Ο αστέρας του γαλλικού τραγουδιού Ζορζ Γκεταρύ λεγόταν Γιώργος Λάμπρος και άλλαξε το όνομά του για να μη συλληφθεί

του συνεργάτη μας Στέφανου Μίλεση

Υπήρξε ένας από τους διασημότερους τραγουδιστές στο Παρίσι. Ο Έλληνας Γεώργιος Λάμπρος έφτασε να γίνει ίνδαλμα των νεαρών κοριτσιών που κρεμούσαν τη φωτογραφία του στα δωμάτιά τους.

Κατάφερνε σε κάθε του εμφάνιση να γεμίζει τις αίθουσες τόσο που κάποτε διοργανωτές αναγκάστηκαν να ζητήσουν από τον κόσμο να βγει έξω, καθώς φοβήθηκαν για την αντοχή του ξύλινου πατώματος.

Από τα Δωδεκάνησα στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου

Ο Γιώργος Λάμπρος ήταν γεννημένος στις 8 Φεβρουαρίου 1915 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από γονείς Δωδεκανήσιους. Ο πατέρας του, Λάμπρος στο επώνυμο, ήταν από την Λέρο και η μητέρα του, Βούρλου στο επώνυμο, από τη Σάμο.

Οι γονείς του μετακόμισαν στην ακμάζουσα ελληνική συνοικία της Αιγύπτου όπου δημιούργησαν οικογένεια αποτελούμενη από επτά παιδιά. Το πέμπτο κατά σειρά παιδί ήταν ο Γιώργος.

Η κλίση στον αθλητισμό

Η παιδική του ζωή ήταν όπως όλων των παιδιών της ηλικίας του. Πήγαινε στο σχολείο και επιδείκνυε ιδιαίτερη κλίση προς τον αθλητισμό, ιδιαίτερα προς τα ναυτικά αθλήματα της κολύμβησης και της κωπηλασίας. Ίσως διότι αγαπούσε την θάλασσα και τα καλοκαίρια περνούσε ώρες κολυμπώντας. Έφτασε να παραμελεί τα μαθήματά του εξαιτίας των ωρών που σπαταλούσε στην παραλία.

Όταν σε μαθητικούς αγώνες κολύμβησης ήρθε πρώτος, αποφάσισε πως το μέλλον του ανήκε στη κολύμβηση. Μέχρι τα δεκαοκτώ του χρόνια προπονείτο εντατικά. Η συλλογή των μεταλλίων του αυξανόταν σταθερά. Η καλλιτεχνικές του ενασχολήσεις περιορίζονταν στο να παίζει κιθάρα στην παραλία τις ώρες που δεν κολυμπούσε.

Η πρόσκληση από τον θείο του στη Γαλλία

Στο Παρίσι την εποχή εκείνη (προπολεμική) ζούσε ένας θείος του που διατηρούσε αλληλογραφία με την μητέρα του. Αυτός ο θείος του λεγόταν Τάσος Γιαννόπουλος και ήταν πιανίστας. Θεωρείτο ταλέντο και το όνομά του είχε συνδεθεί με του Ζακ Τιμπώ, ενός Γάλλου βιολονίστα που ο Γιαννόπουλος τον συνόδευε με το πιάνο του.

Έγραψε στη μητέρα του Γιώργου να πάει για σπουδές στο Παρίσι. Ο Γιώργος ήταν προσανατολισμένος να σπουδάσει εμπορικές επιχειρήσεις και καθώς βρισκόταν στην κατάλληλη ηλικία άδραξε την ευκαιρία να πάει να τον συναντήσει.

Αναχώρησε από την Αίγυπτο παίρνοντας μαζί και την κιθάρα του καθώς θεώρησε ότι θα αισθανόταν μοναξιά σε ξένο μέρος, για να έχει να περνάει τις ώρες του.

