Ο αυτοκράτορας που έχτισε το Κολοσσαίο δολοφόνησε 1.100.000 Εβραίους. Τίτος, ο αυτοκράτορας που λάτρεψε ο λαός

Το 66 μ. Χ. ξέσπασε επανάσταση σε μια μακρινή επαρχία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, την Ιουδαία.

Ο άπληστος Ρωμαίος επίτροπος, Γέσσιος Φλώρος, εισέβαλε ακόμα και στον ιερότερο ναό των Εβραίων, τον Ναό της Ιερουσαλήμ, για να πάρει τους θησαυρούς του.

Οι Εβραίοι ξεσηκώθηκαν και παρά τα βίαια αντίποινα των Ρωμαίων, η επανάσταση δεν καταλάγιασε.

Ο αυτοκράτορας Νέρωνας αναγκάστηκε να στείλει ενισχύσεις απ’ τη Ρώμη, επικεφαλής των οποίων ήταν ο ικανότατος Βεσπασιανός.

Το δεξί του χέρι ήταν ο γιος του, Τίτος.

Μέχρι το 68 μ. Χ. είχαν καταφέρει να ανακαταλάβουν τις περισσότερες περιοχές της Ιουδαίας, χωρίς όμως να έχουν πετύχει την τελειωτική νίκη.

Έμενε ακόμα το μεγαλύτερο κέντρο της επαρχίας, η Ιερουσαλήμ, που φάνταζε σχεθόν απόρθητη με τα τεράστια τείχη που την περικύκλωναν.

Η εκστρατεία όμως σταμάτησε απότομα, όταν πέθανε ο αυτοκράτορας Νέρωνας και ξεκίνησε μια ακόμα διαμάχη για τη διαδοχή.

Η χρονιά που ακολούθησε έμεινε γνωστή ως η “χρονιά των τεσσάρων αυτοκρατόρων” γιατί μέσα σε ένα έτος, πήραν την εξουσία τέσσερις διαφορετικοί άντρες.

Πρώτος ήταν ο διοικητής της Ισπανίας, Γάλβας, που νικήθηκε από τον διοικητή της Λουζιτανίας, Όθωνα.

Ο τρίτος ήταν ο διοικητής του στρατού στη Γερμανία, Βιτέλλιος.

Πριν ακόμα προλάβει να γιορτάσει τον θρίαμβό του όμως, τον πρόλαβε ο Βεσπασιανός, που ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας από τα στρατεύματά του.

Άφησε τον γιο του, Τίτο, στην Ιουδαία και στράφηκε εναντίον του Βιτέλλιου.

Στις 21 Δεκεμβρίου του 69 μ. Χ. ο Βεσπασιανός στέφθηκε αυτοκράτορας της Ρώμης και ο σύντομος εμφύλιος τελείωσε.

Το μόνο που χρειαζόταν πια ήταν μία θριαμβευτική νίκη για να δοξάσει τη Ρώμη.

Τη νίκη αυτή του την πρόσφερε ο γιος του, λίγους μήνες αργότερα.

Η πολιορκία της Ιερουσαλήμ

Ο Τίτος περικύκλωσε με τις λεγεώνες του την Ιερουσαλήμ, αλλά η ενισχυμένη άμυνα της πόλης δεν επέτρεπε πολλές κινήσεις.

Όσες φορές προσπάθησαν να σπάσουν τις πόρτες με πολιορκητικό κροιό, αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν.

Αλλά οι μήνες περνούσαν και οι εβραίοι στην Ιερουσαλήμ αποδυναμώθηκαν.

Τα τρόφιμα λιγόστεψαν, οι διάφοροι αρχηγοί μάλωναν μεταξύ τους και οι Ρωμαίοι παραμόνευαν.

Τελικά, το καλοκαίρι του 70 μ. Χ. επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά κατά τη διάρκεια της νύχτας. Οι απροετοίμαστοι και εξαντλημένοι πολιορκημένοι δεν κατάφεραν να τους εμποδίσουν.

Οι Ρωμαίοι σκαρφάλωσαν τα τείχη, διαπέρασαν τις γραμμές άμυνας και ξεχύθηκαν ορμητικοί στην πόλη.

Ο Τίτος είχε διατάξει να μην καταστραφεί ο λαμπρός Ναός της Ιερουσαλήμ, γιατί ήθελε να τον προσφέρει ως δώρο στον αυτοκράτορα πατέρα του.

Όμως μέσα στο χάος και στον πανικό, τυλίχτηκε στις φλόγες. Ο ναός που έχτισε ο βασιλιάς Ηρώδης το 20 μ. Χ. στο ίδιο σημείο που κάποτε δέσποζε ο θρυλικός Ναός του Σολομώντα, καταστράφηκε ολοσχερώς.

Οι Ρωμαίοι συνέχισαν την καταστρεπτική τους πορεία, μέχρι που ισοπέδωσαν ολόκληρη την πόλη.

Σύμφωνα με τον Ιουδαίο ιστορικό, Ιώσηπο, σκοτώθηκαν 1.100.000 Εβραίοι και αιχμαλωτίστηκαν 97 χιλιάδες.

Η νίκη των Ρωμαίων ήταν ολοκληρωτική. Ο Τίτος επέστρεψε στη Ρώμη και παρήλασε θριαμβευτής.

