Ο εξόριστος Ιμάμης της Υεμένης περηφανευόταν για τις 250 γυναίκες στη ζωή του, αλλά προδόθηκε από μια 14χρονη παλλακίδα. Αποκαλούσε “κήπο αρμονίας” το χαρέμι του και επιβράβευε με χασίς τους στρατιώτες

Ο Μοχάμεντ αλ-Νταμπρ έγινε Ιμάμης της Υεμένης στις 19 Σεπτεμβρίου του 1962, μετά τον θάνατό του πατέρα του.

Μία εβδομάδα αργότερα, έχασε τον θρόνο με το πραξικόπημα του Αμπντουλάχ αλ-Σαλάλ που ανέλαβε την προεδρία της χώρας.

Ο 35χρονος Ιμάμης κατέφυγε στη Βόρεια Υεμένη, όπου οργανώθηκε ο στρατός των υποστηρικτών του.

Για τα επόμενα 8 χρόνια, κι ενώ στη χώρα μαινόταν ένας αιματηρός εμφύλιος πόλεμος, ο αλ-Νταμπρ περνούσε τον χρόνο του γράφοντας ποίηση και χαριτολογώντας με τις παλλακίδες του.

Ο Ιμάμης της Υεμένης είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στα ρεπορτάζ του ανταποκριτή της εφημερίδας «Ελευθερία» στη Μέση Ανατολή, Ν. Πολίτη, απ’ όπου και προέρχονται οι παρακάτω πληροφορίες.

«Σατανικόν δημιούργημα του Κακού Πνεύματος…»

Το βράδυ του πραξικοπήματος, στις 27 Σεπτεμβρίου του 1962, ο αλ-Νταμπρ έπεσε σε ασυνήθιστα βαρύ ύπνο.

Όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, ο Ιμάμης είχε πιει υπνωτικά χάπια, τα οποία του είχε χορηγήσει, εν αγνοία του, μία πανέμορφη 14χρονη.

Το όνομά της ήταν Αϊσέ κι είχε φτάσει στο παλάτι μόλις δύο μέρες πριν το πραξικόπημα.

Η ομορφιά της εντυπωσίασε τόσο τον Ιμάμη, που της ζήτησε να τον επισκεφτεί στα ιδιαίτερα διαμερίσματά του την ίδια κιόλας νύχτα.

Ο αλ-Νταμπρ, που περηφανευόταν ότι είχε «γνωρίσει» 250 γυναίκες στη ζωή του, την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα και την έκανε τη 16η σύζυγό του.

Τελικά αποδείχτηκε ότι η νεαρή Αϊσέ ήταν πράκτορας των αντιπάλων του.

Στη δίκη της, απ’ την οποία η Αϊσέ απουσίαζε, ο Ιμάμης εξερράγη:

«Σατανικόν δημιούργημα του Κακού Πνεύματος, πειρασμόν, ο οποίος εισεχώρησε εις το ανάκτορόν μου, όφιν δηλητηριώδη, που εθέρμανα εις τον κόλπο μου».

Η κοπέλα καταδικάστηκε σε θάνατο δι’ αποκεφαλισμό, όταν και αν συλλαμβανόταν.

Ήταν η πρώτη φορά που το δικαστήριο του Ιμάμη δίκαζε γυναίκα, καθώς κατά το παρελθόν, οι τιμωρίες των γυναικών αποφασίζονταν από τους συζύγους τους.

Το δωμάτιο με τις απαγορευμένες ουσίες

Ο Ιμάμης αλ-Νταμπρ ήταν λάτρης του χασίς.

Στο ανάκτορό του είχε κατασκευάσει ολόκληρη αίθουσα, τη λεγόμενη «Τριαντάφυλλο της Ανατολής, για να φυλάσσει τις πολύτιμες ποικιλίες του.

