Ο φωτογράφος που απαθανάτισε τους θρύλους της τζαζ στη σκηνή. Έχασε το αρχείο του και 8.000 πολύτιμες φωτογραφίες στον τυφώνα Κατρίνα. Ήταν ο προσωπικός φωτογράφος του Μάρλον Μπράντο

Κατάφερε να γίνει ένας από τους πιο καταξιωμένους φωτογράφους της εποχής του και συνεργάστηκε με γνωστά ονόματα του καλλιτεχνικού χώρου. 

Ο Χέρμαν Λέοναρτν γεννήθηκε του 1923 στο Άλενταουν της Πενσυλβάνιας. Όταν ήταν 9 ετών είδε για πρώτη φορά μια εικόνα που εμφανίστηκε στο σκοτεινό δωμάτιο του αδερφού του. Τότε ενθουσιάστηκε με τη μαγεία της φωτογραφίας.

Η πρώτη του επαφή με τη φωτογραφία ήρθε στο γυμνάσιο ως ο φωτογράφος του σχολείου. Επέλεξε το Πανεπιστήμιο του Οχάϊο, όντας το μοναδικό πανεπιστήμιο εκείνη την εποχή που θα μπορούσε να του προσφέρει πτυχίο στη φωτογραφία.

Διέκοψε τις πανεπιστημιακές του σπουδές από το 1943 ως το 1945 για να υπηρετήσει στον στρατό.

Τον έστειλαν στη Βιρμανία, όπου μάταια περίμενε να υπηρετήσει ως φωτογράφος. Μετά τον πόλεμο ο Χέρμαν επέστρεψε στο κολέγιο και αποφοίτησε το 1947.

Πήγε στην Οττάβα του Καναδά, με την ελπίδα να συνεργαστεί με τον φημισμένο φωτογράφο, Γιουσούφ Κάρς. Ο Κάρς εντυπωσιάστηκε με την αποφασιστικότητα του Χέρμαν και τον πήρε ως μαθητευόμενο του. Ο Χέρμαν βοηθούσε τον Καρς στο σκοτεινό δωμάτιο και με φωτογραφήσεις διάσημων προσώπων, όπως της Μάρθα Γκράχαμ, του Χάρι Τρούμαν και του Άλμπερτ Αϊνστάιν.

Κατά τη διάρκεια μιας φωτογράφισης του πορτρέτου του Άλμπερτ Αϊνστάιν, ο Χέρμαν Λέοναρντ ρώτησε τον καθηγητή για τη σχέση ενός μουσικού κι ενός μαθηματικού. Ο Αϊνστάιν απάντησε: «Αυτοσχεδιασμός». Ο κορυφαίος επιστήμονας και ο Καρς επηρέασαν σημαντικά το έργο του Λέονανρντ.

Το πάθος για τη τζαζ

Το 1948 το πάθος του Χέρμαν για τη τζαζ τον έφερε στο χωριό Γκρίνουιτς της Νέας Υόρκης, όπου ίδρυσε ένα μικρό στούντιο στην οδό Σίλιβαν 220. Ξεκίνησε την πορεία του από σουίνγκ κλαμπ του Μπρόντουεϊ και του Χάρλεμ. Έχοντας την κάμερα ως ελεύθερο εισιτήριο, προσφερόταν να κάνει φωτογραφήσεις για τις εισόδους των τζαζ κλαμπ.

Όταν έκανε φωτογραφήσεις για τα κλαμπ «The Royal Roost» και «Birdland», ανέπτυξε γρήγορα φιλίες με μερικά από τα μεγάλα ονόματα της τζαζ, συμπεριλαμβανομένων των Duke Ellington, Miles Davis, Dizzy Gillespie, Charlie Parker, Lena Horne, Billie Holiday, Louis Armstrong, Quincy Jones και άλλους. Οι εκπληκτικές του φωτογραφίες άρχισαν να εμφανίζονται σε γνωστά περιοδικά και σε εξώφυλλα άλμπουμ.

Το 1956 προσλήφθηκε από τον Μάρλον Μπράντο ως προσωπικός του φωτογράφος και ταξίδεψε μαζί του σε ερευνητικό ταξίδι σε όλη την Άπω Ανατολή.

Η ζωή στο Παρίσι

Μόλις επέστρεψε στη Νέα Υόρκη, του έγινε πρόταση από μεγάλη γαλλική δισκογραφική εταιρεία στο Παρίσι. Δεν άφησε αυτή την ευκαιρία να πάει χαμένη.

Συνέχισε να φωτογραφίζει τη τζαζ σκηνή, αλλά και πολλούς Γάλλους καλλιτέχνες, όπως τους Charles Aznavour, Jacques Brel, Eddy Mitchell και Johnny Hallyday. Το Παρίσι έγινε το σπίτι του για τα επόμενα 25 χρόνια και απέκτησε δικό του στούντιο.

Ξεκίνησε μια επιτυχημένη καριέρα στη διαφήμιση για τους μεγάλους οίκους μόδας, Yves St. Laurent και Dior, καθώς και πολλά διεθνή περιοδικά όπως το Life, το Time και το Early Playboy.