Από τις εμπορικές στις μουσικές σπουδές

Ένα βράδι στο σπίτι του θείου του, τη στιγμή που ο Γιαννόπουλος καθόταν στο πιάνο, άρχισε ο Γιώργος να τον συνοδεύει με την κιθάρα του, ακολουθώντας το ρυθμό περισσότερο από ένστικτο. Τότε προξένησε εντύπωση στον θείο του που γύρισε και του είπε:

«Νομίζω ότι θα χάσεις άδικα τον καιρό σου με τις εμπορικές σπουδές. Γιατί δεν δοκιμάζεις με τη μουσική;»

Από εκείνη την βραδιά ο Γιώργος επιδόθηκε στη μελέτη της αρμονίας και της απαγγελίας. Οι μουσικές σπουδές του διήρκεσαν από το 1934 έως το 1937. Ο θείος του Τάσος Γιαννόπουλος τον έστειλε μια μέρα για μια δική του εργασία στη σκηνή της ορχήστρας «Jo Bouillon».

Ένας δικός τους τραγουδιστής έτυχε τη μέρα εκείνη να απουσιάζει λόγω ασθενείας και τότε ζητήθηκε από τον Γιώργο Λάμπρο να πάρει τη θέση του. Ο Γιώργος άρπαξε την ευκαιρία και έκανε την πρώτη του δημόσια εμφάνιση τραγουδώντας επί σκηνής. Αμέσως η ορχήστρα έκανε συμβόλαιο μαζί του διάρκειας ενός έτους.

Από Γιώργος Λάμπρος σε Ζορζ Λαμπρό

Μετά τη λήξη του συμβολαίου εντάχθηκε στην ορχήστρα της Mistinguett, που ανέβαζε μουσικές επιθεωρήσεις και έφτασε να κερδίζει εκατό γαλλικά φράγκα την ημέρα. Τις εμφανίσεις του μέχρι εκείνη την περίοδο της κάνει με το όνομα Ζορζ Λαμπρό.

Το Σεπτέμβριο του 1939 ο Γιώργος βρίσκεται με τον θείο του Γιαννόπουλο να παραθερίζουν από κοινού. Μαθαίνουν για τις εξελίξεις στην Ευρώπη αλλά και για την επιστράτευση που ο γαλλικός στρατός αρχίζει να κάνει. Αποφασίζουν να καταταγούν εθελοντές στο 196^ο γαλλικό σύνταγμα πυροβολικού. Ακολουθούν οι τραγικές ημέρες του ατυχούς πολέμου, η φυγή, η ανακωχή, η γερμανική κατοχή.

Αλλαγή ονόματος λόγω Γερμανών

Ο Γιώργος δεν αντέχει στο θέαμα των Γερμανών και τους το δείχνει σε κάθε ευκαιρία. Αναγκάζεται να περάσει τη γραμμή που χωρίζει την κατεχόμενη από την ελεύθερη Γαλλία. Βρίσκεται στην Τουλούζη άφραγκος να ξεκινάει από το μηδέν. Βρίσκει δουλειά αρχικά σε ένα καφεστιατόριο.

Ύστερα από ένα μήνα περίπου εργασίας σε αυτό, εισέρχεται ένας γνώριμός του ακορντεονίστας ο Φρέντο Γκαρντόνι (Fredo Gardoni), που αναγνωρίζει τον Γιώργο και του λέει:

«Παράτα τις λεμονάδες. Το Σεπτέμβριο θα ανοίξουν τα θέατρα και θα υπάρξει και για σένα μια θέση εργασίας. Δεν μπορείς όμως να εμφανίζεσαι ούτε ως Λάμπρος, ούτε ως Βουρλός (το επώνυμο της μητέρας του), ούτε καν ως Έλληνας που είσαι. Οι Γερμανοί θα αρχίσουν να συλλαμβάνουν τους Έλληνες έμαθα. Τους στέλνουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης».

Κάτω από την πίεση της απειλής, ο Γιώργος έγινε Ζορζ Γκεταρύ. Το έλαβε ως ανάμνηση μιας εκδρομής που είχε κάνει πριν από τον πόλεμο σε μια βασκική ακτή.

Το δίδυμο των πρώτων εμφανίσεων

Το 1942 όμως ούτε ο Γιώργος, αλλά ούτε και ο ακορντεονίστας φίλος του προσλήφθηκαν. Αναγκάστηκαν να φτιάξουν δίδυμο εμφανιζόμενοι σε διάφορες πόλεις της Γαλλίας για να επιβιώσουν Ύστερα από διάφορες μικρές πόλεις που επισκέφτηκαν αποφάσισαν να εμφανιστούν στο Παρίσι.

