Νυχτερίδες με ναπάλμ! Οι ΗΠΑ είχαν ολοκληρωμένο σχέδιο για εμπρησμό Ιαπωνικών πόλεων. Γιατί δεν το εφάρμοσαν

του συνεργάτη ιστορικού Κωνσταντίνου Λαγού

Στις 7 Δεκεμβρίου 1941 οι Ιάπωνες επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά στο Περλ Χάρμπορ στη Χαβάη καταστρέφοντας τον αμερικανικό στόλο του Ειρηνικού και βάζοντας τις ΗΠΑ στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Λίγες ώρες πριν την ιαπωνική επίθεση, ένας Αμερικανός οδοντίατρος, ο Λάιτελ Άνταμς, που παραθέριζε στην πολιτεία του Νέου Μεξικού, έτυχε να επισκεφθεί τα σπήλαια Κάρλσμπαντ. Αυτά είναι διάσημα για τις εκατοντάδες χιλιάδες νυχτερίδες που φιλοξενούν. Ο Άνταμς εντυπωσιάστηκε από τη θέα τόσο πολλών νυχτερίδων να πετούν, από και προς τα σπήλαια.

Η “εκδίκηση” του οδοντίατρου

Καθώς επέστρεφε με το αυτοκίνητό του από το Νέο Μεξικό στην Πενσιλβάνια όπου κατοικούσε, ο Λάιτελ Άνταμς άκουσε έπληκτος στο ραδιόφωνο την είδηση της ιαπωνικής επίθεσης στο Περλ Χάρμπορ. Όπως όλοι οι Αμερικανοί, εξοργίστηκε με τους Ιάπωνες και ορκίστηκε να τους εκδικηθεί. Αμέσως του ήρθε στο μυαλό η εικόνα των χιλιάδων νυχτερίδων που είχε δει.

Τότε ήταν που σκέφθηκε ότι οι Αμερικανοί θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τις νυχτερίδες ως «βομβαρδιστικά» για να ανταποδώσουν στους Ιάπωνες το χτύπημα που είχαν δεχτεί! Θα κολλούσαν εμπρηστικές συσκευές πάνω τους και θα τις έριχναν στις ιαπωνικές πόλεις για να τις πυρπολήσουν!

Μία ρεαλιστική “τρελή” θεωρία

Μέσα στις επόμενες μέρες, ο Άνταμς ανακάλυψε πολλά στοιχεία που ευνοούσαν την πραγματοποίηση της ιδέας του.

Οι νυχτερίδες, μπορούν να μεταφέρουν πολλά από τα μικρά τους ταυτόχρονα, επομένως θα μπορούσαν να μεταφέρουν μικροσκοπικές εμπρηστικές βόμβες ικανές να ξεκινήσουν πολλές πυρκαγιές.

Καθώς αυτά αναζητούν σκοτεινά σημεία κατά τη διάρκεια της μέρας, θα χώνονταν στις σοφίτες και κάτω από τις στέγες των ιαπωνικών κτηρίων. Τα περισσότερα κτήρια στο Τόκιο και τις άλλες ιαπωνικές πόλεις ήταν ξύλινα, κάτι που σήμαινε ότι οι πυρκαγιές θα μαίνονταν ανεξέλεγκτες. Επιπλέον, οι νυχτερίδες μπορούν να ναρκωθούν, και έτσι είναι εύκολη η ταυτόχρονη μεταφορά μεγάλου αριθμού τους.

Ο Άνταμς ήταν σίγουρος ότι οι τεράστιες πυρκαγιές στις ιαπωνικές πόλεις θα εξανάγκαζαν τους Ιάπωνες να παραδοθούν.

