Nick the Greek: “Όταν ο πατέρας μου έμαθε ότι παίζω μπλουζ, πήρε το μαχαίρι που έσφαζε το πασχαλινό αρνί και άρχισε να με κυνηγά”

Ρεβεγιόν στο Ρόδον το ΄87, με τις ευχές του Nick the Greek. Κι όπως είπε ο ίδιος όταν τέλειωσε το Walkin Blues… “Είμαστε όλοι εδώ για καλό καιρό”. Good time υποθέτω ότι εννοούσε. Γιάννης Τσουγκράκης

Ποιος είναι ο Nick Gravenites

Νικόλαος – Γεώργιος Γκραβενίτης. Νικ «the Greek» Γκραβενάιτες ή απλώς Gravy για τους ανά τον κόσμο φίλους του μπλουζ.

Είναι Ελληνοαμερικανικός και βετεράνος πλέον του ρυθμ εν μπλουζ.

Γεννήθηκε στο Σικάγο το 1938 και είναι ο πρώτος λευκός που τόλμησε και μπήκε στα «κατάμαυρα» μπαρ -με το πιστόλι στην τσέπη- για να ακούσει τη μουσική που του αρέσει και αγαπάει από μικρός, τα μπλουζ.

Τα τραγούδια που έγραψε για την Janis Joplin (ξεκίνησαν μαζί, παίζοντας σε διάφορα κλαμπ των Ηνωμένων Πολιτειών) ή για τους Butterfield Blues Band,

τραγουδιούνται και παίζονται σε δεκάδες εκτελέσεις μέχρι σήμερα, ενώ η τελευταία μεγάλη συνεργασία του με τον John Cipollina, πρώην μέλος των Quicksilver Messenger Service, έμεινε για πάντα στην ιστορία του λευκού αμερικάνικου μπλουζ.

Έφερε το μπλουζ από τα μαύρες γειτονιές του Σικάγο της δεκαετίας του ’50, στην Καλιφόρνια, που ήταν ποτισμένη με την ψυχεδέλεια της δεκαετίας του ’60.

Τί έχει πει για την ελληνική καταγωγή του (συνέντευξη στον Θοδωρή Μανίκα 1997)

Νικ Γκραβενίτης :«Σαν γνήσιος ‘Ελληνας που ήταν ο πατέρας μου, μόλις έμαθε ότι ασχολούμαι με τη μουσική, πήρε το ίδιο μαχαίρι με το οποίο έσφαζε το αρνί κάθε Πάσχα και άρχισε να με κυνηγάει».

Από πού είχαν ξεκινήσει οι δικοί σου;

«Από ένα χωριό που λέγεται Παλαιοχώρι, έξω από το Λεωνίδιο της Σπάρτης.

Το μέρος από όπου ξεκίνησαν οι δικοί μου για τις ΗΠΑ ήταν ένα πολύ μικρό χωριό πάνω σε βουνά, πολύ δύσκολο να το βρεις εκείνα τα χρόνια, με κατοίκους πολύ καχύποπτους απέναντι στους ξένους, απέναντι σε οποιονδήποτε δεν είχε γεννηθεί εκεί…

Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όταν πήγαν στο Σικάγο, παρέμειναν έτσι: φοβισμένοι, καχύποπτοι, κλεισμένοι στους εαυτούς τους και στις οικογένειές τους, με φοβερά προβλήματα προσαρμογής στη νέα κοινωνία.

Έτσι μεταφύτευσαν μια μικρή Ελλάδα στο Σικάγο…

Η δική μου οικογένεια είχε ένα εστιατόριο. Ήταν ένα ωραίο μαγαζί και στην ουσία γεννήθηκα και μεγάλωσα εκεί μέσα, γιατί ήταν, ας πούμε, μια οικογενειακή “επιχείρηση”, ένα εστιατόριο όπου δούλευε όλη η οικογένεια.

Το εστιατόριό μας, όπως και μερικά άλλα, ήταν κάτι σαν σιδηροδρομικός σταθμός… (γελάει), σαν κέντρο διερχομένων για τους Έλληνες μετανάστες του Σικάγου.

Έρχονταν εκεί όλοι οι νεοφερμένοι, ­ μερικοί ήταν και συγγενείς μας , δούλευαν για λίγο και έμεναν προσωρινά στον επάνω όροφο,

ώσπου έβρισκαν κάτι άλλο, καλύτερο και έφευγαν,για να γίνουν και αυτοί μέλη της κοινωνίας των μεταναστών.

Εγώ πήγα σε ελληνικό δημοτικό σχολείο, πήγαινα στην ελληνική εκκλησία και μιλούσα αρκετά ελληνικά στο σπίτι…

Μπορώ να καταλάβω τα ελληνικά και θα μπορούσα να τα μιλάω ακόμη και τώρα, μόνο που στο Σαν Φρανσίσκο, όπου μένω, δεν ξέρω κανέναν Έλληνα για να έχω την ευκαιρία να χρησιμοποιώ τη γλώσσα.

Μα μόλις πατάω το πόδι μου στο Σικάγο, αρχίζω ξανά να μιλάω τη γλώσσα μου και όλα ξανάρχονται στο μυαλό μου.

Είναι μια πλούσια γλώσσα και χαίρομαι που την έμαθα στο σπίτι μου, στο σχολείο και την εκκλησία.

Γιατί, βλέπεις, οι Έλληνες τα κουβάλησαν όλα στις ΗΠΑ. Κουβάλησαν τη θρησκεία τους, τα σχολειά τους, τις παραδόσεις τους.

Δεν ήθελαν και πολύ να μπολιαστούν με την αμερικανική κοινωνία και να γίνουν Αμερικανοί. Ήθελαν να μείνουν Έλληνες».

Πηγή χαρακτηριστικής εικόνας: YouTube

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Γιατί τα πρώτα μαγαζιά που άνοιξαν οι Έλληνες μετανάστες στην Αμερική ήταν στιλβωτήρια. Σε μερικά χρόνια είχαν καταφέρει να τους ανήκουν τα περισσότερα καταστήματα στο Σικάγο, τη Νέα Υόρκη και τη Βοστόνη