Ο “Αφρικανός Σίντλερ”. Ο ξενοδοχοϋπάλληλος που έδωσε καταφύγιο σε χιλιάδες κυνηγημένους και τους έσωσε από την γενοκτονία της Ρουάντα, όπου σφαγιάστηκαν 850.000 άνθρωποι. Η ζωή του έγινε ταινία

Στις 7 Απριλίου 1994 ξεκίνησε μια από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες της σύγχρονης ιστορίας. Διήρκεσε 100 ημέρες και στοίχισε τη ζωή σε 850.000  ανθρώπους.

Η γενοκτονία της Ρουάντα έγινε κατά τη διάρκεια του εμφυλίου μεταξύ των φυλών Χούτου και Τούτσι. Ξέσπασε έπειτα από αεροπορικό δυστύχημα και τον θάνατο του προέδρου της χώρας.

Αρχές του περασμένου αιώνα, οι Τούτσι ήταν πιο ευνοημένοι από τους Βέλγους αποίκους και είχαν αποκτήσει καλύτερη μόρφωση και καλύτερες δουλειές από την φυλή Χούτου, την οποία καταπίεζαν. Ωστόσο, όταν η Ρουάντα ανεξαρτητοποιήθηκε το 1962, οι Χούτου απέκτησαν δύναμη και οι δύο φυλές ήρθαν σε αντιπαράθεση.

Οδοφράγματα στήθηκαν παντού και κανείς Τούτσι δεν περνούσε ζωντανός. Εκτιμάται ότι στη γενοκτονία δολοφονήθηκε περίπου το 70% των Τούτσι – δηλαδή περίπου το 20% του πληθυσμού της χώρας

Τα περισσότερα θύματα της γενοκτονίας ανήκαν στη φυλή Τούτσι. Ο αριθμός των θυμάτων θα ήταν ακόμα μεγαλύτερος αν ένας ξενοδοχοϋπάλληλος, γνωστός ως “Αφρικανός Σίντλερ” δεν φυγάδευε στο ξενοδοχείο «Des Milles Colline”, 1.268 πρόσφυγες. Ήταν ο Πολ Ρουσεμαγκίνα – ο εμφύλιος δεν τον άγγιξε, καθώς ο πατέρας του άνηκε στη φυλή Χούτου και η μητέρα του στη φυλή Τούτσι. Εργαζόταν σε ξενοδοχείο στην πρωτεύουσα Κιγκάλι.

Την πρώτη μέρα της γενοκτονίας γυρνούσε από τη δουλειά και είδε τους, άλλοτε φιλικούς γείτονές του, οπλισμένους με μαχαίρια, χειροβομβίδες και περίστροφα.Την ίδια μέρα, 26 φοβισμένοι άνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί στο σπίτι του.

O Πολ ήταν Χούτου αλλά η γυναίκα και τα παιδιά του Τούτσι. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν μπορούσε να δραπετεύσει από την εμπόλεμη ζώνη.

Οι Χούτου σκότωσαν την οικογένεια της γυναίκας του και όσους Τούτσι έβρισκαν στον δρόμο τους. Τότε, ο Ρουσεμαγκίνα αποφάσισε να τους μεταφέρει στο ξενοδοχείο στο οποίο εργαζόταν, καθώς οι διευθυντές εγκατέλειψαν τις θέσεις τους για να σωθούν και ο Πολ χρίστηκε μέσα σε μια μέρα γενικός διευθυντής.

Αρχικά προσπάθησε να φυγαδεύσει με φορτηγάκι της πολιτοφυλακής την οικογένεια του, αλλά δεν κατάφεραν να εγκαταλείψουν τη χώρα και επέστρεψαν στο ξενοδοχείο. Ο ίδιος παρέμεινε στη θέση του ώστε να βοηθήσει όσους περισσότερους μπορούσε. Χωρίς νερό και ηλεκτρισμό έμειναν κρυμμένοι στο ξενοδοχείο συνολικά 1.268 πρόσφυγες Τούτσι επί 78 ημέρες, ενώ το ξενοδοχείο είχε μόλις 200 κλίνες.

