O κομίστας του Αστερίξ ξεκαρδιζόταν στα γέλια με όσα έγραφε. Ήταν ο πλακατζής του σχολείου και απολύθηκε γιατί συνδικαλίστηκε

Ο Ρενέ Γκοσινί υπήρξε θρύλος στην ιστορία των κόμικ. Δημιούργησε τον Αστερίξ, τον Ιζνογκούντ και τον Μικρό Νικόλα, έγραψε σενάρια για τον Λούκυ Λουκ και ξεχώρισε για το ιδιαίτερο χιούμορ του, το οποίο “καταλάβαιναν” μικροί και μεγάλοι.

Οι περιπέτειες του Αστερίξ ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του. Μαζί με τον Αλμπέρ Ουντερζό, ο οποίς ανέλαβε την εικονογράφηση, δημιούργησαν μία σειρά κόμικ που θαύμασαν μέχρι και οι διαννοούμενοι της εποχής. Δεν απευθυνόταν αποκλειστικά σε παιδιά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν λιγότερο διασκεδαστική για τις μικρότερες ηλικίες.

Οι “μεγάλοι” απολάμβαναν τη σάτιρα, τους παραλληλισμούς με τη σύγχρονη πολιτική και τις ιστορικές αναφορές και οι μικρότεροι παρακολουθούσαν με αγωνία τους ανυπότακτους Γαλάτες να αντιστέκονται στους Ρωμαίους κατακτητές.

Η σειρά κόμικ “Αστερίξ” θεωρείται ένα από τα δημοφιλέστερα γαλλοβελγικά κόμικς παγκοσμίως. Έχει μεταφραστεί σε πάνω από 100 γλώσσες.

Μέχρι σήμερα έχουν πουληθεί 325 εκατομμύρια αντίτυπα των 34 τευχών του σε όλο τον κόσμο, καθιστώντας τους Γάλλους συνδημιουργούς Γκοσινί και Ουντερζό τους συγγραφείς με τις περισσότερες πωλήσεις στο εξωτερικό.

Ο “πλακατζής” του σχολείου

Ο Ρενέ Γκοσινί γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1926 στο Παρίσι, σε μία εβραϊκή οικογένεια. Σε ηλικία δύο ετών μετακόμισε με την οικογένειά του στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Φοίτησε σε γαλλικά σχολεία και απ’ όταν θυμάται τον εαυτό του, έκανε τους συμμαθητές του να γελούν.

Από μικρός έδειξε το ενδιαφέρον του για τα κόμικς. Αρχικά διάβαζε ό,τι κόμικ έβρισκε και στη συνέχεια ξεκίνησε να ζωγραφίζει. Ήδη στο Δημοτικό, ο Γκοσινί δημοσίευσε τα πρώτα του εικονογραφημένα κείμενα στα σχολικά περιοδικά “Notre Voix” και “Quartier Latin”.

Αργότερα, στο γυμνάσιο και το λύκειο, συνέχισε να σκιτσάρει και να είναι ο “πλακατζής” του σχολείου. Τετράδιά του που εκτέθηκαν στο Λονδίνο, δείχνουν μερικά σκίτσα του με τον Στάλιν, τον Χίτλερ και τον Ουίνστον Τσώρτσιλ.

Τελικά, ακολούθησε το όνειρό του, σπούδασε στην Σχολή Καλών Τεχνών.

Ένα μήνα μετά την αποφοίτησή του, έχασε τον πατέρα του. Πλέον, προτεραιότητα είχε η οικονομική στήριξη της οικογένειάς του. Παράτησε για λίγο τον κόσμο των κόμικ και ξεκίνησε να εργάζεται ως βοηθός λογιστή σε εργοστάσιο περισυλλογής ελαστικών. Έναν χρόνο μετά απολύθηκε και προσελήφθη ως κατώτερος εικονογράφος σε διαφημιστικό πρακτορείο.

Τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πολλά μέλη της οικογένειάς του βρέθηκαν στο στόχαστρο των Ναζί, λόγω της εβραϊκής τους καταγωγής. Οι θείοι του και ο παππούς του συνελήφθησαν στη Γαλλία ενώ μερικοί ακόμη οδηγήθηκαν στο Άουσβιτς, όπου και θανατώθηκαν.

Το 1945, μετά τη λήξη του πολέμου, ο Γκοσινί και η μητέρα του, Άννα, έφυγαν από την Αργεντινή για τη Νέα Υόρκη, για να ζήσουν εκεί, στο σπίτι του θείου του Μπόρις.

