Μήπως έχουμε χάσει τη μπάλα με τα social media; Δυο σκέψεις για το βιβλίο που έγραψε ο Αντώνης Κανάκης για τον θάνατο του πατέρα του

του Δημήτρη Πετρόπουλου

Τον Αντώνη Κανάκη δεν τον θεωρώ κάτι ιδιαίτερο, στο χώρο της τηλεόρασης.

Είμαστε περίπου συνομήλικοι και τα πρώτα χρόνια που έκανε εκπομπές τον έβρισκα διασκεδαστικό.

Μετά, τουλάχιστον για μένα, ήταν προφανές, ότι το χιούμορ του δεν εξελίχθηκε και έμεινε στην εφηβική προσέγγιση της επικαιρότητας. Μια ανώριμη πλάκα, που μοιάζει με κριτική.

Ωστόσο, αν τύχει να δω Ραδιοαρβύλα, βρίσκω κάποια σχόλια εύστοχα, κάποια αδιάφορα, αλλά συνολικά τίμια. Δηλαδή δεν κάνει διακρίσεις σε κόμματα και πρόσωπα και δεν προσπαθεί να χειραγωγήσει την κοινή γνώμη και να κάνει πολιτική προπαγάνδα.

Γενικά όμως δεν τον παρακολουθώ. Πριν καν δυο χρόνια είχε κάνει ένα ταξίδι στη Σιέρα Λεόνε και γύρισε μια εκπομπή που την ονόμασε ντοκιμαντέρ.

Είδα είκοσι λεπτά και μετά έγραψα στο φέισμπουκ: «Είδα το είκοσι λεπτά από το ντοκιμαντέρ του Κανάκη και θέλω τον χρόνο μου πίσω».

Για μένα ήταν μια κακή και ναρκισσιστική προσπάθεια. Σύνηθες στην τηλεόραση.

Το Σάββατο κάποια στιγμή πάνω στο ζάπινγκ έπεσα σε ένα μεσημεριάνάδικο, που έδειχνε ένα ρεπορτάζ για το βιβλίο που έγραψε για το θάνατο του πατέρα του.

Κόλλησα ακούγοντας ένα απόσπασμα από το βιβλίο.

Δεν με ένοιαζε αν γράφει καλά ή όχι, ούτε αν το έκανε για τον ναρκισσισμό του ή από αγνή πρόθεση.

Με ένοιαζε, ότι ταυτίστηκα με πολλά από όσα άκουσα.

Δόξα τον Θεό, ο πατέρας μου ζει, έτυχε όμως τα τελευταία χρόνια πολλοί φίλοι και συγγενείς να χάσουν το δικό τους.

Στα λόγια του αναγνώρισα την κατάστασή τους. Πόνος, πανικός, απελπισία, απομόνωση, θλίψη και μερικές φορές κατάθλιψη.

Με συγκίνησαν τα λόγια ενός γιου, οι σκέψεις για τον πατέρα του. Ίσως επειδή είμαι γιος και πατέρας, μπορώ να το βλέπω και από τις δύο πλευρές.

Ο πατέρας τρέμει μην αφήσει τα παιδιά ορφανά πριν είναι έτοιμα να ζήσουν μόνα τους, πριν χαρεί τις μεγάλες και τις μικρές τους στιγμές και ο γιος φοβάται τη μέρα που δεν θα ξαναδεί τον πατέρα του.

Κάθισα και έκανα μια ανάρτηση στην ιστοσελίδα για το βιβλίο του, με μερικά αποσπάσματα.

Είχε χιλιάδες αναγνώσεις, Like και share. Αυτό το ερμηνεύω απλά ως εξής: προφανώς κάποιοι συμφώνησαν μαζί μου, ότι το θέμα ήταν ενδιαφέρον. Έδινε αφορμή για σκέψεις.

Όμως διάβασα και πολλά πικρόχολα σχόλια του τύπου «χέσε μας ρε Κανάκη.. για τα λεφτά τα κάνεις όλα…και μεις χάσαμε το πάτερα μας αλλά δεν είμαστε celebrities» και άλλα πιο άσχημα, ποιο χυδαία πιο ταπεινά.

Δεν ήταν πολλά, ούτε όμως και λίγα. Μου  έκανε εντύπωση, πως ένα γιος γράφει για τον πόνο της απώλειας και κάποιοι ασχολούνται με τον σταρ.

Έχουμε σαλτάρει εντελώς με τα social mediamtx; Χάθηκε πλήρως η ντροπή; Η σιωπή; Το δέος μπροστά στον θάνατο;

Ευτυχώς όχι. Ξαναείδα πόσοι το διάβασαν και το επιδοκίμασαν και πόσοι ξέφυγαν. Τελικά ήταν πολλοί με λίγους. Λίγους κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Ο Κανάκης προσωπικά μου είναι άγνωστος. Το γιο τον ξέρω πολύ καλά. Τον γνώρισα μέσα από το πρόσωπο φίλων μου.

Που δεν ανοίχτηκαν που δεν είχαν τα μέσα ή το θάρρος να μιλήσουν για την οδύνη της απώλειας.

Νομίζω ότι αυτό που έκανε είχε μια ειδική αξία για τον πατέρα και δεν εννοώ το δικό του, αλλά κάθε πατέρα.

Θυμήθηκα ότι και εγώ έγραψα κάποτε στο φέισμπουκ ασκώντας του κριτική για την οποία δεν έχω κανένα πρόβλημα. Ήταν τότε που ζήτησα «πίσω το χρόνο μου».

Όταν διάβασα μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο του, ένιωσα ότι μου τον επέστρεψε. Και με το παραπάνω.

Να είναι καλά να τον θυμάται…

ΥΓ: Δεν θεωρώ λάθος να διαφωνεί κάποιος με την προσέγγισή του και με την απόφαση να βγάλει βιβλίο. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος σε αυτό το θέμα. Είναι εντελώς προσωπική εκτίμηση.

Προφανώς αν δεν ήταν διάσημος δεν θα ασχολιόταν κανείς μαζί του.

Η χυδαιότητα πάντως είναι ανυπόφορη.

Διαβάστε την ανάρτηση για το βιβλίο του:«Πόσο απερίγραπτα μου λείπει, Θεέ μου.Αυτό το καθίκι μου πήρε τον πατέρα μου». Το βιβλίο του Αντώνη Κανάκη για το Θάνατο του πατέρα του…