Ο Γερμανός γιατρός που έσωσε δεκάδες Έλληνες στην Κατοχή. Εκτελέστηκε από ιερολοχίτες που αγνοούσαν τη δράση του

57 γράμματα ενός στρατιωτικού γιατρού που γράφτηκαν το 1943-44 προς τη γυναίκα του Χέλγκα στη Γερμανία.

Την περίοδο της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα έγιναν πολλές θηριωδίες που συγκλόνισαν τη χώρα. Αδίστακτοι Γερμανοί στρατιώτες σκότωσαν και βασάνισαν χιλιάδες Έλληνες. Τα αμέτρητα ολοκαυτώματα σε όλη την επικράτεια είναι αδιάψευστοι μάρτυρες της σφαγής.

Ωστόσο οι επιζήσαντες πάντα ανέφεραν έναν ή δύο στρατιώτες που τους βοήθησαν να σωθούν. Εξαιρέσεις μεν αλλά υπήρξαν στρατιώτες που με τον τρόπο τους διαχώρισαν τη θέση τους από τον κυνισμό του τρίτου Ράιχ.

Αναμεσά τους ήταν ο Χανς Λέμπερ, επίατρος του γερμανικού στρατού στην Μήλο. Έμεινε στην ιστορία ως ο ανθρωπιστής γιατρός που βοήθησε πολλούς Έλληνες να επιβιώσουν.

Πέθανε το 1944 σε ενέδρα ιερολοχιτών έξω από το χωριό Πολλώνια όταν επέστρεφε από επίσκεψη σε ασθενή.

Ο θάνατός του σόκαρε τους ανθρώπους του νησιού οι απόγονοι των οποίων τον μνημονεύουν ακόμα και σήμερα.

Ο γιος του γεννήθηκε 16 μέρες μετά στις 21 Δεκεμβρίου. Το 1989 επισκέφτηκε με τη μητέρα του τη Μήλο. Ήθελε να γνωρίσει τον τόπο όπου ο πατέρας του έζησε και απέκτησε τη φήμη του.

Θερμή υποδοχή

Ο Χανς Γκέοργκ Λέμπερ, ψυχολόγος πλέον στην Κολωνία θυμάται: «Αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε και πήραμε το πολύ μικρό αεροσκάφος που πετούσε τότε προς το νησί. Όταν πήγαινε να προσγειωθεί παρατηρήσαμε μια ομάδα ανθρώπων, γύρω στους 30, να περιμένουν στο αεροδρόμιο. Απορήσαμε γιατί ο αριθμός των επιβατών ήταν μικρότερος.

Όταν αποβιβαστήκαμε, είδαμε τους ανθρώπους να έρχονται προς εμάς. Και τότε διαπιστώσαμε ότι περίμεναν να μας υποδεχθούν. Η στιγμή ήταν πολύ συγκινητική. Άνθρωποι που δεν είχαμε ξαναδεί, μας αγκάλιαζαν με δάκρυα στα μάτια για να μας πουν το καλώς ορίσατε. Τότε συνειδητοποιήσαμε ότι ο πατέρας μου θα έπρεπε να είχε προσφέρει κάτι το απερίγραπτο τα χρόνια της Κατοχής στη Μήλο. Αλλιώς δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε τον συναισθηματικό δεσμό ύστερα από τόσα χρόνια. Για μας ήταν συναισθηματικά αξεπέραστο και μαζί συναρπαστικό».

Ο γιατρός που αρνήθηκε τον ναζισμό

Ο Λέμπερ, με την ειδικότητα του χειρουργού, πήγε στη Μήλο στις 17 Ιουνίου του 1943. Έστησε γερμανικό στρατιωτικό νοσοκομείο αλλά θεράπευε και Έλληνες.

Είχε χειρουργήσει ασθενείς στα μάτια, τα πόδια, περιστατικά από τραυματισμούς με θραύσματα οβίδας και ασθενείς με εχινόκοκκο στον πνεύμονα. Τέτοια περιστατικά δε χειρουργούνταν ούτε στην Αθήνα τότε.