Το 1980 αποφάσισε να εγκαταλείψει τη Γαλλία για να ζήσει μια πιο ήρεμη ζωή με την οικογένειά του στην Ίμπιζα. Τότε είχε την ιδέα να ερευνήσει τις φωτογραφίες του που είχε αποθηκεύσει σε ένα κουτί κάτω από το κρεβάτι του. Το 1985 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο «The Eye of Jazz».

Οκτώ χρόνια αργότερα μετακόμισε στο Λονδίνο για την παρουσίαση της πρώτης του έκθεσης από τζαζ φωτογραφίες. Μετά από κριτικές από τους Times του Λονδίνου και το BBC, η έκθεση στη μικρή γκαλερί «Notting Hill» προσέγγισε 10.000 άτομα.

Η έκθεση που του άλλαξε τη ζωή

Ζούσε στην Ευρώπη περισσότερα από 30 χρόνια και αποφάσισε να επιστρέψει στις ΗΠΑ. Το 1992, μια έκθεση στη Νέα Ορλεάνη του άλλαξε πάλι τη ζωή. Ερωτεύθηκε την πόλη και αποφάσισε να μετακομίσει εκεί για να “βυθιστεί” στη τζαζ σκηνή. Ο ίδιος συνέχισε να εκθέτει το έργο του σε όλο τον κόσμο μέσα από ατομικά σόου. Το 1995, ο Λέοναρντ κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του, «Jazz Memories» και τον ίδιο χρόνο βραβεύτηκε με τον τίτλο «Επίτιμοι Καθηγητές της Φωτογραφικής Επιστήμης» από το Ινστιτούτο Φωτογραφίας του Μπρουκς.

Το πλήγμα από τον τυφώνα

Τον Αύγουστο του 2005, ο τυφώνας Κατρίνα κατέστρεψε το στούντιο και το σπίτι του. Η θύελλα εξαφάνισε το έργο της ζωής του, περίπου 8.000 φωτογραφίες που είχαν τυπωθεί από τον ίδιο. Με το πέρασμα της καταστροφής, ο Λέοναρντ μαζί με την ομάδα του συγκέντρωσαν τα φιλμ και τα τοποθέτησαν με ασφάλεια στο Μουσείο Τέχνης της Ορλεάνης. Σε ηλικία 82 ετών πλέον, αποφάσισε να αφήσει την ερειπωμένη του πόλη και να μετακομίσει με την οικογένειά του στο Λος Άντζελες για να αποκαταστήσει τη ζωή και τις δραστηριότητές του. Το 2006 κυκλοφόρησε και το τρίτο του βιβλίο «Jazz, Giants and Journeys: The Photography of Herman Leonard».

Ο Κουίνσι Τζόουνς έγραψε στο βιβλίο του: «Όταν οι άνθρωποι σκέφτονται την τζαζ, η νοητική εικόνα είναι πιθανόν μία από αυτές του Χέρμαν». Οι φωτογραφίες του Χέρμαν Λέοναρντ, που τώρα θεωρούνται αντικείμενα συλλεκτικής τέχνης, αποτελούν μοναδικό αρχείο της τζαζ σκηνής στις δεκαετίες του ’40, του ’50 και του ’60.

Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ταξίδεψε και έζησε σε όλο τον κόσμο, συλλέγοντας εικόνες με το ιδιαίτερο στυλ του. Από φωτογραφήσεις με τον Μάιλς Ντέιβις, τον Φράνκ Σινάτρα, τον Λούις Άρμστρονγκ μέχρι μουσικούς του δρόμου, είχε το δικό του, ξεχωριστό τρόπο. Οι φωτογραφίες του Χέρμαν Λέοναρντ είναι ιστορικής σημασίας. Είναι μέρος των μόνιμων αρχείων του Εθνικού Μουσείου Ιστορίας της Ουάσινγκτον, όπου θεωρούνται απαραίτητα για την αμερικανική μουσική ιστορία.

Ο Μπιλ Κλίντον χαρακτήρισε τον Χέρμαν Λέοναρντ ως το «μεγαλύτερο φωτογράφο της τζαζ στην ιστορία του είδους».

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, σκοπός του Λέοναρντ ήταν να φέρει πίσω ολόκληρη τη τζαζ συλλογή του που περιλαμβάνει μια οπτική τεκμηρίωση της αρχικής μορφής τέχνης της Αμερικής και να την διατηρήσει για τις επόμενες γενιές.

Πέθανε στις 14 Αυγούστου του 2010 στο Λος Άντζελες σε ηλικία 87 ετών.

Διαβάστε ακόμη στη “ΜτΧ”: Ο φωτογράφος που κατέγραψε την έκρηξη του ηφαιστείου και τον θάνατό του. «Νιώθω ότι βρίσκομαι στα πρόθυρα πριν γίνει κάτι», έγραφε και έζησε για λίγο τη μεγαλύτερη κατολίσθηση της ιστορίας