Ο Έλληνας υπερμαραθωνοδρόμος που έχασε τα αδέλφια του σε τροχαίο και διέσχισε το Γκράντ Κάνυον σε ηλικία 11 ετών. Έτρεξε τον Μαραθώνιο της Ανταρκτικής με -40 και διέσχισε την Κοιλάδα του Θανάτου με 50 βαθμούς

O Κωνσταντίνος (Ντιν) Καρνάζης νίκησε το 2004 στον Υπερμαραθώνιο του Μπαντγουότερ, στην “Κοιλάδα του Θανάτου”, τρέχοντας 135 μίλια με θερμοκρασία 49 βαθμών Κελσίου,  σε 27 ώρες και 22 λεπτά.

Δυο χρόνια νωρίτερα, το 2002, έτρεξε στην Ανταρκτική με θερμοκρασία μείον 40° χωρίς ειδικά παπούτσια για χιόνι. Το 2005 έτρεξε 560 χλμ. σε 80 ώρες και 44 λεπτά, χωρίς να κοιμηθεί και ένα χρόνο μετά έτρεξε  50 μαραθώνιους, σε 50 πολιτείες των ΗΠΑ, μέσα σε 50 ημέρες.

Όταν μιλάμε για αγώνες αντοχής και υπερπροσπάθεια, το όνομα του Καρνάζη μπαίνει πρώτο στη λίστα.

Γεννήθηκε στο Ίνγκλγουντ του Λος Άντζελες. Ο πατέρας του είχε καταγωγή από την Αρκαδία και η μητέρα του γεννήθηκε και έζησε στην Ικαρία. Είχε άλλα δυο αδέρφια, τα οποία έχασε σε τροχαίο σε ηλικία 18 ετών.

Από μικρός έδειξε έφεση στα αθλήματα και ειδικά σε όσα απαιτούσαν αντοχή. Σε ηλικία 11 ετών διέσχισε όλη την απόσταση του Γκραντ Κάνυον. Έπειτα από σειρά επιτυχημένων αγώνων, έχασε το ενδιαφέρον του για το τρέξιμο. Επί 15 χρόνια, ζούσε όπως κάθε νέος της ηλικίας του, με ιδιαίτερη αδυναμία στο αλκοόλ.

Ο μαραθώνιος στην Ανταρκτική

Η μεγαλύτερη δοκιμασία ήταν ο μαραθώνιος στην Ανταρκτική, στον οποίο δήλωσε συμμετοχή ενώ ήξερε ότι υπήρχαν πιθανότητες να μην γυρίσει πίσω ζωντανός. Μαζί με άλλους πέντε αθλητές, αποφάσισαν να πάρουν το ρίσκο ορμώμενοι από την ίδια αγάπη για τους αγώνες αντοχής.

Ο υπερμαραθωνοδρόμος, κυκλοφόρησε βιβλίο με τα επιτεύγματα του. Εκεί περιγράφει τις αφόρητες δυσκολίες και τον φόβο που αντιμετώπισε όταν βρέθηκε για ένα μήνα στην “παγωμένη έρημο” της Ανταρκτικής:

“Στο 18ο μίλι (28.962 μέτρα) άρχισα να αμφιβάλλω σοβαρά αν μπορούσα να ολοκληρώσω τον Μαραθώνιο. Η καρδιά μου έτρεχε, αλλά εγώ πήγαινα σημειωτόν. Συνέχισα να τραβάω μπροστά μουδιασμένος. Στο 20ο μίλι (32.180 μέτρα) τα δάχτυλα των χεριών μου ήταν τόσο παγωμένα, που δεν μπορούσα να σφίξω τις γροθιές μου. Σε εκείνο το σημείο δεν μπορούσα να αλλάξω θερμαντικές πλάκες στα παπούτσια μου. Τα δάχτυλα μου, δεν μπορούσαν να με υπακούσουν.

Το κρύο με νικούσε. Τρύπωνε μέσα από κάθε ραφή των ρούχων μου.  Όταν το κρύο φτάνει σε αδιανόητα επίπεδα, αρχίζεις να χάνεις τα φυσικά σου ένστικτα. Όταν η θερμοκρασία είναι τόσο χαμηλή, αν σταματήσεις να ζυγίζεις σωστά τα πράγματα έστω και λίγα λεπτά, μπορεί να σου στοιχίσει ακριβά, με θύμα κάποιο μέλος του σώματός σου. Σε αντίθεση με τη ζέστη της Κοιλάδας του Θανάτου, όπου μπορείς να αναζητήσεις καταφύγιο στη σκιά, εδώ δεν μπορείς να ξεφύγεις από το πολικό ψύχος. Εισέπνεα τον παγωμένο, αραιό, φτωχό σε οξυγόνο αέρα στα 3.350 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, μέσα από ένα σωλήνα από νεοπρένιο που είχε γίνει παγοκολόνα.

Κάθε αναπνοή έμοιαζε σαν να ρουφούσα ένα παγάκι μέσα από καλαμάκι. Έτρεχα στην πιο έρημη, ανοιχτή έκταση του πλανήτη υποφέροντας από ασφυξία. Τι με έκανε να συνεχίζω; Εύκολη ερώτηση. Ήταν ο σκοπός της ζωής μου. Η περιπέτεια. Η πρόκληση να εξωθείς το ανθρώπινο σώμα πέρα από την πραγματικότητα”.  

Παρακολουθήστε το βίντεο με τον Μαραθώνιο της Ανταρκτικής που έγινε το 2004:

Πηγή: “Κωνσταντίνος Καρνάζης – ΥΠΕΡΜΑΡΑΘΩΝΟΔΡΟΜΟΣ”, εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ

Πηγή χαρακτηριστικής εικόνας: Flickr

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Έτρεξε 143 μέρες ασταμάτητα με ένα πόδι και διήνυσε 5.373 χιλιόμετρα. Σταμάτησε τον μαραθώνιο επειδή πέθαινε, αλλά έγινε εθνικός ήρωας και «έσωσε» χιλιάδες ζωές. Αυτή είναι η ιστορία του υπέροχου Τέρι Φοξ