Ο αλτρουιστής γιατρός που κατατάχτηκε εθελοντής στους Βαλκανικούς. Θεράπευε δωρεάν στην Αρκαδία και πέθανε πάμφτωχος

Από μικρός ήθελε να γίνει γιατρός και να αφιερωθεί στην ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου, γεγονός που τον έφερε σε ρήξη με τον πατέρα του, ο οποίος τον προόριζε για τη νομική.

Μετακόμισε στην Πάτρα και από κει στην Αθήνα, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του το 1903, ενώ παράλληλα εργαζόταν για να συντηρηθεί.

Το 1905 ταξίδεψε στην Αμερική, όπου μετεκπαιδεύτηκε στη χειρουργική, τη μαιευτική και την γυναικολογία. Αποφοίτησε από τους πρώτους από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, και εργάστηκε στην πολιτεία του Ουισκόνσιν.

Όταν ξέσπασαν οι  Βαλκανικοί Πόλεμοι, ο γιατρός, δεν δίστασε να εγκαταλείψει μια λαμπρή σταδιοδρομία, προκειμένου να υπηρετήσει την πατρίδα του, ως εθελοντής φαντάρος της πρώτης γραμμής. Θεώρησε, όπως και χιλιάδες Έλληνες της Αμερικής, ότι είχε έρθει η ώρα της προσφοράς στην πατρίδα που πολεμούσε για να απελευθερώσει τις υπόδουλες περιοχές σε Ήπειρο, Μακεδονία, Θράκη και νησιά.

Το 1912 επέστρεψε ως εθελοντής στην Ελλάδα, καλώντας μάλιστα κι άλλους ομογενείς να ενταχθούν στο στρατό. Οργάνωσε εθελοντικούς λόχους οι οποίοι ονομάστηκαν “Ιεροί Λόχοι”.

Στη συνέχεια ο Ιωάννης Κουντάνης τέθηκε επικεφαλής 300 Ελλήνων εθελοντών από το Μιλγουόκι και τους οδήγησε στον “δρόμο του καθήκοντος”, όπως έγραψαν οι αμερικανικές εφημερίδες της εποχής.

Ήταν μάχιμος στην πρώτη γραμμή του μετώπου και πήρε μέρος στις κρίσιμες μάχες στο Μπιζάνι για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων και στη συνέχεια για την απελευθέρωση του Αργυρόκαστρου.

Περιέθαλπε  τραυματίες και δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που έκανε ανοιχτές εγχειρήσεις στην ύπαιθρο. Ταυτόχρονα εμψύχωνε τους στρατιώτες με πύρινους λόγους που ανύψωναν το εθνικό φρόνημα.

Το 1914 απολύθηκε από τον Ελληνικό στρατό, αλλά και δεν δέχτηκε την πρόταση μονιμοποίησης από το υπουργείο Στρατιωτικών. Κατά την επιστράτευση του 1915, υπηρέτησε ως έφεδρος υπίατρος και απολύθηκε το 1916.

Το υπουργείο Στρατιωτικών, κατόπιν βασιλικού διατάγματος, του απένειμε Τον Αργυρό Σταυρό του Τάγματος του Σωτήρος για την αξιοσημείωτη και διακεκριμένη πολεμική του δράση στους Βαλκανικούς Πολέμους.

Ως πολίτης πλέον συνέχισε να προσφέρει με ανιδιοτέλεια και ανθρωπιά. Επί ένα χρόνο πρόσφερε αμισθί τις υπηρεσίες του ως εξωτερικός συνεργάτης χειρουργός στο Δημοτικό Βρεφοκομείο Αθηνών.

Άσκησε την ιατρική με ιεραποστολική διάθεση προσφοράς προς τον συνάνθρωπο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές να μένει χωρίς καθόλου χρήματα, αφού την αμοιβή του την διέθετε για να αγοράσει φάρμακα που τα έδινε δωρεάν όπου υπήρχε ανάγκη. Επίσης δεν έπαιρνε αμοιβή από ασθενείς και όπως έχουν διηγηθεί κάτοικοι της περιοχής, ζούσε σχεδόν ως επαίτης.

Το να φτάσει εκείνη την εποχή στους ασθενείς στα χωριά της Αρκαδίας, ήταν μία ανυπέρβλητη δυσκολία.

Τα άλογα ήταν το κύριο μέσο μετακίνησης, όμως ο γιατρός δεν είχε πάντα τα χρήματα για να πληρώσει. Έτσι, σύμφωνα με μαρτυρίες, κάποιοι κάτοικοι έκρυβαν το άλογο όταν τον έβλεπαν, ενώ αντίθετα κάποιοι άλλοι τον βοηθούσαν να φτάσει στον προορισμό του.

Όταν πεινούσε ζητούσε φαγητό από τις γυναίκες του χωριού και σύμφωνα με τις μαρτυρίες, καμμιά δεν του αρνιόταν. Ο Ιωάννης Κουντάνης είχε τη δυνατότητα και τις διασυνδέσεις να ζήσει μια άνετη ζωή. Όμως προτιμούσε να ζει στη φτώχια όπως η πλειοψηφία των συνανθρώπων του εκείνη την εποχή.

Τη στάση του αυτή  δεν την καταλάβαιναν  οι συγγενείς και οι συμπατριώτες του. Είχαν φτάσει μάλιστα να λένε χλευαστικά:

“Αυτός κατάντησε σαν τον Κουντάνη” όταν ήθελαν να περιγράψουν έναν αποτυχημένο του χωριού τους.

Η Ένωση των απανταχού Βυζικιωτών ανέγειρε προς τιμήν του την προτομή του, στην κεντρική πλατεία του χωριού.