Ο Χόφμαν θυμήθηκε την πρώτη φορά που ακούμπησε γυναικείο στήθος για να αυτοσχεδιάσει στην πιο χαρακτηριστική σκηνή του “Πρωτάρη”. Η αληθινή διαφορά ηλικίας από την κυρία Ρόμπινσον ήταν ασήμαντη

Ο «Πρωτάρης» ήταν ριψοκίνδυνη επιλογή για τον σκηνοθέτη Μάικ Νίκολς, που στα μέσα της δεκαετίας του ’60, θεωρούνταν ο πιο πετυχημένος νεαρός σκηνοθέτης στο Χόλιγουντ.

Ο Νίκολς αγνόησε τις συμβουλές των παραγωγών και των στούντιο και επέλεξε για πρωταγωνιστή της ταινίας έναν άπειρο, πρωτοεμφανιζόμενο ηθοποιό, τον Ντάστιν Χόφμαν.

Κανείς, εκτός απ’ τον σκηνοθέτη, δεν ήθελε τον Χόφμαν για τον ρόλο. Έψαχναν κάποιον με εντυπωσιακή εμφάνιση, όπως ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, που θα ήταν και μεγάλο όνομα, για να τραβήξει τον κόσμο στον κινηματογράφο.

Ο Νίκολς όμως επέμεινε και στο τέλος, «πέρασε» το δικό του.

Ο Χόφμαν υποδύθηκε τον Μπέντζαμιν Μπράντοκ, τον 21χρονο γιο μιας εύπορης οικογένειας που συνάπτει ερωτικές σχέσεις με την κυρία Ρόμπινσον, η οποία είναι η σύζυγος του συνεταίρου του πατέρα του.

Αργότερα, γνωρίζει και την κόρη της, Ελέιν, την οποία ερωτεύεται.

Ο δεσμός του με τη μητέρα της αποκαλύπτεται και ο Μπέντζαμιν προσπαθεί να της εξηγήσει τι συνέβη, ενώ ο πατέρας της θέλει να εμποδίσει τη σχέση τους.

Στο τέλος, η Ελέιν καταφέρνει να ξεπεράσει τους γονείς της και να φύγει με τον Μπέντζαμιν, ο οποίος αν και έδειχνε ενθουσιασμένος, σταδιακά χάνει το χαμόγελό του, καθώς αναλογίζεται το μέλλον του.

Ο Χόφμαν ήταν 30 χρόνων όταν γύριζαν την ταινία και η Αν Μπάνκροφτ, που υποδύθηκε την κυρία Ρόμπινσον, 35.

Η διαφορά ηλικίας έμοιαζε πολύ μεγαλύτερη στην οθόνη, καθώς ο Χόφμαν κατάφερε να δώσει μια αίσθηση απειρίας και αμηχανίας στον χαρακτήρα, ίσως επειδή ήταν κι ο ίδιος «πρωτάρης» στον χώρο του κινηματογράφου.

Η συνεργασία του με τον Μάικ Νίκολς ήταν εξαιρετική και εμπλούτισε την ταινία με αυθορμητισμό.

Σε μία από τις πιο καθοριστικές σκηνές του έργου, όταν ο Μπέντζαμιν συναντά την κυρία Ρόμπινσον σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, είναι εμφανώς προβληματισμένος, καθώς δεν θεωρεί σωστό να συνάψει σχέση με μια παντρεμένη γυναίκα. Πόσο μάλλον με τη σύζυγο ενός στενού οικογενειακού φίλου.

Στο δωμάτιο επικρατεί αμηχανία απ’ την πλευρά του, αν και η κυρία Ρόμπινσον αρχίζει ατάραχη να βγάζει τα ρούχα της.

Τότε ο Χόφμαν έδωσε ρεσιτάλ… αυτοσχεδιασμού.

Όλα ξεκίνησαν όταν ο Νίκολς του είπε να ανατρέξει στην πρώτη φορά που ακούμπησε γυναικείο στήθος.

Ο Χόφμαν θυμήθηκε ότι η κοπέλα τότε καθόταν δίπλα του στο πιάνο και εκείνος είχε απλώσει το χέρι του και την είχε ακουμπήσει.

Ο Νίκολς αποφάσισε να «αναβιώσει» τη σκηνή, χωρίς όμως να ειδοποιήσει την Μπάνκροφτ.

Έτσι ο Χόφμαν κατέληξε να στέκεται ακριβώς από πίσω της, ενώ η Μπάνκροφτ έβγαζε την μπλούζα της και εντελώς ανέκφραστος, να πιάνει το στήθος της με το δεξί του χέρι.

Η κίνηση δεν υπήρχε στο σενάριο, αλλά η Μπάνκροφτ διατήρησε την ψυχραιμία της και δεν έδειξε να εκπλήσσεται.

Αντιθέτως, άρχισε κι εκείνη να αυτοσχεδιάζει, προσποιούμενη ότι είδε ένα λεκέ στην μπλούζα της, τον οποίον προσπαθεί να καθαρίσει.

Ο Νίκολς παρακολουθούσε τις αυτοσχέδιες κινήσεις των ηθοποιών και ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια πίσω απ’ την κάμερα.

Ο Χόφμαν, ακούγοντας τον, κόντεψε να γελάσει, αλλά για να μην χαλάσει τη σκηνή, απλά γύρισε την πλάτη του στην κάμερα κι άρχισε να κοπανάει το κεφάλι του στον τοίχο.

Η ενέργεια, που στην ταινία φαίνεται σαν να είναι η αντίδραση του χαρακτήρα στο δίλημμα που αντιμετωπίζει, ήταν στην πραγματικότητα η προσπάθεια του Χόφμαν να συγκρατήσει τα γέλια του.

Ο θόρυβος απ’ το χτύπημα ταράζει την κυρία Ρόμπινσον, η οποία τον ρωτά αν τη βρίσκει ελκυστική.

Ο Μπέντζαμιν απαντά ότι είναι «η πιο ελκυστική απ’ όλους τους φίλους των γονιών του», αλλά της εξηγεί ότι νιώθει άσχημα να φερθεί έτσι πίσω απ’ την πλάτη τους.

Προσπαθεί να αποφύγει να περάσει τη νύχτα μαζί της, μέχρι που η κυρία Ρόμπινσον τον ρωτάει αν είναι η πρώτη του φορά και αμφισβητεί τις «ικανότητές» του.

Τότε ο Μπέντζαμιν ξεχνά τις αμφιβολίες του και αποφασισμένος, κλείνει το φως του δωματίου…η συνέχεια επί της οθόνης .

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Ο «Πρωτάρης». Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ έχασε τον ρόλο επειδή «δεν είχε φάει ποτέ χιλόπιτα». Η κυρία Ρόμπινσον ουσιαστικά καταστράφηκε καλλιτεχνικά και η καριέρα του Ν. Χόφμαν απογειώθηκε.