Το γράμμα στο Λευκό Οίκο

Ένα μήνα μετά τη σύλληψη της ιδέας του, στις 12 Ιανουαρίου 1942, ο Άνταμς έστειλε επιστολή στον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Φραγκλίνο Ρούζβελτ, για τη χρήση «εμπρηστικών νυχτερίδων» εναντίον της Ιαπωνίας. Κανονικά, η επιστολή του Άνταμς δεν θα έφτανε ποτέ μέχρι τον Αμερικανό πρόεδρο. Θα την πετούσε στον κάλαθο των αχρήστων ο πρώτος κατώτερος υπάλληλος του Λευκού Οίκου που θα τη διάβαζε.

Όμως, ο Άνταμς έτυχε να γνωρίζει την Ελεονόρα Ρούζβελτ, Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ. Λίγα χρόνια πριν, είχε εντυπωσιαστεί με την επίδειξη ενός προηγμένου συστήματος που είχε σχεδιάσει ο Άνταμς για την παραλαβή φορτίων από ένα αεροπλάνο από το έδαφος, δίχως να χρειάζεται να προσγειωθεί.

Το σύστημα ήταν πετυχημένο και για κάποια χρόνια χρησιμοποιήθηκε από τις αεροπορικές εταιρείες που ήταν συμβεβλημένες με τα Αμερικανικά Ταχυδρομεία για να μεταφέρουν αλληλογραφία σε απομονωμένες περιοχές των ΗΠΑ. Ο Άνταμς είχε πρόσβαση στη σύζυγο του Προέδρου και επιπλέον ήταν γνωστός για μία καινοτομία του που ήδη χρησιμοποιούνταν. Δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μυθομανής ή γραφικός.

Η έγκριση του Προέδρου

Έτσι, ο Ρούζβελτ διάβασε την επιστολή του Άνταμς και του άρεσε η ιδέα των «εμπρηστικών νυχτερίδων». Την κοινοποίησε στους συμβούλους του σε στρατιωτικά θέμα λέγοντας: «Αυτός ο άνθρωπος (Άνταμς) δεν είναι παράφρονας. Η ιδέα του μπορεί να ακούγεται τρελή, αλλά αξίζει να την εξετάσουμε».

Η ιδέα του Άνταμς διαβιβάστηκε στον Ντόναλντ Γκρίφιν, ειδικό στη συμπεριφορά των νυχτερίδων που είχε πραγματοποιήσει πρωτοποριακή έρευνα στις στρατηγικές ηχοεντοπισμού των νυχτερίδων. Αυτός ενθουσιάστηκε και ανέφερε στον Ρούζβελτ ότι θα μπορούσε πράγματι να πετύχει.

Ο Αμερικανός Πρόεδρος εξέδωσε διαταγή στην Επιτροπή Ερευνών Άμυνας των ΗΠΑ που ήταν υπεύθυνη για την ανάπτυξη νέων όπλων, να διερευνήσει κατά πόσο θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί η ιδέα των «εμπρηστικών νυχτερίδων».

Πρόγραμμα “X-Ray”

Η Αμερικανική Πολεμική Αεροπορία ανέλαβε να θέσει σε εφαρμογή την ιδέα του Άνταμς. Υπό την αιγίδα της συγκροτήθηκε ομάδα επιστημόνων και στρατιωτικών με στόχο να βρει τρόπο να παράξει «εμπρηστικές νυχτερίδες». Το πρόγραμμα είχε τον επίσημο τίτλο «Σκοπιμότητα χρήσης νυχτερίδων για τη μεταφορά μικρών εμπρηστικών βομβών σε εχθρικούς στόχους» και την κωδική ονομασία «Πρόγραμμα X-Ray».

Ήταν ένα άκρως απόρρητο σχέδιο και του δόθηκε αυτό το όνομα για να παραπλανήσει τους εχθρικούς πράκτορες ότι τα πειράματα της ομάδας αφορούσαν ακτίνες Χ.

