Ο Γουίνι το αρκουδάκι σώθηκε από ένα στρατιώτη στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πώς έγινε πηγή έμπνευσης για το διάσημο καρτούν και ποιο ήταν το τίμημα της δόξας του συγγραφέα

Το αφελές αρκουδάκι που λατρεύει το μέλι και είναι ιδιαίτερα κοινωνικό έχει γίνει ο πρωταγωνιστής της αγαπημένης ταινίας των παιδιών. Ο Γουίνι το αρκουδάκι έχει συντροφεύσει μικρούς και μεγάλους, ενώ έχει χαρίσει εκατομμύρια δολάρια στη βιομηχανία της Ντίσνεϊ. 

Πίσω όμως από το παιδικό παραμύθι κρύβεται η δραματική ιστορία μιας θηλυκής αρκούδας που βρέθηκε στα χαρακώματα του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου και κατέληξε εγκλωβισμένη στο Ζωολογικό Πάρκο του Λονδίνου.

Η ιστορία ξεκινά το 1914 όταν ο Καναδός στρατιώτης, Harry Colebourne, που υπηρετούσε ως κτηνίατρος, ταξίδευε με τρένο μαζί με άλλους στρατιώτες.

Σε μια στάση αισθάνθηκε την ανάγκη να βγει από το βαγόνι για καθαρό αέρα. Μπροστά του αντίκρισε ένα μικρό αρκουδάκι, σχεδόν 7 μηνών, που είχε γλιτώσει από τη σφαγή. Λίγο αργότερα έμαθε ότι κυνηγός είχε σκοτώσει τη μητέρα του και το μικρό αρκουδάκι επρόκειτο να πουληθεί. Ο στρατιώτης – κτηνίατρος, βρέθηκε στο κατάλληλο σημείο τη σωστή χρονική στιγμή. Την αγόρασε για 20 δολάρια και έγινε ο πιο πιστός της φίλος.

H σωτηρία από τη σφαγή και η ζωή στα χαρακώματα

Μία μοναδική φιλία είχε ξεκινήσει. Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε ξεσπάσει και ο στρατιώτης κλήθηκε να φύγει για την Αγγλία. Ο Colebourne είχε δεθεί σε τέτοιο βαθμό με το μικρό αρκουδάκι που δεν μπορούσε να το αποχωριστεί. Γι’ αυτό επιστράτευσε κάθε μέσο και τελικά κατάφερε να το πάρει κρυφά μαζί του στον πόλεμο. Μαζί πέρασαν τον Ατλαντικό και κατέληξαν να διανυκτερεύουν για 4 μήνες στα στρατόπεδα του Salisbury Plain στη Βρετανία. Ο στρατιώτης εκπαίδευε τη Γουίνι και την αντάμειβε με μήλα, συμπυκνωμένο γάλα και σιρόπι. To μικρό αρκουδάκι κοιμόταν μαζί του και τον ακολουθούσε παντού.

Η Γουίνι είχε γίνει η μασκότ της Μονάδας. Σκαρφάλωνε σε στύλους, έπαιζε με μαζί τους και αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι των φωτογραφιών της δεύτερης καναδικής ταξιαρχίας πεζικού.

Όταν χρειάστηκε να μετεγκατασταθεί με τη μονάδα του στη Γαλλία, αναγκάστηκε να αφήσει τη Γουίνι υπό την προστασία του Ζωολογικού Κήπου του Λονδίνου ώστε να την προστατέψει. Υποσχέθηκε ότι με τη λήξη του πολέμου, που ήλπιζε να ήταν θέμα λίγων μηνών, θα την έπαιρνε μαζί του πίσω στον Καναδά. O Colebourne έζησε τη φρίκη του πολέμου και κινδύνευσε να τραυματιστεί θανάσιμα, όταν μία οβίδα έπεσε δίπλα του. Στον πόλεμο χρησιμοποίησε τις γνώσεις του και ως κτηνίατρος μπορούσε να προστατεύει τα άλογα από μολύνσεις και να φροντίζει τα τραύματά τους από τις σφαίρες.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο στρατιώτης κατάφερε να φύγει με άδεια από το στρατόπεδο και να επισκεφθεί τη Γουίνι στο νέο της σπίτι. Από τους φύλακες του ζωολογικού κήπου θεωρήθηκε “η πιο εξημερωμένη αρκούδα που είχε περάσει από το ζωολογικό κήπο”, αφού επέτρεπαν ακόμη και σε μικρούς επισκέπτες να ανεβαίνουν πάνω στις πλάτες της.

