Μην κρίνετε όσα λέει ο Νότης Σφακιανάκης, αν δεν ακούσετε πρώτα αυτό… (ηχητικό απόσπασμα)

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, μετά από ένα χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν, ένας συνάδελφος επέμενε να περάσουμε μια βόλτα από το ΡΕΧ στην Πανεπιστημίου, «όπου τραγουδούσε ο άρχοντας».

Ήταν τέσσερις το πρωί. Πολύ νωρίς για 25χρονους ρεπόρτερ, με τετραήμερο ρεπό. Οι πιο πολλοί βρήκαν την ιδέα υπέροχη και εγώ, αν και μουσικά δεν μου έλεγε τίποτα ο άρχοντας, ομολογώ ότι ήθελα να δω το θέαμα μιας μεγάλης πίστας.

Φυσικά υπήρχαν μόνο θέσεις όρθιων και το μαγαζί ήταν ασφυκτικά γεμάτο.

Ο Νότης τραγούδαγε Σαντάνα και άλλα ροκ τραγούδια. Ενδιάμεσα έβγαζε λογύδρια περί αντίστασης και συμβούλευε να μη μας κοροϊδεύουν. Αυτό κράτησε κάνα μισάωρο.

Κάποια στιγμή περνά από δίπλα μας ένα γκαρσόνι.

Ο φίλος που είχε την ιδέα να πάμε στο κέντρο, τον ρωτά:

«Ρε φίλε, ο Νότης πότε βγαίνει»;

– Μετά από αυτόν τον καραγκιόζη, απαντά ο συνομήλικος μας σερβιτόρος και μας έπιασε όλους νευρικό γέλιο. Και όταν λέω όλους, εννοώ καμιά εικοσαριά άτομα που άκουσαν το γκαρσόνι.

Υποθέτω ότι αν είχε μικρόφωνο, θα γέλαγε όλο το μαγαζί.

Μετά από λίγο, ο Σφακιανάκης άρχισε να τραγουδάει τα δικά του.

Το αντιστασιακό του κήρυγμα είχε πιάσει τόπο.

Οι κοπέλες ανεβήκαν στα τραπέζια, τα λουλούδια έφυγαν κατά χιλιάδες και οι σαμπάνιες άνοιγαν κατά ντουζίνες.

Ζήτω η επανάσταση.

Εκείνο το βράδυ, οι παρκαδόροι, όποτε έφτανε ένας καλός πελάτης, έκλειναν την Πανεπιστημίου, έναν κεντρικό δρόμο της πόλης, για να παρκάρει, πάνω στο πεζοδρόμιο.

Φυσικά χρέωναν την στάθμευση στον δημόσιο δρόμο και κανείς δεν έκοβε απόδειξη.

Ούτε για τα ποτά που ήπιαμε μας έκοψαν απόδειξη. Υποθέτω ότι το ίδιο ισχύει και για τον τζίρο εκατομμυρίων δραχμών, που έγινε στα λουλούδια και στις σαμπάνιες.

Άραγε ο ανατρεπτικός Νότης έκοβε τιμολόγια για την αμοιβή του, ώστε να βοηθήσει την πατρίδα;

Τέλος πάντων, αυτά είναι πταίσματα, συγκριτικά στα όσα έλεγε και έκανε στα χρόνια που ήρθαν. Κάποτε, είπε ότι σταμάτησε το σχολείο στο δημοτικό, γιατί δεν γούσταρε να του μάθουν τα γράμματα όπως ήθελαν «αυτοί» και μορφώθηκε μόνος του.

Γεγονός το οποίο είναι αδιαμφισβήτητο.

Δεν έχει και πολλή σημασία ότι γουστάρει τον Παπαδόπουλο και τη Χρυσή Αυγή.

Δεν είναι ο μόνος. Στην κοινωνία υπάρχουν εξίσου γραφικοί με άποψη. Απλά έχουν χειρότερη φωνή, λιγότερα λεφτά, καθόλου αναγωρισιμότητα και για αυτό δεν τους δίνουμε σημασία και δεν τους καλούν σε συνεντεύξεις.

Πριν του επιτεθούμε ή επιδοκιμάσουμε τον Σφακιανάκη, ας αναρωτηθούμε: πώς αντιμετωπίζεις έναν άνθρωπο, που έχει υποστηρίξει με επιμονή, ότι μας έχουν δημιουργήσει εξωγήινοι και όταν προσευχόμαστε απευθυνόμαστε στο δωδεκάθεο, που μπορεί να είναι και παραπάνω;

ΘΑΥΜΑΣΙΕΣ ΜΕΡΕΣ

Δημήτρης Πετρόπουλος