O γύρος της λίμνης Κερκίνης με ποδήλατο το χειμώνα. Ένα φωτογραφικό οδοιπορικό μητέρας και γιου που ξαφνιάζει

Η ταξιδιωτική εμπειρία της ποδηλάτισσας Ειρήνης Ευφραιμίδη (Lady On A Bike)

Ανάμεσα στα βουνά Μπέλες και Κρούσια δεσπόζει η πανέμορφη τεχνητή λίμνη Κερκίνη. Περιβάλλεται από ρυάκια και ποτάμια που ξεκινούν από τα γύρω βουνά και την τροφοδοτούν με νερό.

Η λίμνη προστατεύεται από τη σύμβαση Ραμσάρ και αποτελεί περιοχή του Ευρωπαϊκού Δικτύου Natura 2000.

Πρόκειται για μια πανέμορφη τοποθεσία που προσφέρεται για λάτρεις της φύσης, του ποδηλάτου και των παραλίμνιων διαδρομών, όπως η Ειρήνη Ευφραιμίδη η οποία ταξιδεύει και περιγράφει τις εμπειρίες της στην προσωπική της ιστοσελίδα.

Μαζί με το γιο της, Στάθη ξεκίνησαν Δεκέμβριο μήνα από τα Τρίκαλα με προορισμό τη λίμνη Κερκίνη. Ήταν αποφασισμένοι να κάνουν τον γύρο της και να αποκομίσουν όμορφες εμπειρίες και παραστάσεις.

Στο δρόμο πριν τα Γρεβενά αντίκρισαν τον Βενέτικο, έναν από τους μεγαλύτερους παραπόταμους του Αλιάκμονα.

Έφτασαν στην Κερκίνη αργά το βράδυ και επέλεξαν ως έδρα της ποδηλατοδιαδρομής το χωριό Λιθότοπος, πάνω στο φράγμα του ποταμού Στρυμόνα. Εκεί διανυκτέρευσαν σε ένα ξενοδοχείο που εξασφάλισε φανταστική θέα πάνω από τη λίμνη Κερκίνη.

“Επειδή γύρω-γύρω στην Κερκίνη με το ποδήλατο δεν είχα πάει, χώρισα αναγκαστικά τη διαδρομή σε δύο ημέρες. Την πρώτη μέρα αποφάσισα να πάω από την αριστερή πλευρά της λίμνης, δηλαδή από εδώ. Αυτή η ερημική διαδρομή είναι όλο άσφαλτος χωρίς ανηφόρες. Είχε λιακάδα ευτυχώς γιατί κατά τα λοιπά η θερμοκρασία μέσα Δεκεμβρίου ήταν 3 C°“, λέει η κ. Ευφραιμίδη.

Και συνεχίζει την περιγραφή του οδοιπορικού της:

“Έπιασα τον ασφαλτόδρομο προς τα βόρεια και είχα τη λίμνη στα δεξιά μου. Όπου έβρισκα μονοπάτι προς την παραλία, δοκίμαζα να κατέβω, αλλά έπρεπε πάντα να επιστρέφω από το ίδιο μέρος, γιατί από αυτή την πλευρά της λίμνης δεν έχει παραλίμνια διαδρομή. Λογικό αφού η στάθμη του νερού ανεβοκατεβαίνει συστηματικά.

Στα μισά περίπου ο δρόμος αποκτάει στην αριστερή πλευρά του ένα χαμηλό βουνό για αρκετά χιλιόμετρα. Και όταν τελειώνει το βουνό, η διαδρομή με οδηγεί υποχρεωτικά μακριά από τα παράλια.

[…] Το 1932 έφτιαξαν ένα φράγμα στο Λιθότοπο για να ποτίζεται η πεδιάδα, αλλά ο Στρυμώνας κατέβαζε τόσο πλούσια υλικά που σύντομα δημιουργήθηκε ένας εντυπωσιακός υδροβιότοπος και έγινε διάσημος για την ομορφιά του. Εγώ τα φλαμίνγκο ήθελα να δω αλλά πρόλαβα τα τελευταία πριν αποδημήσουν σε θερμότερα κλίματα για να ξεχειμωνιάσουν. Δεν πειράζει, τα πέτυχα πιο πλούσια στη λίμνη του Μεσολογγίου.

