Νόβακ Τζόκοβιτς. Έμαθε τένις κάτω από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ σε άδειες πισίνες

Ο Νόβακ Τζόκοβιτς θεωρείται ένας από τους καλύτερους παίκτες τένις όλων των εποχών. Έχει διακριθεί τόσο για το ταλέντο του όσο και για τον χαρακτήρα του.  

Γεννήθηκε στο Βελιγράδι στις 22 Μαΐου του 1987 και είχε δύσκολα παιδικά χρόνια. Έζησε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τους αιματηρούς βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ με εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες.

Ο μικρός Τζόκοβιτς ξεκίνησε να παίζει τένις από το δημοτικό σχολείο. Αυτή που αναγνώρισε πρώτη το χάρισμα του ήταν η πρώην τενίστρια Γελένα Τζένκιν.

Ο μικρός μοίραζε τον χρόνο του μεταξύ του Κoπάονικ, που είναι ένα ορεινό θέρετρο κοντά στο Κοσσυφοπέδιο και ενός εργατικού προαστίου στα νότια του Βελιγραδίου, στο οποίο ζούσαν οι παππούδες του.

Στο Βελιγράδι έμενε για να μπορεί να πηγαίνει σχολείο, ενώ οι γονείς του ζούσαν στο Κοπάονικ όπου διατηρούσαν μια πιτσαρία. Ήταν μια από τις δύο δουλειές που έκαναν για να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές δυσκολίες. Συμπλήρωναν το εισόδημά τους ως δάσκαλοι του σκι.

Η διέξοδος στον αθλητισμό

Από το 1991 η Γιουγκοσλαβία ζούσε σε καθεστώς διεθνούς εμπάργκο προϊόντων και ήταν δύσκολο να βρίσκουν ακόμα και αναγκαία, όπως ψωμί και γάλα. Αυτό αποτελεί μέχρι σήμερα μια ισχυρή μνήμη για τον Τζόκοβιτς.

Ο μικρός για να αντιμετωπίσει την πιεστική καθημερινότητα στράφηκε στον αθλητισμό. Στο βουνό έκανε σκι και στην πόλη έπαιζε τένις.

Η συνάντηση με την διάσημη τενίστρια Γελένα Τζένκιν  αποδείχτηκε καθοριστική. Γνωρίστηκαν στο νέο γήπεδο του Κοπάονικ. Η ίδια έλεγε ότι δεν είναι εύκολο ένα τόσο μικρό παιδί να μένει συγκεντρωμένο για πολύ ώρα, αλλά ο εξάχρονος Τζόκοβιτς ήθελε πολύ να παίξει με τους υπόλοιπους τενίστες και τους παρακολουθούσε συνεχώς.

Όταν τον ρώτησε αν θέλει να παίξει της απάντησε «περίμενα τόση ώρα, πότε θα το προτείνετε». Αυτή η επιμονή φανέρωναν μια ασυνήθιστη ωριμότητα για μικρό παιδί. Έτσι, η Γελένα ανέλαβε να τον προπονεί για τα επόμενα έξι χρόνια.

Ο Τζόκοβιτς στα δέκα του χρόνια  γνώρισε τον προπονητή τένις Μπόγκνταν Ομπράντοβιτς μέσω κάποιων φίλων του πατέρα του. Την πρώτη φορά που είδε τον Τζοκοβιτς να παίζει σοκαρίστηκε. Του έκανε εντύπωση ότι παρά τη νεαρή ηλικία του ήταν πλήρως προετοιμασμένος. Είχε κάνει προθέρμανση και είχε φέρει μαζί του μια μπανάνα, ένα μπουκάλι νερό και μια πετσέτα. Τότε ήταν 25 κιλά και βλέποντας τις ικανότητές και το πείσμα του, κατάλαβε ότι ο μικρός προοριζόταν να γίνει πρωταθλητής.

Οι βομβαρδισμοί 

Οι προπονήσεις δεν ήταν πάντα εύκολες. Έψαχναν για μέρη που δεν θα χρειαζόταν να πληρώνουν και έτσι αυτοσχεδίαζαν.

Το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε την πόλη και δεν ήξεραν πότε και πού θα σκάσει η επόμενη βόμβα. Πήγαιναν για προπονήσεις χωρίς φιλέ σε μέρη που είχαν ήδη βομβαρδιστεί ελπίζοντας ότι δεν θα τα χτυπήσουν ξανά ή στο εσωτερικό άδειων εγκαταλελειμμένων πισινών.

