τα πράγματα μέσα στην κουτάλα, από τσιγάρα και μπισκότα, μέχρι σοκολάτες, τσίχλες, χαρτομάντηλα, πατατάκια, νερά, αναψυκτικά, σταυρόλεξα. Ο πελάτης άφηνε τα χρήματα στην κουτάλα, η οποία επέστρεφε με τα προϊόντα και  τα ρέστα.

Ουρές αυτοκινήτων για την…κουτάλα

Στις  δεκαετίες  ’80 και ’90, ο Κουτάλας είχε γίνει αξιοθέατο. Δεν υπήρχε κάτοικος των Νοτίων προαστίων αλλά και επισκέπτης της παραλιακής, που να μην περνούσε από κει. Ουρές τα αυτοκίνητα για να εξυπηρετηθούν. Μπορεί η  ξύλινη η κουτάλα να μετατράπηκε σε μεταλλικό μακρύ εξάρτημα σαν φτυάρι με δαγκάνα, αλλά η διαδικασία παρέμεινε η ίδια.  Έβγαινε από το περίπτερο και έφτανε μέχρι τον οδηγό του αυτοκινήτου με τα προϊόντα, τα χρήματα, τα ρέστα κοκ.

Το θρυλικό περίπτερο, με απόφαση του Δήμου Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης, μεταφέρθηκε το 2011 το Β’ Αλίπεδο Βούλας, στην οδό Ακτής στο Καβούρι. Η  δικαιολογία  ήταν ότι αποτελεί δημόσιο κίνδυνο, καθώς η κυκλοφορία των οχημάτων διακοπτόταν απότομα και ο κίνδυνος ατυχημάτων ήταν πολύ μεγάλος. Πλέον βρίσκεται στα δεξιά σε ένα μικρό χώρο που έχει και άτυπα διαμορφωμένο πάρκινγκ. Ουσιαστικά η κουτάλα του, δεν δείχνει να είναι και πολύ χρήσιμη, αλλά βγαίνει τιμής ένεκεν.

Το μόνο σίγουρο είναι πως στους  παλαιότερους οδηγούς λείπει ιδιαίτερα, καθώς ήταν συνδεδεμένο με την ιστορία της παραλιακής και το περίπτερό του έφθασε να αποτελεί τοπόσημο των νοτίων προαστίων.