Να και τα φλαμίνγκο που τα έψαχνα! Δε φαίνονται και πολύ ροζ στη φωτογραφία βέβαια, ίσως οι γαριδούλες που τους χαρίζουν το χρώμα στα φτερά, δεν έκαναν καλή δουλειά… Συγγνώμη για τη θαμπάδα της φωτογραφίας, αλλά τα φλαμίνγκο είναι ως γνωστόν αποδημητικά και αυτά ήταν τα τελευταία που απέμειναν στη λίμνη, μόλις που τα πρόλαβα!

Σε συγκεκριμένα σημεία της λίμνης μαζεύονται οι πελεκάνοι κοντά στην όχθη για να τους ταΐσουν οι τουρίστες. Το θέαμα είναι εντυπωσιακό, αλλά μόλις πλησίασα με το ποδήλατο, οι πελεκάνοι έκοψαν λάσπη… και οι τουρίστες με αγριοκοίταξαν!

Βλέπετε τον έχουν πάρει ψηλά τον αμανέ τα πτηνά της περιοχής από τότε που ο #1 fan της λίμνης, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, γύρισε το «Μετέωρο βήμα του πελαργού» εδώ γύρω και δεν αρκέστηκε μόνο σε αυτή την ταινία.

Διάβασα ότι στην περιοχή γύρω από τη λίμνη έχουν καταγραφεί περίπου 300 είδη πουλιών. Ο αργυροπελεκάνος και η λαγγόνα που ζουν εκεί είναι μοναδικά στον κόσμο είδη, απειλούμενα με εξαφάνιση.

Υπάρχουν και πολλά σπάνια αρπακτικά όπως ο χρυσαετός, ο βασιλαετός, ο πετρίτης, ενώ η περιοχή αποτελεί μοναδικό πεδίο έρευνας σχετικά με τους υγρότοπους και τη διαχείριση τους. Και όλα αυτά επειδή είπαν να φτιάξουν ένα τόσο δα φραγματάκι στο Λιθότοπο.

Δείτε παρακάτω τους ψαράδες! Για να στήνουν τόσο μεγάλα installations, θα πρέπει να υπάρχει πάρα πολύ ψάρι στη λίμνη. Το ψάρεμα επιτρέπεται σε συγκεκριμένα, σηματοδοτημένα σημεία, και μόνο από την ξηρά! Ο εξοπλισμός των ψαράδων είναι πάντως πολύ εντυπωσιακός… Διάβασα ότι η ιχθυοπανίδα εδώ είναι πλούσια αφού υπάρχουν 30 είδη ψαριών με κυριότερα τα χέλια και τα γριβάδια.

Μετά από περίπου 20 χλμ. πετάλι έφθασα στο μοναδικό χωριό της διαδρομής, την Κερκίνη και συνέχισα μέχρι το σημείο που σταματάει η παραλιακή διαδρομή. Στο χωριό της Κερκίνης δεν είναι μόνο τα φλαμίνγκο ροζ.

Έκανα έναν μικρό κύκλο από τα μεσόγεια, ανέβηκα και λίγο βουναλάκι και γύρισα στον Λιθότοπο από τον ίδιο δρόμο, χωρίς να είμαι ιδιαίτερα συγκινημένη από το θέαμα. Επειδή είχα διαβάσει πολλούς επαίνους για την ομορφιά της περιοχής, ελπίζω ότι άλλες εποχές του χρόνου θα προσφέρουν πιο εντυπωσιακά ενσταντανέ!

Και η πανίδα της περιοχής.