Ο Τζόκοβιτς έμενε με τον παππού και τα δύο μικρότερα αδέρφια του, επίσης τενίστες σήμερα, σε ένα υπόγειο. Ήταν το απαραίτητο καταφύγιο σε μια εποχή τρόμου και ανασφάλειας. Δεν ήταν μόνοι τους. Εκεί έμεναν 30 ακόμα άτομα. Ο χώρος μύριζε υγρασία και μούχλα. Ο συνωστισμός έφερε πρόβλημα, ακόμα και ναρκωτικά. Όπως θυμάται, επικρατούσε ένα χάος.

Μια τραυματική εμπειρία διαμόρφωσε τον χαρακτήρα του Τζόκοβτς. Από το Μάρτιο ως τον Ιούνιο του  1999 το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε το Βελιγράδι. Σκοπός της  επίθεσης  ήταν ο τερματισμός των σερβικών στρατιωτικών επιχειρήσεων σε βάρος των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου.

Έντεκα αιματηρές εβδομάδες που αφήσαν πίσω τους πολλά θύματα και μια κατεστραμμένη πόλη. Η επίθεση τελείωσε με την συνθηκολόγηση της Σερβίας. Την διοίκηση του Κοσσυφοπεδίου ανέλαβε ο ΟΗΕ.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες  ο Τζόκοβιτς γιόρτασε τα δωδέκατα γενέθλιά του.  Ο ίδιος θυμάται να βλέπει τα αεροπλάνα να βομβαρδίζουν. Το επόμενο διάστημα έζησε με τους συναγερμούς να χτυπάνε τουλάχιστον 3 φορές την ημέρα. Αυτή είναι και η αιτία που μέχρι και σήμερα δεν αντέχει τη φασαρία και ταράζεται.

Ο ίδιος θυμάται:

“Το να βλέπεις να πετάνε τα αεροπλάνα από πάνω σου και να πετάνε βόμβες παντού, σε σχολεία και σε νοσοκομεία ακόμα, είναι κάτι φριχτό. Δεν έχασα κάποιον πολύ κοντινό μου άνθρωπο αλλά ξέρω πάρα πολλούς που το έπαθαν και είναι τρομερό. Στην αρχή επικρατούσε μέσα μου θυμός και δίψα για εκδίκηση. Μεγαλώνοντας, ήθελα να συγχωρέσω όσους το έκαναν , αλλά δεν μπορούσα να ξεχάσω το τι έγινε. Πλέον, είμαι ευγνώμων που το πέρασα όλο αυτό και “έφτιαξε” αυτό που είμαι σήμερα. Είχα ακόμα μεγαλύτερη δίψα για δουλειά και πάθος για αυτό που κάνω για να δείξω ότι ένα παιδί από μια ταλαιπωρημένη από πολέμους χώρα, μπορεί να γίνει ο καλύτερος σε αυτό που κάνει. Το βλέπω πλέον σαν κάρμα που έπρεπε να γίνει όχι μόνο για μένα αλλά για όλους τους Σέρβους. Μας ένωσε και βγήκαμε δυνατότεροι”.  

Η ζωή στο εξωτερικό

Εκείνη τη χρονιά γίνεται μια ανατροπή στην ζωή του. Η μέντορας του Γελένα Τζένκικ είπε στους γονείς του ότι ο γιος τους είναι ο καλύτερος παίκτης που έχει δει και ότι πιστεύει πως μέχρι τη ηλικία των 17 θα έχει μπει στην κατάταξη με τους 5 καλύτερους παίκτες τένις. Τελικά αυτό δεν συνέβη, αλλά η πίστη που είχε η Γελένα για τον Τζόκοβιτς έπεισε τους γονείς του και του επέτρεψαν να ζήσει στο εξωτερικό για να κυνηγήσει το όνειρο του.

Ο Τζόκοβιτς είχε την Γελένα σαν δεύτερη μητέρα του. Κάποτε είχε πάει στο σπίτι της και είχε δει πόσα τρόπαια είχε. Την ρώτησε αν πιστεύει ότι θα αποκτήσει και εκείνος κάποτε ανάλογη τροπαιοθήκη και εκείνη του απάντησε ότι πιστεύει ότι θα χρειαστεί μεγαλύτερο σπίτι για να τα χωρέσει όλα.