Καταπολέμησε την ελονοσία στο νησί βάζοντας κουνουπόψαρα στις υπαίθριες δεξαμενές. Αυτά είναι μικρά ψάρια που τρώνε τις νύμφες των κουνουπιών που μεταδίδουν την ελονοσία.

Στη σύζυγό του έστειλε 57 επιστολές και περιέγραφε τη ζωή στο νησί και τα περιστατικά που αντιμετώπιζε. Δήλωνε περήφανος που σπούδασε ιατρική και είχε όλες τις γνώσεις που οι Έλληνες γιατροί δεν είχαν. Τους επέκρινε επειδή φρόντιζαν μόνο όσους τους έδιναν λάδι ή χρήματα ως αντάλλαγμα.

Η Χάιδω και το μάτι της κατσίκας

Στην 33η επιστολή του που στάλθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 1944, γράφει πως έκανε την πρώτη χειρουργική επέμβαση στο μάτι μιας γιαγιάς, με το όνομα Χάιδω.

Όπως αφηγείται ο Κώστας Μπαρμπαντωνάκης από μαρτυρίες της εποχής, ο γιατρός έβαλε να σφάξουν μια κατσίκα, να κόψουν το κεφάλι της και να της βγάλουν τα μάτια. Ήταν η πρώτη φορά που έκανε εγχείρηση καταρράκτη και ήθελε να δει πως είναι τα μάτια. Με οδηγό τα μάτια της κατσίκας αποκατέστησε την όραση της τυφλής ηλικιωμένης.

«Αν δεν είχα έρθει σε αυτό το υπέροχο νησί, μάλλον δεν θα είχα πραγματοποιήσει ποτέ επέμβαση καταρράκτη. Εδώ όμως δεν υπάρχει οφθαλμίατρος. Έτσι λίγο μετά την άφιξη μου με επισκέφτηκαν οι πρώτες τυφλές ηλικιωμένες γυναίκες. Ήταν η γιαγιά Χάιδω, 85 ετών. Το πρόσωπο και τα μάτια της ήταν τόσο αξιαγάπητα, ώστε μου θύμισε την αγαπημένη μας γιαγιά στο Αλτστεντ, από την οποία έχω αμυδρές αλλά όμορφες αναμνήσεις. Και αποφάσισα να την βοηθήσω επειδή μου θύμιζε την δική μου γιαγιά», γράφει στην επιστολή.

«Υπήρχε όμως κι άλλος άνθρωπος που είχε μείνει με ένα μάτι και τον λυπόταν. Και έγραψε στη τότε αρραβωνιαστικιά του και αργότερα γυναίκα του Χέλγκα να του στείλει γυάλινα μάτια από τη Γερμανία. Του έστειλε 40 μάτια για να διαλέξει, γιατί η γυναίκα δεν είχε καταλάβει ακριβώς το χρώμα και το έβαλε σε αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος τον ευγνωμονούσε», λέει ο Μπαρμπαντωνάκης.

Το «κομμένο» πόδι

Ανάμεσα σε αυτούς που έσωσε ήταν και ο Μπαρμπαντωνάκης. Ήταν τριών χρονών με γάγγραινα στο δεξί πόδι. Δεν υπήρχαν αντιβιοτικά και Θα του έκοβαν το πόδι.

Ο Κώστας Μπαρμπαντωνάκης είπε πως οφείλει στον Λέμπερ ότι σήμερα είναι αρτιμελής. «Για καλή μου τύχη ο γιατρός Λέμπερ, που βρίσκονταν στον κήπο του σπιτιού του που συνόρευε με το τότε γερμανικό νοσοκομείο, άκουσε τη μητέρα μου που έκλαιγε, ενδιαφέρθηκε, ρώτησε γιατί κλαίει αυτή η γυναίκα – φαίνεται θα σπάραζε δεν θα έκλαιγε απλώς – έστειλε ένα φαντάρο, ένα διερμηνέα και του είπαν το γεγονός και ζήτησε να δει το παιδί που επρόκειτο να του κόψουν το πόδι.