Διέθετε ευρετήριο, στο οποίο αναγράφονταν οι διάφορες ποικιλίες με ονόματα όπως «Ύπνος», «Φαντασία», «Εξάντληση», κλπ.

Δίπλα στην «αποθήκη» βρισκόταν ένα άλλο μυστικό δωμάτιο, με πολυτελή έπιπλα και πανάκριβα χαλιά.

Εκεί φιλοξενούνταν οι καλεσμένοι του Ιμάμη, που ήθελαν να δοκιμάσουν τις «απαγορευμένες» ουσίες.

Το δωμάτιο επικοινωνούσε και με το χαρέμι, μέσω μυστικού διαδρόμου, τον οποίο χρησιμοποίησε για να διαφύγει το βράδυ του πραξικοπήματος.

Επιβράβευε με χασίς στους στρατιώτες του

Η αγάπη του για το χασίς δεν τον εγκατέλειψε ούτε στην εξορία.

Όταν κατέφυγε στη Βόρεια Υεμένη, όπου βρίσκονταν υποστηρικτές του και διάφοροι μισθοφόροι, χρησιμοποίησε το χασίς ως «δόλωμα».

Παρατήρησε ότι πολλοί στρατιώτες εγκατέλειπαν τις θέσεις τους για να αναζητήσουν την ουσία στις τριγύρω περιοχές.

Ο αλ-Νταμπρ ανακοίνωσε ότι θα βράβευε τους γενναιότερους στρατιώτες με μία ποσότητα απ’ την ποικιλία «Αιώνιος Παράδεισος», που «εξασφάλιζε στον άνθρωπο μία γλυκιά μέθη δίχως εξάντληση».

Ο «Αιώνιος Παράδεισος» ήταν δημιουργία ειδικών που εργάζονταν για τον Ιμάμη, οι οποίοι χρησιμοποίησαν το χασίς που κατάφερε να διασώσει ο ίδιος απ’ το ανάκτορο.

Το χαρέμι του «μεγαλύτερου καρδιογνώστη της Αραβίας»

Ο Ιμάμης αγαπούσε την ποίηση και τις γυναίκες.

Και στα δύο, οι επιδόσεις του ήταν πολύ χειρότερες απ’ ότι πίστευε ο ίδιος.

Αποκαλούσε τον εαυτό του «τον μεγαλύτερο καρδιογνώστη της Αραβίας» και περηφανευόταν ότι καμία γυναίκα δεν μπορούσε να του αντισταθεί.

Αναφερόταν μάλλον στο χαρέμι του, το οποίο αποτελούνταν από εκατοντάδες γυναίκες, οι οποίες έπρεπε να εξυπηρετούν κάθε ερωτική του επιθυμία, ακόμα και χωρίς τη θέληση τους.

Ο Ιμάμης διατήρησε το χαρέμι όσο βρισκόταν στην εξορία.

Προκάλεσε μάλιστα διεθνείς αντιδράσεις όταν ζήτησε άδεια για να ιδρύσει σε ξένη χώρα έναν «κήπο της αρμονίας», όπως το αποκαλούσε.

Πρότεινε να εγκατασταθεί στα παράλια της Σαουδικής Αραβίας, που αποτελούσε δίοδο για πολλά κυκλώματα δουλεμπορίου.

Ο αλ-Νταμπρ θα ξεχώριζε τα πιο «ποιοτικά» εμπορεύματα, θα τα κρατούσε για το χαρέμι του και θα έστελνε ότι περίσσευε στην υπόλοιπη Ασία.

Έγραφε: «Διά της υπηρεσίας αυτής την οποία θα προσφέρω προς διατήρησιν των χαρεμιών με ανανέωσιν του έμψυχου υλικού, θα συντείνω εις την επικράτησιν του Πνεύματος του Καλού, το οποίο κατά την παράδοσιν φωλιάζει μέσα εις την θερμήν ατμόσφαιραν την οποίαν δημιουργεί μια ωραία γυναίκα».