Τον Σεπτέμβριο του 1999 η προπονήτρια επικοινώνησε με τον Νίκολα Πίλιτς και έτσι ο Τζόκοβιτς γράφτηκε στην Ακαδημία του, στο Μόναχο. Όταν έφτασε με την συνοδεία του θείου του, δεν είχε χρήματα ούτε για να αγοράσει μπουφάν. Η οικογένεια του δεν μπορούσε να μετακομίσει μαζί του. Μάλιστα, σε δύσκολη κατάσταση βρίσκονταν και τα δύο του αδέρφια που αναγκάζονταν να δουλεύουν για να ενισχύσουν τον Τζόκοβιτς. Για αυτό τον λόγο ο Τζόκοβιτς ήταν προσηλωμένος τον στόχο του και δεν έκανε την ζωή που έκαναν οι συνομήλικοι του.  Από εκείνο το σημείο και μετά ξεκίνησε η διεθνής καριέρα του και κάθε στόχο που έθετε τον πετύχαινε. Τέσσερα χρόνια αργότερα έφυγε από το Μοναχό και μετακόμισε μόνιμα στο Μόντε Κάρλο.

Ο γάμος με τον παιδικό του έρωτα

Στο λύκειο γνώρισε και την μελλοντική σύζυγό του. Η σύμπτωση ήταν μεγάλη καθώς είχε το όνομα της προπονήτριάς του. Την έλεγαν Γελένα και παντρεύτηκαν το 2003 και έκαναν δύο παιδιά, τον Στέφαν και την Τάρα.

Η σύζυγος του έχει αναλάβει το ίδρυμα του Νόβακ Τζόκοβιτς, το οποίο παρέχει εκπαίδευση σε μη-προνομιούχα παιδιά και καλύπτει τα έξοδα ταξιδιού των νέων Σέρβων αθλητών σε διεθνή τουρνουά. Δεν είναι το μόνο φιλανθρωπικό έργο του Τζόκοβιτς. Ανήκει στην ομάδα «Πρωταθλητές για ειρήνη» (‘Champions for peace‘ group), της οποίας στόχος είναι να προωθούν την παγκόσμια ειρήνη μέσω των αθλημάτων και να δίνουν μια καλύτερη ζωή στα παιδιά που ανήκουν σε χώρες που έχουν φθαρεί από πολέμους.

Η άνοδός του στην παγκόσμια κατάταξη έγινε σταδιακά, με κόπο και προσπάθεια ετών. Τον Ιούλιο του 2011, ήταν πρώτος στην κατάταξη των καλύτερων παικτών. Ήταν μόλις 24 χρόνων.

Στην αυτοβιογραφία του «Serve to win» γράφει τόσο για το ταξίδι του μέχρι την κορυφή όσο και για την διατροφή του. Συγκεκριμένα το βιβλίο περιλαμβάνει και μια δίαιτα 14 μερών χωρίς γλουτένη.

Η επιτυχία του Τζόκοβιτς του έφερε πέρα από φήμη, και χρήματα. Μόνο τα έσοδα του από χρηματικά έπαθλα τουρνουά αγγίζουν τα 150 δολάρια ΗΠΑ.

Είναι πολύ καλός φίλος των Ραφαέλ Ναδάλ, ο Ρότζερ Φέντερερ, η Μαρία Σαράποβα και ο Άντυ Ρόντικ και συχνά τους μιμείται για πλάκα.

Αντιμετωπίζει χιουμοριστικά τις καταστάσεις στη ζωή και ακόμα και μετά από μεγάλες ήττες παραμένει ψύχραιμος. Λένε ότι δεν τον έχουν ακούσει ποτέ  να παραπονιέται, αντιθέτως πάντα είναι αισιόδοξος.

Δηλώνει πιστός  Χριστιανός Ορθόδοξος και έχει τιμηθεί με την υψηλότερη διάκριση από τη Σερβικη Εκκλησία.  Όταν βρίσκει χρόνο επισκέπτεται τα μοναστήρια της χώρας του για να προσκυνάει.

Πηγή χαρακτηριστικής εικόνας: Wikimediamtx Commons