Την επόμενη χρονιά, ο Ρενέ, προκειμένου να αποφύγει τη θητεία του στον αμερικανικό στρατό, ταξίδεψε στη Γαλλία, όπου υπηρέτησε στο πεζικό της χώρας και, όταν πήρε προαγωγή, διορίστηκε ως ο επίσημος εικονογράφος του στρατού, για τον οποίο έφτιαχνε αφίσες.

 Το “αχτύπητο δίδυμο” και η λαμπρή καριέρα

Μετά το τέλος της θητείας του, επέστρεψε στη Νέα Υόρκη, όπου έπιασε δουλειά σε μία διαφημιστική εταιρεία και σταδιακά ήρθε σε επαφή με εικονογράφους και σκιτσογράφους, που σημάδεψαν την καριέρα του.

Το 1948 άρχισε να δουλεύει σ’ ένα μικρό στούντιο όπου γνώρισε και έγινε φίλος με τους Γουίλ Έλντερ (Will Elder), Τζακ Ντέιβις (Jack Davis) και Harvey Kurtzman, με τους οποίους ίδρυσε αργότερο το περιοδικό MAD.

Το 1949 γνώρισε τον καρτουνίστα και πρώτο συγγραφέα της σειράς κόμικ Λούκυ Λουκ, Μορίς ντε Μπεβέρ, γνωστότερο ως Μορίς, με τον οποίο συνεργάστηκαν από το 1955 μέχρι το 1977.

Αργότερα την ίδια χρονιά, γνώρισε τον διευθυντή της βελγικής εταιρείας “World Press agency”, Ζωρζ Τρουαφοντέν, ο οποίος κατάφερε να πείσει τον Γκοσινί να επιστρέψει στο Παρίσι και να δουλέψει για αυτόν. Όπως και έγινε.

Εκεί, γνώρισε το άλλο του μισό, Αλμπέρ Ουντερζό. Από την πρώτη τους κιόλας επαφή κατάλαβαν ότι αποτελούν “αχτύπητο δίδυμο”.

Κουβέντιαζαν για ώρες, αντάλλασσαν σκίτσα, προσπαθούσαν να επινοήσουν τις πιο αστείες ιστορίες και μόλις έπεφταν κάτω από τα γέλια καταλάβαιναν ότι η “ιστορία τους πέτυχε”. Στην έκθεση του Λονδίνου, εκτίθεται ένα σκίτσο στο οποίο ο Γκοσινί με τον Ουντερζό γελούν τόσο πολύ με τις ιδέες τους, που οι υπεύθυνοι της καφετέριας, όπου έκαναν brainstorming, κάλεσε την Αστυνομία και μέσα σε λίγα λεπτά είχαν συλληφθεί.

Η γέννηση του Αστερίξ

Τελικά, ο Γκοσινί απολύθηκε από την World Press, επειδή προσπάθησε να ιδρύσει συνδικάτο. Ο Ουντερζό τον ακολούθησε και ίδρυσαν μαζί το περιοδικό, Pilote, το οποίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1959. Ο αρχισυντάκτης του περιοδικού, Φρανσουά Κλωτώ, προσπαθώντας να αντισταθεί στην κυριαρχία των βελγικών σειρών Τεντέν και Σπιρού, θέλησε να προωθήσει μια συγκεκριμένη εικόνα της Γαλλίας.

Γι’ αυτό, ο Γκοσινί και ο Ουντερζό αναζήτησαν έμπνευση από τη γαλλική ιστορία. Κάπως έτσι, αποφάσισαν να ασχοληθούν με τη ρωμαϊκή κατοχή της Γαλατίας. Αρχικά, ο Ουντερζό είχε στο μυαλό του έναν Αστερίξ ψηλό και μυώδη, αλλά τελικά επικράτησε η ιδέα του Γκοσινί. 

Στις 29 Οκτωβρίου 1959, στο πρώτο τεύχος του Pilote, έκαναν την εμφάνισή τους οι δύο εναρκτήριες σελίδες της σειράς και αμέσως σημείωσαν επιτυχία.

Ο Γκοσινί, αν και εξακολουθούσε να δηλώνει σκιτσογράφος, επικεντρώθηκε κυρίως στο σενάριο, στην επινόηση των περιπετειών του Αστερίξ, αφήνοντας το σχέδιο στον Ουντερζό. Ο Ουντερζό συνέχισε να σχεδιάζει τον Αστερίξ ακόμα και μετά τον πρόωρο θάνατο του πολυαγαπημένου του συνεργάτη, το 1977 σε ηλικία μόλις 51 ετών.

Aρχική φωτογραφία: Ο Ρενέ Γκοσινί (αριστερά) με τον δημιουργό του Λούκυ Λουκ, Μορίς (δεξιά)