Το απόγευμα είπαμε με το Στάθη να δοκιμάσουμε ένα άλλο μεταφορικό μέσο χωρίς ρόδες, αλλά κακά τα ψέματα, στους ποδηλάτες ταιριάζουν τα πετάλια καλύτερα από τους αναβατήρες.

Την επόμενη μέρα η διαδρομή ήταν λίγο πιο σύντομη. Από τη δεξιά μεριά της λίμνης ποδηλατώ πάνω στο φαρδύ ανάχωμα, το οποίο έχει έναν σκιερό χωματόδρομο.

Το ανάχωμα της λίμνης είχε την παρακάτω μορφή στο ξεκίνημά της, οπότε ευτυχώς που είχα Mountain Bike.

Ανάμεσα στα δέντρα του αναχώματος έχει δύο παρατηρητήρια. Η έκταση της λίμνης αυξομειώνεται από 50.000 έως 70.000 στρέμματα ανάλογα με την εποχή και στις φωτογραφίες μπορείτε να δείτε τον πυθμένα της.

Μην πάτε να πατήσετε όμως πάνω. Σε πολλά σημεία μοιάζει με λιβάδι –που δακρύζει ή δεν δακρύζει, ανάλογα ποιος σκηνοθετεί- αλλά δεν περπατιέται!

Ακόμα και οι μεγάλες λίμνες χρειάζονται ξεβούλωμα καμιά φορά. Η παρακάτω τεράστια δαγκάνα λειτουργεί σαν ξεβουλωτήρι.

O ορεινός όγκος που δεσπόζει στο πίσω μέρος των περισσότερων φωτογραφιών είναι το όρος Μπέλες, φυσικό σύνορο με τη Βουλγαρία ακριβώς στην κορυφογραμμή. Κοπάδια από βουβάλια. Τα μυρίζεις πολύ πριν τα δεις. «Μοσχοβολάνε» από χιλιόμετρα τα ίχνη τους στο δρόμο.

Μετά από 10 χιλιόμετρα η θέα αρχίζει και γίνεται βαρετή, ε; Πού να πέφταμε και πάνω στον Αγγελόπουλο. Για “Το Λιβάδι που Δακρύζει” ο σκηνογράφος του Θόδωρου Αγγελόπουλου έχτισε μέσα στα ρηχά νερά της λίμνης το μεγαλύτερο ντεκόρ που έχει στηθεί ποτέ στην Ελλάδα.

Κάπου εδώ πρέπει να έχτισε το «Αγγελοχώρι» στα τέλη του 2001 στο ανατολικό ανάχωμα της λίμνης, ανάμεσα στο Μεγαλοχώρι και στο Λιμνοχώρι. Από το σκηνικό της ταινίας «Το Λιβάδι που δακρύζει» δεν απέμεινε απολύτως τίποτε. Γι΄αυτό έβαλα κι εγώ στα ακουστικά μου το soundtrack της Ελένης Καραϊνδρου “The Weeping meadow”. Τί έχει φτιάξει η γυναίκα!

Αλλά το Αγγελοχώρι δεν ήταν το μόνο χωριό-φάντασμα της περιοχής. Έφθασα μέχρι το Μεγαλοχώρι, ένα μεγάλο χωριό παντέρημο, με out-of-order σχολείο και χωρίς καν ένα φούρνο να πάρω ένα κουλούρι.

Στο γυρισμό είπα να πρωτοτυπήσω και να γυρίσω μέσα από τα χωράφια για ποικιλία. Μέγα λάθος. Χώθηκα στη λάσπη μέχρι το γόνατο. Σιγά μην υπήρχαν τα μονοπάτια που έδειχνε ο χάρτης, τα είχαν καταπιεί η βροχή και το έλος.

Είδα κι έπαθα να βγω στη δημοσιά μέσα στη λασπουριά. Με σκασμένο λάστιχο πέρασα μπροστά από το δεύτερο out-of-order σχολείο, οι κάτοικοι μάλλον μεταφέρονται στα μεγαλύτερα αστικά κέντρο.