Φυσικά ο Γιώργος ήταν παντελώς άγνωστος με το όνομα που είχε πλέον επιλέξει. Όμως αυτό δεν διήρκεσε για πολύ. Το Ζορζ Γκεταρύ σύντομα έγινε αναγνωρίσιμο όνομα και κατέκτησε το κοινό. Η αθλητική του εμφάνιση, το στήσιμό του, η φωνή του, το παρουσιαστικό του βοήθησαν να κατακτήσει ειδικώς τον γυναικείο πληθυσμό.

Ηχογράφησε πολλούς δίσκους γραμμοφώνου ενώ το γαλλικό ραδιόφωνο μετέδιδε διαρκώς τα τραγούδια του.

Οι θαυμάστριες τον πολιορκούν

Το 1944 παρουσιάζεται για πρώτη φορά ως πρώτο όνομα σε επιθεώρηση της Αλάμπρας. Τραγουδά εκεί το «Ρομπέν των Δασών» και το «Καμπαλιέρο» που γίνονται ανάρπαστα. Το πλήθος παραληρεί στην παρουσία του και η αστυνομία λαμβάνει μέτρα σε κάθε του εμφάνιση.

Πλήθος κοριτσιών πολιορκούν το καμαρίνι του και αναγκάζεται να «δραπετεύει» κάθε φορά από μυστική πόρτα. Άλλες φορές αποχωρεί μεταμφιεσμένος για να μην αναγνωρίζεται.

Ποτέ η Αλάμπρα δεν έκανε τέτοιες εισπράξεις παρά μόνο επί των ημερών του. Βγάζει πλέον χιλιάδες γαλλικά φράγκα καθημερινώς και τα εκατό ανήκουν στο μακρινό παρελθόν. Είναι σε θέση να περιοδεύσει πλέον για λογαριασμό του σε όλη τη Γαλλία. Δημιουργεί την δική του ομάδα μουσικών.

Περνά από την Τουλούζη και επιλέγει να κάτσει για φαγητό στο κατάστημα που λίγο καιρό πριν εργαζόταν ως γκαρσόνι. Τον σερβίρει το ίδιο το πρώην αφεντικό του! Το τραγούδι του «A Honolulu» ταυτίζεται με την απελευθέρωση της Γαλλίας.

Κινηματογραφικός αστέρας

Φυσικά δεν θα μπορούσε να ξεφύγει και από προτάσεις για εμφανίσεις στον κινηματογράφο. Η ταινία «Μαύρος ιππέας» γίνεται επιτυχία όπως και η «Τραντ ε Καράντ». Η ταινία του «Οι ερωτικές περιπέτειες του Καζανόβα» θα κοστίσει 60 εκατομμύρια γαλλικά φράγκα.

Το 1951 συμμετέχει στην επίσης μεγάλη επιτυχία «Ένας Αμερικανός στο Παρίσι» όπου θα καθιερωθεί στο διεθνές κινηματογραφικό στερέωμα ως ο αντίπαλος του Τζιν Κέλι στην διεκδίκηση της καρδιάς της Λέσλι Κάρον. Η ταινία γίνεται επιπλέον γνωστή για την υπέροχη μουσική του George Gershwin. Γίνεται περιζήτητος στις Η.Π.Α. όπου μένει για κάποιο χρονικό διάστημα.

Το 1950 επιστρέφει στη Γαλλία και λαμβάνει τη γαλλική υπηκοότητα. Το 1955 παντρεύτηκε τη Jeanine Guyon, τη μόνη τότε γυναίκα παραγωγό της γαλλικής τηλεόρασης. Ο Guétary τραγούδησε και χόρευε επίσης στην τηλεόραση και έκανε περίπου 40 παραστάσεις γκαλά ετησίως μέχρι τη συνταξιοδότησή του στη Ριβιέρα το 1995.

Ο Ζορζ Γκεταρύ ουδέποτε ξέχασε τους φίλους του, αλλά και τη χώρα καταγωγής του την Ελλάδα που συχνά επισκεπτόταν. Πέθανε στις 13 Σεπτεμβρίου 1997 επιδιδόμενος μέχρι τέλους στην πεζοπορία, στο τρέξιμο αλλά και στην πρώτη του αγάπη, το κολύμπι.