Αυτά είναι μερικά από τα περιστατικά που βοήθησε ανιδιοτελώς τον ντόπιο πληθυσμό, που μάλλον δεν είχε ξαναδεί γιατρό.

Οι επιστολές έγιναν βιβλίο

Το Ίδρυμα Στήριξης Κέντρου Υγείας Μήλου κυκλοφόρησε τις επιστολές στο βιβλίο με τίτλο: «O γιατρός Δρ. Xανς Λέμπερ, Γράμματα από τη Mήλο 1943-44». Ήταν δωρεά του γιου Χανς Γκέοργκ και της γυναίκας του, Χέλγκας.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε σε δύο γλώσσες, τα ελληνικά και τα γερμανικά και περιέχει φωτογραφικό υλικό ιστορικής αξίας.

Εκδόθηκε το 2014 με χορηγία του κ. Μπαρμπαντωνάκη και τα έσοδα πηγαίνουν στο ταμείο του Κέντρου Υγείας της Μήλου.

Προφανώς οι στρατιώτες που τον εκτέλεσαν δεν γνώριζαν τη δράση του και πόσους ακόμη θα μπορούσε να βοηθήσει μέχρι την αποχώρηση των Γερμανών από το νησί.

Ο Γερμανός στρατιώτης

Ένας ακόμη Γερμανός, ο στρατιώτης Ιωσήφ Μπλέχινγκερ βοήθησε με τον δικό του τρόπο τους Έλληνες.

Έσωσε όλη τη Λαμία από ολοκληρωτική καταστροφή.

Ανήμερα της αποχώρησης των γερμανικών στρατευμάτων από την πόλη στις 18 Οκτωβρίου 1944 οι Γερμανοί τοποθέτησαν στο στρατόπεδο Τσαλτάκη και σε άλλα κτήρια εκρηκτικά. Ήθελαν να ανατινάξουν όσες περισσότερες εγκαταστάσεις μπορούσαν.

Ο στρατιώτης πληροφορήθηκε το σχέδιο από τον σύνδεσμό του, τη Μαρία που ήταν εταίρα στους οίκους ανοχής των Γερμανών.

Μαζί με έναν φίλο της Μαρίας, τον Ιταλό Μάριο μπήκαν το βράδυ της 17^ης κρυφά στο στρατόπεδο. Έκοψαν τα καλώδια από τους μηχανισμούς και έσωσαν τους Λαμιώτες από ανείπωτες καταστροφές και θάνατο.

Ο Μπλέχινγκερ στην κατοχή ήταν υπεύθυνος κλειδούχος στον σιδηροδρομικό σταθμό της Λαμίας. Δεν ήταν Ναζί.

Βοηθούσε τους κατοίκους της περιοχής και τους άφηνε να κλέβουν τα τρόφιμα των Γερμανών από τα βαγόνια. Απελευθέρωνε Έλληνες που θα εκτελούνταν και ενημέρωνε τους αντάρτες για τα σχέδια των Γερμανών.

Φυγαδεύτηκε από την ΕΛΑΝ (Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Ναυτικό) και έζησε στην Ελλάδα την υπόλοιπη ζωή του με το όνομα Ηλίας Κόκκινος.

Πηγή εικόνας: Picryl

Διαβάστε ακόμη

Λόρδος Μαουντμπάτεν: Ο μέντορας του βασιλιά Κάρολου ήταν «ομοφυλόφιλος που του άρεσαν τα νεαρά αγόρια». Δολοφονήθηκε από τον IRA

Η αγχωτική συνάντηση της Ρένας Βλαχοπούλου με την Αλέξια στο στούντιο. «Κοριτσάκι μου, συνειδητοποίησέ το να τελειώνουμε!»

Ψεύτικοι γάμοι, εκτρώσεις, τα χάπια και οι πλαστικές επεμβάσεις. Οι σκληροί κανόνες του Χόλυγουντ.