Βόμβες ναπάλμ

Η ομάδα ανακάλυψε ότι η «μεξικανική νυχτερίδα με ελεύθερη ουρά» ήταν η πιο κατάλληλη για το «Πρόγραμμα X-Ray». Μία τέτοια ενήλικη νυχτερίδα ζυγίζει περίπου 14 γραμμάρια, αλλά μπορούσε να μεταφέρει μια βόμβα 16 γραμμαρίων. Μετά από πολλές δοκιμές διαπιστώθηκε ότι η νυχτερίδα μπορούσε να πετά άνετα με τη βόμβα κολλημένη στο μπροστινό μέρος της. Κάθε βόμβα είχε ένα μικροσκοπικό χρονόμετρο που την ενεργοποιούσε μισή ώρα από τη στιγμή που ξεκινούσε η πτήση της νυχτερίδας.

Αρχικά, η εμπρηστική βόμβα των νυχτερίδων θα ήταν από λευκό φώσφορο. Όμως, το 1942, οι Αμερικανοί απέκτησαν για πρώτη φορά ναπάλμ. Έτσι παρήχθησαν μικροσκοπικές βόμβες για τις νυχτερίδες με αυτό το υλικό. Υπεύθυνος ήταν ο εφευρέτης του ναπάλμ, Λούις Φίσερ, ο οποίος είχε ενταχθεί στην ομάδα με τις «εμπρηστικές νυχτερίδες».

Μετά την επιλογή του τύπου νυχτερίδας και την τελειοποίηση της βόμβας τους, ξεκίνησε η αιχμαλώτιση χιλιάδων μεξικανικών νυχτερίδων. Αυτές κυρίως διαβιούν στις νοτιοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ. Αιχμαλωτίζονταν πολλές μαζί σε δίχτυα που απλώνονταν μέσα σε σπηλιές. Μάλιστα, δινόταν και αμοιβή στους ιδιώτες που έπιαναν και παρέδιδαν μεξικανικές νυχτερίδες στις αρχές. Ο Αμερικανικός στρατός είχε αφήσει να διαρρεύσει η φήμη ότι οι νυχτερίδες προορίζονταν για ιατρικά πειράματα.

Νυχτερίδες εν δράσει!

Στις 15 Μαΐου 1943, στο Στρατιωτικό Αεροδρόμιο Κάρλσμπαντ στο Νέο Μεξικό, η Αμερικανική Πολεμική Αεροπορία έκανε την πρώτη δοκιμή νυχτερίδων φορτωμένες με εμπρηστικές βόμβες. Θα τις απελευθέρωναν σε ελεγχόμενο πεδίο δοκιμών. Όμως, κάποιες μπόρεσαν να ξεφύγουν μέσα στη βάση. Στριμώχτηκαν κάτω από μια δεξαμενή καυσίμου, ένα φορτηγό και το αυτοκίνητο του διοικητή της βάσης. Όλα αυτά κάηκαν και ανατινάχτηκαν.

Το αποτέλεσμα ήταν να προκληθούν πολλές πυρκαγιές που κατέκαψαν την αεροπορική βάση του Κάρλσμπαντ.

Αν και η δοκιμή δεν πήγε όπως οι Αμερικανοί περίμεναν, θεωρήθηκε ότι η «εμπρηστική νυχτερίδα» θα ήταν αποτελεσματικό όπλο εναντίον της Ιαπωνίας.

Το σώμα των Πεζοναυτών ανέλαβε το πρόγραμμα ώστε να τελειοποιήσει την πρακτική εφαρμογή του. Οι πεζοναύτες πραγματοποίησαν μια μεγάλης κλίμακας δοκιμή του «νέου όπλου». Κατασκεύασαν μία ψεύτικη ιαπωνική πόλη και έριξαν εναντίον της μερικές νυχτερίδες με εμπρηστικές βόμβες. Μέσα σε λίγη ώρα την είχαν κατακάψει ολόκληρη! Όσο και αν φαίνεται απίστευτο, διαπιστώθηκε ότι κατά μέσο όρο, η κάθε νυχτερίδα με τη βόμβα της είχε ξεκινήσει 4.748 πυρκαγιές!