Ο έρωτας με την Ιουδαία πριγκίπισσα

Η Βερενίκη ήταν κόρη του βασιλιά της Ιουδαίας, παντρεύτηκε τρεις φορές, αλλά οι γάμοι της ήταν σύντομοι και πάντα επέστρεφε στο πλευρό του αδελφού της, βασιλιά Ηρώδη Αγρίππα.

Ασκούσε μεγάλη εξουσία, την οποία πολλοί λένε ότι απέκτησε επειδή διατηρούσε ερωτικό δεσμό με τον αδελφό της.

Όταν ξέσπασε η επανάσταση των Εβραίων, ήταν η Βερενίκη αυτή που παρακάλεσε τον Ρωμαίο επίτροπο να δείξει έλεος.

Οι παρακλήσεις της δεν εισακούστηκαν και η Ιουδαία πριγκίπισσα αποτραβήχτηκε μέχρι την έλευση του Βεσπασιανού.

Τότε γνώρισε και ερωτεύτηκε τον κατά 11 χρόνια νεότερό της, Τίτο.

Χωρίστηκαν για τέσσερα χρόνια μετά την κατάληψη της Ιερουσαλήμ, αλλά το 75, ο Τίτος την κάλεσε να έρθει κοντά του.

Η Βερενίκη φερόταν σαν να ήταν η νόμιμη σύζυγός του Τίτου, ο οποίος υπηρετούσε τον πατέρα του ως αρχηγός της σωματοφυλακής του.

Ο ιστορικός Κάσσιος Δίων έγραφε ότι η Ιουδαία πριγκίπισσα είχε στα χέρια της πραγματική εξουσία, αλλά αδυνατούσε να κερδίσει την αγάπη του λαού.

Οι Ρωμαίοι την αντιμετώπιζαν σαν ξένη, κατώτερη από αυτούς και κορόιδευαν δημοσίως τον γιο του αυτοκράτορα που είχε τυλιχτεί στα δίχτυα της.

Ο Τίτος αναγκάστηκε να την στείλει μακριά απ’ τη Ρώμη για να αποκαταστήσει τη φήμη του.

Η Βερενίκη επέστρεψε το 79, όταν πέθανε ο Βεσπασιανός και τον διαδέχτηκε στο θρόνο ο Τίτος, αλλά ούτε τότε της επιτράπηκε να μείνει.

Το Κολοσσαίο και η έκρηξη του Βεζούβιου

Ο Τίτος, πέρα από την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ, δοξάστηκε και ως ο δημιουργός του θρυλικού μνημείου της αρχαίας Ρώμης, του Κολοσσαίου.

Η κατασκευή του ξεκίνησε με εντολή του Βεσπασιανού το 72, αλλά ολοκληρώθηκε το 80, όταν πια είχε ανέβει στο θρόνο ο Τίτος.

Εκατό μέρες κράτησαν οι πρώτοι εορταστικοί αγώνες. Σκοτώθηκαν περισσότερα από 9 χιλιάδες ζώα και εκατοντάδες άντρες μονομάχησαν.

Το γέμισαν ακόμα και με νερό για να αναπαραστήσουν περίφημες ναυμαχίες.

Ο λαός είχε ανάγκη το θέαμα, καθώς λίγους μήνες πριν, είχε έρθει αντιμέτωπος με μία τεράστια φυσική καταστροφή.

Τον Αύγουστο του 79 μ.Χ, δύο μήνες μετά τη στέψη του Τίτου, εξερράγη ο Βεζούβιος.

Η Πομπηία και όλη η περιοχή στον κόλπο της Νάπολης καλύφθηκαν με λάβα, ενώ χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.

Ούτε ένα χρόνος δεν είχε περάσει, όταν μία πυρκαγιά που έκαιγε για τρία εικοσιτετράωρα, κατέστρεψε μεγάλο τμήμα της Ρώμης.

Ο Τίτος προσέφερε τεράστια χρηματικά ποσά για να βοηθήσει και η γενναιοδωρία του σχολιάστηκε θετικά ακόμα και από αντιπάλους του.

Πέθανε ξαφνικά τον Σεπτέμβριο του 81, έχοντας βασιλέψει μόνο για δύο χρόνια.

Πολλοί υποψιάστηκαν ότι τον δηλητηρίασε ο αδελφός του, ο Δομιτιανός, που τον διαδέχτηκε.

Σχεδόν στο σύνολό τους οι ιστορικοί εκθείασαν τη σύντομη διακυβέρνησή του.

Ο Τίτος είχε επιδείξει τρομαχτική αγριότητα εναντίον των εχθρών της Ρώμης, αλλά και αργότερα ως σωματοφύλακας του πατέρα του.

Όταν όμως ήρθε η ώρα να κυβερνήσει, αποδείχθηκε εγκρατής, φιλάνθρωπος και συνετός ηγέτης.

Ο Κάσσιος Δίων έγραψε ότι οι ικανότητές του ως αυτοκράτορας και η αγάπη του λαού μπορούσαν να συγκριθούν μόνο με τον πρώτο αυτοκράτορα, Αύγουστο.

Ίσως, σημείωνε ο ιστορικός, επειδή δεν πρόλαβε να ζήσει αρκετά ώστε να κάνει λάθη.

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: Το βασανιστήριο του Νέρωνα που έκαιγε ζωντανούς τους χριστιανούς για να φωτίζουν τη Ρώμη κατά τη διάρκεια των ψυχαγωγικών του εκδηλώσεων