Μια φορά και έναν καιρό… ήμασταν και εμείς παιδιά και είχαμε όνειρα…

Από παιδί ακόμη, μέχρι και σήμερα, κοιτάζω τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες των γονιών μου και πάντοτε “κολλάω” πάνω σε αυτές τις φωτογραφίες, όπως αυτή που σας δείχνω σήμερα… Στην ποδοσφαιρική ομάδα των 18άρηδων του 1962, σε περιοχή της Λάρισας. Ποζάρουν με καμάρι και το κεφάλι ψηλά. Δείχνουν να μη λυγίζουν στα δύσκολα. Είναι νέοι, φρέσκα πρόσωπα, με όνειρα και δίψα για ζωή!

Στη φωτογραφία από την αγωνιστική σεζόν 1961-62, ο πατέρας μου είναι ο πρώτος παίκτης που κάθεται στα αριστερά. Αναρωτιέμαι τι σκέφτεται, τη στιγμή που ποζάρει μαζί με τους φίλους του. Τον ρωτώ πάμπολλες φορές. Δείχνει να ντρέπεται. Κάθε φορά χαμογελά… και σκύβει το κεφάλι. “Ονειρεύομαι”, μου λέει, “όπως και όλοι οι φίλοι μου”.

“Κάθε φορά που κερδίζαμε τον αντίπαλο, νιώθαμε τεράστιοι, έτοιμοι να κατακτήσουμε τον κόσμο! Η αθωότητα της εποχής και της νεότητας βλέπεις…”.

Ο πατέρας μου ήταν και είναι ένας ζωηρός νέος… Από μικρό παιδί πήγαινε με τον πατέρα του στα χωράφια. Ήξερε πως η γη, είναι η περιουσία του, το μέλλον του, η επιβίωσή του. Είχε όμως και μια άλλη αγάπη, το ποδόσφαιρο! Μόλις τελείωνε τη δουλειά, έτρεχε στην προπόνηση.

Πόσες ιστορίες μου έχει διηγηθεί όλα αυτά τα χρόνια…

Από μικρό παιδί έμαθε ποδόσφαιρο, στις λασπωμένες αλάνες, που έπαιζε με τους φίλους του.

Ένα ζευγάρι παπούτσια είχε. Με αυτά έπαιζε ποδόσφαιρο, μ΄αυτά πήγαινε και στην εκκλησία και ας φώναζε η μάνα του. Το δεύτερο ζευγάρι ήταν πολυτέλεια για την εποχή εκείνη. Αλλά δεν τον ένοιαζε.

Ήταν γρήγορος σαν αστραπή και καλός τριπλαδόρος, λένε οι φίλοι του. Μέχρι και σήμερα τον θυμούνται να καρφώνει με ευκολία την μπάλα στα δίχτυα.

Έτσι του βγήκε και το παρατσούκλι… Καβέτσιος (παίκτης του Ολυμπιακού). Η μητέρα μου μάλιστα, θυμάται και περιστατικό, όπου κάποιος πήγε να της συστηθεί και της είπε “Γεια σας κυρία Καβέτσιου”. Απόρησε και ρώτησε τον πατέρα μου και εκείνος έβαλε τα γέλια…

Ήταν καλός παίκτης ο πατέρας μου, αλλά και πρωταγωνιστής… στους σαματάδες, μέσα στο γήπεδο. Κάθε φορά που πρόσβαλαν την ομάδα του. Όποτε ξεκινούσε μια ομηρική… μάχη ανάμεσα στους παίκτες, ήταν εκεί και κάθε φορά, λέει, έβγαινε αλώβητος.

Ήταν μάγκας… και με ψαρωτικό ύφος, φαίνεται άλλωστε και στη φωτογραφία. Λιγομίλητος και ντόμπρος, κάθε φορά που έλεγε κάτι.

Στο γήπεδο πήγαιναν με φορτηγά. Περνούσαν μέσα από χωματόδρομους. Ο κόσμος καταλάβαινε, ότι οι παίκτες φτάνουν, από τη σκόνη που σηκωνόταν και χειροκροτούσαν, για να τους εμψυχώσουν.

Το πιο δυνατό, όμως, χειροκρότημα, ακουγόταν από τα κορίτσια, που φορούσαν τα καλά τους και πήγαιναν από νωρίς στο γήπεδο, για να πιάσουν την καλύτερη θέση. Σε κάθε Κυριακάτικο αγώνα, γινόταν το καλύτερο νυφοπάζαρο. Οι παίκτες φλέρταραν με τις κοπέλες, που έβαζαν στοιχήματα για τα γκολ. Κάθε φορά που ένας παίκτης σκόραρε, περνούσε πανηγυρικά μπροστά τους και φώναζε υψώνοντας τα δάχτυλα του χεριού του. Κορίτσια, 1!

Η αναγνώριση για τον πατέρα μου, ήρθε όταν έπαιξε στον Ηρακλή Χάλκης. Πρωταθλήτρια ομάδα στην κατηγορία της, που φιγουράρισε και σε δελτία Προ-πό, μαζί με ομάδες – τέρατα, όπως η Ίντερ, η Μίλαν, η Μπολόνια και η Τορίνο…

Στη φωτογραφία φαίνονται στο βάθος και οι καλοντυμένοι κύριοι -παράγοντες μεγάλων ομάδων- που παρακολουθούσαν συχνά τους αγώνες της ομάδας, για να βρουν νέο αίμα!

Η μεγάλη ευκαιρία για τον πατέρα μου ήρθε, όταν τον ζήτησαν οι ομάδες της ΑΕΚ και της Νίκης Βόλου. “Πέταξα στα σύννεφα -μου είπε- γιατί ήταν το μεγάλο μου όνειρο, αλλά με μια δεύτερη σκέψη προσγειώθηκα. Φοβήθηκα και σκέφτηκα αυτό που μου λεγε ο δικός μου πατέρας…”.

“Καλύτερα πρώτος στο χωριό, παρά τελευταίος στην πόλη…”.

50 χρονια μετά, ο πατέρας μου παραμένει αγρότης, αν και συνταξιούχος πια. Δεν το μετανοιώνει ούτε στιγμή μου λέει.

Και αν αναρωτιέστε πως τελείωσε η καριέρα του στο ποδόσφαιρο; Γνώρισε τη γυναίκα των ονείρων του και μέσα σε ένα βράδυ η ζωή του άλλαξε ρότα.

Αυτός είναι ο πατέρας μου, ένας ρομαντικός μάγκας, ο Θανάσης, που ακόμη δακρύζει κάθε φορά που θυμάται…

Δήμητρα Τζιότζιου, Δημοσιογράφος