Η Επιτροπή Ερευνών Άμυνας των ΗΠΑ επισήμανε ότι οι «εμπρηστικές νυχτερίδες» ήταν ένα «αποτελεσματικό όπλο» προσθέτοντας ότι η ικανότητα των νυχτερίδων να διεισδύουν σε κτίρια τις καθιστούσε αποτελεσματικότερο όπλο ακόμη και από τα αμερικανικά βομβαρδιστικά!

Η λύση στο πρόβλημα μεταφοράς

Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν η μεταφορά και η απελευθέρωση των νυχτερίδων πάνω από την Ιαπωνία. Οι νυχτερίδες δεν μπορούν να πεταχτούν από ένα αεροπλάνο όπως οι βόμβες, γιατί θα έπεφταν “ξερές” στο έδαφος. Για το λόγο αυτό κατασκευάστηκε ένα κάνιστρο σε σχήμα βόμβας, 1,5 x 0,75 μέτρων που μπορούσε να χωρέσει περίπου 1.000 ναρκωμένες νυχτερίδες στοιβαγμένες σε στρώματα. Ήταν γνωστό ως «βόμβα νυχτερίδας». Τα δοχεία αυτά θα ρίχνονταν από τα αμερικανικά βομβαρδιστικά. Η πτώση τους θα επιβραδυνόταν από ένα αλεξίπτωτο που θα άνοιγε κάθε δοχείο.

Σε υψόμετρο 1.000 ποδιών είχε υπολογιστεί ότι οι νυχτερίδες θα είχαν ξυπνήσει. Τότε το κάνιστρο θα άνοιγε και οι νυχτερίδες θα πετούσαν έξω απ’ αυτό. Καθεμία θα έφερε ένα μικροσκοπικό εμπρηστικό μηχανισμό ναπάλμ με χρονοκαθυστέρηση 30 λεπτών. Αυτές θα πετούσαν σε ακτίνα 20-40 μιλίων και θα έμπαιναν στα εύφλεκτα ξύλινα ιαπωνικά κτήρια. Οι συσκευές ναπάλμ θα αναφλέγονταν ταυτόχρονα και χιλιάδες πυρκαγιές θα εξαπλώνονταν ταυτόχρονα στις πόλεις της Ιαπωνίας.

Ατομικές βόμβες αντί για εμπρηστικές νυχτερίδες!

Μέχρι το 1944, το Αμερικανικό Δημόσιο είχε ξοδέψει 2 εκατομμύρια δολάρια -περίπου 20 εκατομμύρια δολάρια σε σημερινές τιμές- για το «Πρόγραμμα X-Ray». Αναμενόταν ότι οι «εμπρηστικές-νυχτερίδες» θα ήταν επιχειρησιακά έτοιμες το καλοκαίρι του 1945.

Όμως, ξαφνικά στα τέλη του 1944 αποφασίστηκε να τερματιστεί το πρόγραμμα.

Πολλοί μελετητές θεωρούν ότι η απόφαση δεν είχε να κάνει με το ίδιο το πρόγραμμα «X-Ray», αλλά με το γεγονός ότι το «Πρόγραμμα Μανχάταν» είχε προχωρήσει σε μεγάλο βαθμό. Οι υπεύθυνοι για τα νέα οπλικά συστήματα ήθελαν όλοι οι διαθέσιμοι πόροι να διατεθούν στην ανάπτυξη της ατομικής βόμβας, του όπλου που πίστευαν ότι θα τελείωνε τον πόλεμο.

Παρά ταύτα, μέχρι και το τέλος της ζωής του, το 1970 σε ηλικία 91 ετών, ο Λάιτελ Άνταμς ισχυριζόταν ότι οι «εμπρηστικές νυχτερίδες» του θα είχαν προκαλέσει παρόμοια καταστροφή στην Ιαπωνία με τις δύο ατομικές βόμβες και θα την εξανάγκαζαν να παραδοθεί. Όμως, τα ανθρώπινα θύματα θα ήταν ασύγκριτα λιγότερα.