Ο πιο συχνός επισκέπτης που έγινε η έμπνευση του βιβλίου

Με το τέλος του πολέμου το 1918 το μικρό αρκουδάκι είχε μεγαλώσει και δεν μπορούσε να γυρίσει μαζί με τον Colebourne πίσω στον Καναδά. Ο στρατιώτης επέστρεψε στο Γουίνιπεγκ και άνοιξε ένα κτηνιατρείο για να συνεχίσει να φροντίζει τα ζώα που αγαπούσε. Η Γουίνι ήταν πλέον μόνιμος κάτοικος του ζωολογικού κήπου του Λονδίνου. Καθημερινά δεχόταν εκατοντάδες επισκέπτες. Ένας όμως από αυτούς στάθηκε η αφορμή για να δημιουργήσει έναν αγαπημένο χαρακτήρα των παιδιών.

Από τους πιο συχνούς επισκέπτες του ζωολογικού κήπου και κυρίως του κλουβιού που φιλοξενούσε τη Γουίνι, ήταν ο βρετανός συγγραφέας A. Μίλν μαζί με τον γιο του Κρίστοφερ. Ο μικρός παρακαλούσε τον πατέρα του να πηγαίνουν συνέχεια στο πάρκο και να ταΐζουν την αρκούδα με συμπυκνωμένο γάλα. Η αγάπη που έδειχνε ο Κρίστοφερ προς το αρκουδάκι έγινε έμπνευση για τον συγγραφέα που του έδωσε και το υπόλοιπο του ονόματός του. Το Pooh προήλθε από τον τρόπο που πολλές φορές έβλεπαν την Γουίνι να ξεφυσά με δύναμη για να απομακρύνει μια μύγα που καθόταν στη μύτη της και την ενοχλούσε. Ο συγγραφέας Μιλν εμπνεύστηκε από το δέσιμο του γιου του με την αρκούδα και άρχισε να γράφει το πρώτο βιβλίο του Γουίνι το Αρκουδάκι, το οποίο κυκλοφόρησε το 1926 με τη μορφή ποιημάτων. Όλοι οι φίλοι του πρωταγωνιστή στο βιβλίο, το γουρούνι, η κουκουβάγια, το κουνέλι, ο γαΐδαρος, ήταν παιχνίδια του γιου του συγγραφέα. Έως τον Νοέμβριο του 1931, ο Γουίνι είχε γίνει μια επιχείρηση που απέφερε 50 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο.

Πώς στιγματίστηκε ο εμπνευστής του βιβλίου

Η επιτυχία των βιβλίων του Γουίνι έκαναν την αρκούδα του ζωολογικού κήπου ακόμη πιο διάσημη. Ο θάνατος της το 1934 έγινε πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες. Το κρανίο της στάλθηκε σε βασιλικό κολέγιο Ιατρικής της Αγγλίας και εκεί εκτέθηκε μπροστά στους φοιτητές. Αγάλματα που θυμίζουν το δέσιμο του στρατιώτη με την αρκούδα υπάρχουν στο Ζωολογικό Κήπο του Λονδίνου και σε αντίστοιχο κήπο στη γενέτειρα του στρατιώτη.

Ο συγγραφέας των επιτυχημένων βιβλίων, γοητευμένος από τη δόξα της επιτυχίας ανακοίνωσε πως το μικρό παιδάκι που συντροφεύει τον Γουίνι στο βιβλίο, είναι πραγματικό πρόσωπο και είναι ο ίδιος του ο γιος. Η αποκάλυψη αυτή έστρεψε την προσοχή των μέσων ενημέρωσης στη ζωή του εμπνευστή του Γουίνι.

Ο Κρίστοφερ κυνηγήθηκε από τα κανάλια, τα οποία δε σταματούσαν να τον καλούν σε συνεντεύξεις και φωτογραφίσεις. Ο μικρός στην αυτοβιογραφία του αποκάλυψε ότι στην αρχή απολάμβανε όλη αυτή την προσοχή που είχε στραφεί πάνω του. Ωστόσο, όσο συνεχιζόταν αυτό το κυνηγητό κουράστηκε και δεν μπορούσε πια να το ανεχτεί. Στο σχολείο του, λόγω της δημοσιότητας που είχε αποκτήσει, ήταν  δακτυλοδεικτούμενος. Χαρακτηριστική στιγμή, της πίεσης των μέσων ήταν όταν ένας φωτογράφος έπεισε την οικογένεια να βάλει τον μικρό μέσα στο κλουβί με την πραγματική αρκούδα για να τραβήξει μερικά καρέ.

Όταν ενηλικιώθηκε, ο Κρίστοφερ αποφάσισε ότι δεν ήθελε να έχει καμία σχέση με τους γονείς του, που ο ίδιος θεωρούσε ότι τον είχαν καταστρέψει. Από την εποχή που έφυγε από το σπίτι του, συνάντησε τη μητέρα του μόλις μια φορά μέχρι αυτή να πεθάνει, ενώ κάτι ανάλογο έγινε και με τον πατέρα του.