Ο κανονιέρης που “έκανε τη Βραζιλία να κλάψει”. Ο Πάολο Ρόσι που καθάρισε μόνος του το Μουντιάλ της Ισπανίας, με 3 γκολ εναντίον της θεαματικής Βραζιλίας

Απόσπασμα από: Μύθοι παράλληλοι, ζεύγη ιστοριών με πρωταγωνιστές των Μουντιάλ, του Νάσου Κατσώχη, Εκδόσεις ΔΙΑΥΛΟΣ

Ο Πάολο Ρόσι έχει συνδέσει το όνομα του απόλυτα με το Παγκόσμιο Κύπελλο. Πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Και τα επιτεύγματά του στο Μουντιάλ του έχουν δώσει δικαιωματικά μία θέση στο πάνθεον των μεγάλων μορφών των Παγκοσμίων Κυπέλλων.

Εμφανίστηκε στα 22 του ως βασικός στράικερ της Εθνικής Ιταλίας στο Μουντιάλ της Αργεντινής το 1978, αφού είχε δώσει ήδη τα διαπιστευτήρια της κλάσης του ως πρώτος σκόρερ στο ιταλικό πρωτάθλημα με τη φανέλα της Λανερόσι Βιτσέντσα.

Εντυπωσίασε, καθώς πέτυχε και τρία γκολ, ένα στο 2-1 της Ιταλίας εναντίον της Γαλλίας, ένα στο 3-1 επί της Ουγγαρίας και ένα απέναντι στην Αυστρία στη δεύτερη φάση, συμβάλλοντας σημαντικά στην κατάκτηση της τέταρτης θέσης από την Ιταλία.

Ο αποκλεισμός του από τα γήπεδα

Με τη φανέλα της επαρχιακής Περούτζια την οδήγησε στη δεύτερη του “Scudetto” και τον επόμενο χρόνο αγωνίστηκε στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ, όπου όμως αποκλείστηκε από  τον Άρη.

Ωστόσο, το όνομα του ενεπλάκη, χωρίς αποδείξεις, σε σκάνδαλο για στημένα παιχνίδια του ιταλικού πρωταθλήματος και τιμωρήθηκε με αποκλεισμό δύο χρόνων από την ενεργό δράση.

Η τιμωρία του έληγε κανονικά τον Απρίλιο του 1983, όμως σταμάτησε με παρέμβαση της Γιουβέντους λίγους μήνες πριν το Μουντιάλ της Ισπανίας του 1982 και ο παίχτης επανήλθε με τη φανέλα της “Γιούβε” κατακτώντας, μάλιστα, το πρωτάθλημα της Ιταλίας.

Ο Έντσο Μπέαρζοτ, τεχνικός της “σκουάντρα ατζούρα”, του εμπιστεύτηκε μια θέση στην αποστολή της Εθνικής Ιταλίας, καθώς θυμόταν τις καλές του επιδόσεις στο προηγούμενο Μουντιάλ.

Στην πρώτη φάση ο Πάολο Ρόσι και γενικώς η Εθνική Ιταλίας, απογοήτευσαν. Προκρίθηκαν από σπόντα στην επόμενη φάση, χωρίς νίκη, μόνο με τρεις ισοπαλίες.

Οι ιταλοί δημοσιογράφοι ωρύονταν εναντίον του Μπέαρζοτ για τις επιλογές του, με την απάντηση του τελευταίου να είναι η απαγόρευση κάθε δήλωσης προς τους εκπροσώπους Τύπου.

Μόνο ο μεγάλος πορτιέρο και αρχηγός Ντίνο Τζοφ, αγωνιζόμενος στα 42 του χρόνια, μιλούσε στους δημοσιογράφους.

Η “εκτέλεση” της τρομερής Βραζιλίας

Στη δεύτερη φάση, η Ιταλία, βρήκε απέναντί της το αδιαφιλονίκητο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου, τη μεγάλη Βραζιλία των Ζίκο, Σόκρατες, Φαλκάο και την προηγούμενη Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Αργεντινή του νεαρού τότε Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.

Οι Ιταλοί φάνηκαν ότι χρειάζονταν μια μεγάλη πρόκληση για να συνέλθουν αγωνιστικά.

Και το έκαναν, μαζί και ο Ρόσι.

Η Ιταλία κέρδισε την Αργεντινή 2-1 και στη συνέχεια βρήκε απέναντι της τη Βραζιλία, η οποία στον δρόμο της είχε διαλύσει σχεδόν κάθε αντίπαλο.

Ούτε ένας σχεδόν δεν πόνταρε στους Ευρωπαίους. Και ο αγώνας φάνταζε άνισος.

Στο γήπεδο όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά.

Ο ιταλός άσος, στο 5ο κιόλας λεπτό έδειξε τις διαθέσεις του, πετυχαίνοντας με κεφαλιά το πρώτο γκολ της συνάντησης, απέναντι σε μια άμυνα που αναγκάστηκε να δείξει τις αδυναμίες της.

Η Βραζιλία, φύσει επιθετική, ισοφάρισε λίγο μετά.

Ο Πάολο χωρίς να πτοηθεί, πέτυχε το δεύτερο προσωπικό  του γκολ και το ημίχρονο έληξε 2-1.

Στην επανάληψη, οι Βραζιλιάνοι ισοφάρισαν ξανά.

Ήταν όμως η μεγάλη μέρα του Ρόσι.

“Χτύπησε” αδίστακτα και τρίτη φορά, βρίσκοντας τη μπάλα έπειτα από εκτέλεση κόρνερ.

Η Βραζιλία δεν κατάφερε να απαντήσει.

Η Ιταλία απρόσμενα συνέχισε. Η Βραζιλία, απρόσμενα, αποκλείστηκε.

