Νίκος Νικηφορίδης. Ο 22χρονος που εκτελέστηκε ως “τρομοκράτης” επειδή μαχόταν κατά των πυρηνικών όπλων. Στη Μακρόνησο βασανίστηκε από τον μετέπειτα δικτάτορα Δημήτρη Ιωαννίδη

Ο Νίκος Νικηφορίδης βρέθηκε πρώτη φορά στην εξορία το 1946, όταν ακόμα φορούσε κοντό παντελόνι. Εκεί γνώρισε τον βασανιστή του. Δεν ήταν άλλος παρά ο μετέπειτα δικτάτορας Δημήτρης Ιωαννίδης. Τα χτυπήματα του προκάλεσαν παράλυση στο πόδι, απώλεια όρασης για ένα σύντομο χρονικό διάστημα και επιληπτικές κρίσεις.

Η υγεία του κλονίστηκε και αναγκαστικά μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο για να αναρρώσει. Έτσι “γλύτωσε” την απομόνωση και τον εκτοπισμό. Αργότερα, όταν ο Νικηφορίδης δικαζόταν, ο βασιλικός επίτροπος σχολίασε κυνικά ότι “η ευπιστία και η επιείκεια του ελληνικού κράτους παρ’ όλίγον να στοίχιζε τη ζωή κι άλλων Ελλήνων”, καθώς “επικίνδυνοι και αμετανόητοι κομμουνιστές αφέθηκαν ελεύθεροι για λόγους υγείας”.

Ο Νικηφορίδης θεωρήθηκε ότι ήταν από αυτούς τους “τρομοκράτες”, που οργάνωνε την καταστροφή του ελληνικού κράτους, μαζεύοντας υπογραφές κατά των πυρηνικών όπλων.Γι’ αυτό τον λόγο, τον κατηγόρησαν για “διακίνηση ανατρεπτικών ιδεών”, τον συνέλαβαν και τον εκτέλεσαν. Ήταν μόλις 22 ετών.

Ποιος ήταν 0 Νίκος Νικηφορίδης

Γεννήθηκε το 1928 στον Βύρωνα Αττικής και πέρασε την εφηβεία του στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής. Αγωνίστηκε να τελειώσει το νυχτερινό σχολείο, ενώ παράλληλα δούλευε.

Το 1944 έγινε μέλος του ΕΠΟΝ Παγκρατίου και δύο χρόνια αργότερα, λόγω του εμφυλίου, κατέληξε εξόριστος πρώτα στην Ικαρία και αργότερα στη Μακρόνησο.

Άντεξε μέχρι το 1950, όταν τον έστειλαν στο νοσοκομείο, γιατί κόντεψε να πεθάνει από τα βασανιστήρια. Δεν υπέγραψε ποτέ τη διαβόητη δήλωση μετάνοιας.

“Αμετανόητος”, όπως τον χαρακτήρισαν αργότερα στη δίκη του, συνέχισε τον αγώνα του και ανέλαβε Γραμματέας της ΕΠΟΝ Παγκρατίου.

Παράλληλα άρχισε να οργανώνει το Δημοκρατικό Φιλειρηνικό Μέτωπο Νέων στη Θεσσαλονίκη, μία ενέργεια που τον έβαλε για ακόμα μία φορά στο στόχαστρο των αρχών.

Ο Νικηφορίδης έγινε ο βασικός εκπρόσωπος στην Ελλάδα του αγώνα κατά των πυρηνικών όπλων

Στις 15 Μαρτίου του 1950, το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης ενέκρινε την Έκκληση της Στοκχόλμης για Ειρήνη, η οποία στόχευε στην πλήρη κατάργηση και απαγόρευση των πυρηνικών όπλων. Παγκοσμίως υπέγραψαν περισσότεροι από 50 εκατομμύρια άνθρωποι. Υπεύθυνοι της συγκέντρωσης υπογραφών στην Ελλάδα ήταν ο ποιητής Κώστας Βάρναλης και ο πρώην Μητροπολίτης Κοζάνης, Ιωακείμ. Ο Νικηφορίδης ήταν ένα απ’ τα πιο δραστήρια μέλη.

Σύλληψη και εκτέλεση

Στις 18 Ιανουαρίου του 1951, ο Νικηφορίδης συνελήφθη μαζί με άλλους 14 νεαρούς.

Φυλακίστηκε στο Γεντί Κουλέ. Στον φάκελό του αναγράφεται, με μαύρο μολύβι, η κατηγορία ”Απόπειρα διάδοσης ανατρεπτικών ιδεών” και μέσα σε παρένθεση, “Έκκληση Ειρήνης Στοκχόλμης”.

Η δίκη του ξεκίνησε ένα μήνα αργότερα, την 21η Φεβρουαρίου του 1951.

Στην απολογία του, ο Νικηφορίδης δήλωσε: “Δεν πρόκειται από εμένα ν’ ακούσετε παρεσύρθην, φταίνε άλλοι κλπ. Είμαι αριστερός.”

Ο βασιλικός επίτροπος Σπυρόπουλος τον χαρακτήρισε ως “σκιά συμφορά” και δήλωσε ότι το βλέμμα του Νικηφορίδη, προσέβλεπε στο τέρμα ενός δρόμου σπαρμένου με πτώματα.

Εκτελέστηκε εννιά μέρες αργότερα, στις 5 Μαρτίου, ενώ οι γονείς του ικέτευαν το Παλάτι να του δώσει χάρη.

Τα τελευταία του λόγια ήταν: «Αγαπημένοι μου, μην κλάψετε για μένα, πεθαίνω για τα ιδανικά της πατρίδας και του σοσιαλισμού και για την ειρήνη».

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: «Κείνο το βράδυ σώπαιναν οι λύκοι γιατί ουρλιάζανε οι άνθρωποι». Το συγκλονιστικό έργο του Μ. Λουντέμη για τα βασανιστήρια στην εξορία της Μακρονήσου…