Ασφαλώς, η πρότασή του απορρίφθηκε.

Ακάθεκτος, ο Ιμάμης δεν εγκατέλειψε τις προσπάθειες.

Τελικά ήρθε σε συμφωνία με τον βασιλιά Σαούδ και εγκαταστάθηκε στη νησίδα του περσικού κόλπου, «Νάσεφ».

Στο ανάκτορο θα ζούσαν και οι 160 γυναίκες του χαρεμιού του, οι φρουροί και το προσωπικό του ανακτόρου.

Έδωσε στο νησί το όνομα «Νήσος της Ηρεμίας» και στόχος του ήταν να το μετατρέψει «εις επίγειον παράδεισον, όπου θα είναι δυνατόν να ζήσω μακράν της κακίας των εγκοσμίων αφιερωμένος εις την ποίησιν».

«Ο Σατανάς δεν κρύβεται εις τον Λευκόν Οίκον…»

Η ποίηση του Ιμάμη πήγαζε από τη ζωή, τον έρωτα και κυρίως την προδοσία των γυναικών.

Πληγωμένος από τη «διπρόσωπη» Αϊσέ που τον νάρκωσε τη νύχτα του πραξικοπήματος, επιχείρησε να προειδοποιήσει τους άντρες όλου του κόσμου.

Ξεκίνησε με τον πρόεδρο των Η.Π.Α., Τζον Κένεντι.

Σε ποίημά του, μήκους 138 στίχων, που μεταδόθηκε σε ραδιοσταθμό της Μέκκα, ο Ιμάμης προειδοποίησε τον Αμερικάνο πρόεδρο, που φημιζόταν για την αδυναμία του στις γυναίκες:

«Ας προσέξει μήπως και αυτός έχει την ίδια τύχη τη δική μου.

Ο Σατανάς δεν κρύβεται μόνο εις την Έρημον.

Δύναται να κρύβεται και εις τον Λευκόν Οίκον…»

Το ποίημα μεταδόθηκε στις 12 Απριλίου του 1963 και επτά μήνες αργότερα, στις 22 Νοεμβρίου, ο Κένεντι έπεσε νεκρός.

Ο παράγοντας «ξύλο» εις τον έρωτα

Ο Ιμάμης συμβούλευε τους άντρες να ξυλοκοπούν τις γυναίκες τους, γιατί το ξύλο κρατούσε τον έρωτα ζωντανό.

Με τη βία, έλεγε, ο άντρας αποδεικνύει στην γυναίκα ότι έχει στο πλευρό της ένα πλάσμα ισχυρό.

Ως παραδείγματα, έφερνε ζευγάρια που άφησαν ιστορία, όπως η Ωραία Ελένη με τον Πάρη και η Ασπασία με τον Περικλή.

Υποστήριζε ότι και οι δύο άντρες ξυλοκοπούσαν αγρίως τις γυναίκες τους και έτσι διατηρούσαν το πάθος στη σχέση τους.

Τόνιζε όμως ότι οι άντρες δεν έπρεπε να παρασυρθούν, γιατί με το ξύλο μπορεί να αλλοίωναν την εμφάνιση της γυναίκας τους.

Ολοκλήρωσε το ποίημά του με την εξής φράση: «Το ξύλο δυναμώνει τον έρωτα όπως το πιπέρι νοστιμεύει το φαγητό».

Ο Ιμάμης αλ-Μπαντρ πέθανε στις 6 Αυγούστου του 1996, χωρίς να ανακτήσει ποτέ τον θρόνο της Υεμένης.

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: «Άρχοντά μου, μπορούσα να σε σκοτώσω οποιαδήποτε στιγμή. Ήθελα όμως να δουν όλοι τον θάνατο ενός σκυλιού». Aσσασίνοι, το αδίστακτο τάγμα μουσουλμάνων εκτελεστών. Ποιοί ήταν οι στόχοι τους…