Όπως είχε δηλώσει σε συνέντευξη: «Όλοι ξέραμε ότι θα πεθάνουμε απλά δεν γνωρίζαμε τον τρόπο».

Μαγείρευαν καλαμπόκι και ξερά φασόλια και έπιναν νερό από την πισίνα.

Τα βράδια που ανέβαινε στην ταράτσα του ξενοδοχείου, έβλεπε ανθρώπους να δολοφονούνται στους δρόμους. Στη συνέχεια οι θύτες έστηναν οδοφράγματα με τα κορμιά των θυμάτων και έπιναν πάνω τους μπύρες.

Όταν τον ρώτησαν πως επιβίωσε, ενώ δολοφόνοι πηγαινοέρχονταν στο ξενοδοχείο, απάντησε ότι τα κατάφερε με τη συζήτηση και τη διαπραγμάτευση.

Αργότερα, όλοι μαζί βρήκαν καταφύγιο σε άσυλο των Τούτσι. Τον Σεπτέμβριο του 1996 κατάφερε να δραπετεύσει από τη Ρουάντα και να πάρει άσυλο στο Βέλγιο.

Όπως είχε πει, κατόρθωσε να σώσει πολύ λίγους σε σχέση με όσους  σκοτώθηκαν εκείνες τις ημέρες.

ΗOTEL RWANDA

Η ιστορία και το κουράγιο που επέδειξε καθ’ όλη τη διάρκεια του εμφυλίου αποτέλεσαν έμπνευση για την ταινία «Hotel Rwanda» που προβλήθηκε το 2004.

Τον Πολ υποδύθηκε ο ηθοποιός Τομ Σιντλ, ενώ αρχικά οι παραγωγοί ήθελαν να προτείνουν τον ρόλο στον Ντένζελ Ουάσινγκτον και τον Γουίλ Σμιθ.

Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στη Ρουάντα και το Γιοχάνεσμπουργκ. Ο Πολ επισκέφτηκε με τη γυναίκα του και τον σκηνοθέτη Τέρι Τζορτζ για περαιτέρω έρευνα τη Ρουάντα , όπου οι κάτοικοι τον υποδέχθηκαν θερμά.

Η σεναριογράφος χρειάστηκε έναν χρόνο για να ολοκληρώσει το σενάριο. Την βοήθησε εργαζόμενη στην πρεσβεία της Ρουάντα στην Ουάσινγκτον, η οποία έμεινε στο ξενοδοχείο και είχε επιζήσει χάρη  στον Πολ.

Αργότερα, ένας από τους επιζώντες που βρισκόταν στο ξενοδοχείο, δήλωσε ότι στην πραγματικότητα ο Πολ  δεν ήταν ο ήρωας που παρουσιάστηκε στη μεγάλη οθόνη, αλλά εκμεταλλεύτηκε την ανάγκη των ανθρώπων προς οικονομικό του όφελος. Όπως κατήγγειλε, οι άνθρωποι που κατέφυγαν στο ξενοδοχείο πλήρωσαν για τη διαμονή τους και εκείνος έδινε προτεραιότητα σε όσους διέθεταν περισσότερα χρήματα.

Ο Πολ αρνήθηκε την κατηγορία. Άλλωστε ήταν η μόνη ανάμεσα στους 1268 ανθρώπους που σώθηκαν χάρη στη βοήθεια του.

Πηγή χαρακτηριστικής εικόνας: Σκηνή από την ταινία “Hotel Rwanda”/ YouTube 

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: «Χτυπούσαν ανελέητα τα παιδιά με τα μαστίγια και τα τρυπούσαν με τα ξίφη τους. Παντού βλέπαμε πτώματα γυναικών, παιδιών και γερόντων». Μαρτυρίες από τη γενοκτονία των Ποντίων