Πρωταθλήτρια κόσμου

Στον ημιτελικό εναντίον της Πολωνίας, ο Πάολο, φανερά ανεβασμένος ψυχολογικά, σκόραρε δύο φορές και οδήγησε την Ιταλία στον Τελικό της Μαδρίτης.

Σε έναν καθαρά ευρωπαϊκό τελικό, απέναντί της  βρέθηκε η Δυτική Γερμανία, με τους ποδοσφαιριστές της ωστόσο καταπονημένους από την υπερπροσπάθεια τους στον αλησμόνητο ημιτελικό εναντίον της Γαλλίας στη Σεβίλλη.

Το πρώτο ημίχρονο έληξε ισόπαλο, καθώς η Ιταλία είχε χάσει και πέναλτι.

Σαφώς ανώτερη των αντιπάλων της, ο Πάολο άνοιξε το σκορ με κεφαλιά, σε μια παράσταση μονομερή της Ιταλίας , η οποία κέρδισε με σκορ 3-1, κατακτώντας το τρίτο Παγκόσμιο Κύπελλο στην πλούσια ποδοσφαιρική ιστορία  της.

Κορυφαίος όλων

Ο Ρόσι, στα 26 του αναδείχθηκε Πρωταθλητής του κόσμου, ενώ με έξι γκολ ήταν ο πρώτος σκόρερ του Μουντιάλ.

Στο τέλος της χρονιάς κέρδισε και τη “Χρυσή Μπάλα” ως ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής του 1982.

Ήταν γεγονός πως το Μουντιάλ το κέρδισε σχεδόν μόνος του.

Πέτυχε όλα τα γκολ στα νοκ-άουτ, στα πιο κρίσιμα και δύσκολα παιχνίδια.

Ειδικά, όμως, απέναντι στη μεγάλη Βραζιλία, ο Πάολο πραγματοποίησε σαφώς την καλύτερη, την πιο λαμπρή εμφάνιση της καριέρας του.

Όπως δήλωσε και ο ίδιος, η συγκεκριμένη εμφάνιση του άλλαξε τη ζωή.

Χαρακτηριστικός και ο τίτλος της αυτοβιογραφίας του “Έκανα τη Βραζιλία να κλάψει”.

Ο Ρόσι, αναγεννήθηκε μετά από τη διετή τιμωρία που είχε κηλιδώσει το ποδοσφαιρικό του προφίλ.

Ίσως να ήταν το προσωπικό του πείσμα να αποδείξει πόσο άδικη ήταν η απομάκρυνση του από τα γήπεδα για δύο ολόκληρα χρόνια.

Στη συνέχεια, μαζί με άλλους αστέρες του Μουντιάλ της Ισπανίας, τον Γάλλο Μισέλ Πλατινί και τον  Πολωνό Ζμπίγιεφ Μπόνιεκ, κατέκτησαν ως παίχτες της μεγάλης Γιουβέντους το Κύπελλο Κυπελλούχων, αλλά και το “βαμμένο με αίμα” κύπελλο Πρωταθλητριών στο στάδιο Χέιζελ των Βρυξελλών, απέναντι στη Λίβερπουλ.

Τον επόμενο χρόνο, συμπεριλήφθηκε ξανά στην αποστολή της Εθνικής Ιταλίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικού, όπου η Ιταλία υπερασπίστηκε τον τίλο της, αλλά ο ίδιος δεν έπαιξε καθόλου.

Έξαλλου, η Ιταλία αποκλείστηκε στη δεύτερη φάση από τη Γαλλία του συμπαίχτη του στη Γιουβέντους, Μισέλ Πλατινί.

Οι “εκτελέσεις” της “Σελεσάο”

Αναμφίβολα πάντως, η καριέρα του “Παμπλίτο” ήταν απόλυτα συνδεδεμένη με το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Κυρίως για τη μοναδική ποδοσφαιρική του “παράσταση” εναντίον μιας από τις πιο θεαματικές Εθνικές όλων των εποχών.

Χαριτολογώντας μάλιστα ο Ιταλός λέει πως “ακόμη και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, κανένας οδηγός δεν δέχεται να με μεταφέρει με το ταξί του, κάθε φορά που πηγαίνω στη Βραζιλία”.

Δίπλα στον Ουρουγουανό Γκίτζια, τον Γάλλο Ζοντάν, τον Αργεντίνο Κανιγια, τον Ολλανδό Σνάιντερ και τον Γερμανό Μίλερ, ο Ρόσι έχει μια θέση.

Τι τους συνδέει;

“Εκτέλεσαν” ποδοσφαιρικά τη Βραζιλία σε διαφορετικά Παγκόσμιο Κύπελλα.

Ο καθένας με τον δικό του, χαρακτηριστικό και επώδυνο για τους ηττημένους τρόπο.

Αλλά αν η ήττα της Βραζιλίας από την Ουρουγουάη μέσα στο θρυλικό Μαρακανά το 1950 έχει χαρακτηριστεί ως η πιο επώδυνη από όλες, ωστόσο από τις πέντε αυτές ηττημένες εθνικές ομάδες της Βραζιλίας, ο Ρόσι “φόνευσε” την καλύτερη.

Χωρίς αμφιβολία.

Σκορπώντας στους πέντε ανέμους προσδοκίες και υποθέσεις της παγκόσμιας φίλαθλης κοινής γνώμης για επανάληψη, ίσως και υπέρβαση, των επιτευγμάτων μιας ακόμη πιο μαγικής Εθνικής.

Της Βραζιλίας του Πελέ, το 1970.

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Ο Μουσολίνι απειλεί τους ποδοσφαιριστές της Ιταλίας στο Μουντιάλ του 1938 με τη φράση: «Νίκη ή θάνατος». Φυσικά νίκησαν …