Έως το 1839 η Βρετανία έκανε εξαγωγή Ιρλανδών σκλάβων σε όλο τον κόσμο. Τους έκαιγαν ζωντανούς για τιμωρία και υποχρέωναν τις κόρες τους να ζευγαρώνουν με Αφρικανούς. Μύθος ή πραγματικότητα;

Ό,τι οι Ιρλανδοί έγιναν αντικείμενο σκληρής εκμετάλλευσης βρίσκει τους πάντες σύμφωνους. Η διαφωνία είναι, αν ήταν σκλάβοι και μάλιστα πιο φθηνοί από τους αφρικανούς ή αν με την εργασία τους ξεπλήρωναν τα ναύλα του ταξιδιού στην Αμερική.

Η εκδοχή της δουλείας

Ήρθαν ως σκλάβοι. Ανθρώπινα φορτία στοιβαγμένα σε βρετανικά πλοία με προορισμό την Αμερική. Μεταξύ τους πολλές γυναίκες και παιδιά.

Το ιρλανδικό δουλεμπόριο ξεκίνησε όταν ο Ιάκωβος ΣΤ’ της Σκωτίας πούλησε 30.000 Ιρλανδούς κρατούμενους ως σκλάβους στην Αμερική.

Η διακήρυξη του το 1625, απαιτούσε οι Ιρλανδοί πολιτικοί κρατούμενοι να πουληθούν σε Άγγλους αποίκους στις Δυτικές Ινδίες.

Όσοι τολμούσαν να επαναστατήσουν ή να διαφωνήσουν τιμωρούνταν βάναυσα. Πολλοί από αυτούς έβρισκαν τραγικό θάνατο καθώς συνήθιζαν να τους κρεμάνε από τα χέρια ή τα πόδια βάζοντας τους φωτιά.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που παλούκωναν τα κεφάλια των “ανυπάκουων” σε ξύλινες λόγχες και τα επιδείκνυαν στην κεντρική αγορά ως προειδοποίηση και επίδειξη δύναμης.

Μέσα σε μια δεκαετία ο πληθυσμός της Ιρλανδίας από 1.5 εκατομμύριο έφτασε τις 600.000

Ο Ιάκωβος ΣΤ’ μαζί με τον βασιλιά Κάρολο Α’ της Αγγλίας ηγούνταν πολλών προσπαθειών για την υποδούλωση των Ιρλανδών.

Σημαντική βοήθεια στην επίτευξη αυτού του σκοπού έπαιξε και ο Όλιβερ Κρόμγουελ της Βρετανίας που προωθούσε τις τακτικές αποκτήνωσης.

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1600, οι Ιρλανδοί ήταν οι κύριοι σκλάβοι που πωλούνταν στην Αντίγκουα και το Μοντσερράτ. Πάνω από 500.000 Ιρλανδοί θανατώθηκαν από Άγγλους ενώ 300.000 πουλήθηκαν ως σκλάβοι.

Απαγορευόταν ρητά στους πατεράδες να πάρουν μαζί τα παιδιά τους πέρα από τον Ατλαντικό.

Οι περισσότερες γυναίκες έμειναν άστεγες, χωρίς να μπορούν να συντηρήσουν τα παιδιά τους.

Η φτώχεια σάρωσε τις περισσότερες οικογένειες. Η λύση που δόθηκε από την Βρετανία ήταν ο άμεσος “πλειστηριασμός” του πληθυσμού.

Τη δεκαετία του 1650, πάνω από 100.000 παιδιά ηλικίας 10 έως 14 ετών χωρίστηκαν από τις οικογένειες τους και πουλήθηκαν ως σκλάβοι στις Δυτικές Ινδίες, τη Βιρτζίνια και τη Νέα Αγγλία.

Μέσα σε αυτά τα χρόνια 53.000 γυναίκες κυρίως, πουλήθηκαν στις νήσους Μπαρμπάντος και την Βιρτζίνια. Άλλοι 30.000 Ιρλανδοί, πουλήθηκαν στον μεγαλύτερο πλειοδότη.

Με εντολή του Κρόμγουελ, 2000 παιδιά μεταφέρθηκαν στην Τζαμάικα και πουλήθηκαν σε Άγγλους αποίκους.

Τους αποκαλούσαν “μισθωμένους υπηρέτες”. Στην πραγματικότητα ήταν η “φτηνή λύση.”

Ένας Αφρικανός σκλάβος ήταν αρκετά πιο ακριβός από έναν Ιρλανδό. Εάν κάποιος αφέντης μαστίγωνε ή χτυπούσε έναν Ιρλανδό σκλάβο μέχρι θανάτου ήταν απλά μια οικονομική αναποδιά, πολύ φτηνότερη από το να σκότωνε έναν Αφρικανό. Οι Άγγλοι αφέντες άμεσα άρχισαν να εκμεταλλεύονται και τις γυναίκες. Τα παιδιά τους ήταν ήδη υποδουλωμένα και οι ίδιες αντικείμενο προσωπικής ευχαρίστησης και πηγή κέρδους.

Η “διασταυρωμένη” νέα γενιά σκλάβων με το πιο ανοιχτόχρωμο δέρμα

Με τον καιρό οι Άγγλοι άρχισαν να “ζευγαρώνουν” τις Ιρλανδές γυναίκες, πολλές από τις οποίες ήταν κορίτσια 12 ή 14 ετών, με άνδρες αφρικανικής καταγωγής.

Μέσα από αυτές τις συνευρέσεις προέκυψε ένα νέο είδος σκλάβων, οι “μιγάδες”, που είχαν διαφορετικό χρώμα δέρματος, πιο ανοιχτό.

Πωλούνταν ακριβότερα από τους Ιρλανδούς και γέμιζαν ακόμα περισσότερο τις τσέπες των αφεντικών τους με χρήματα, δίνοντας τους τη δυνατότητα να αγοράσουν και άλλους Αφρικανούς.

Η διασταύρωση συνεχίστηκε για πολλές δεκαετίες, μέχρι το 1681 που ψηφίστηκε νομοθεσία η οποία απαγόρευε την “πρακτική του ζευγαρώματος” μεταξύ Ιρλανδών γυναικών και ανδρών αφρικανικής καταγωγής με σκοπό τη δημιουργία σκλάβων προς πώληση.

Στην πραγματικότητα καταργήθηκε γιατί ερχόταν ενάντια στα συμφέροντα μιας μεγάλης εταιρίας μεταφοράς σκλάβων.

Η Αγγλία συνέχισε να μεταφέρει Ιρλανδούς σκλάβους για περισσότερο από έναν αιώνα. Μετά την εξέγερση της Ιρλανδίας το 1798, χιλιάδες σκλάβοι πουλήθηκαν στην Αμερική και την Αυστραλία.

Η κακοποίηση ήταν βάναυση τόσο στους Αφρικανούς, όσο και στους Ιρλανδούς.

Ένα βρετανικό πλοίο δεν δίστασε να πετάξει 1302 σκλάβους στη μέση του Ατλαντικού για να εξασφαλίσει περισσότερα τρόφιμα για το υπόλοιπο πλήρωμα.

Το 1839 η Βρετανία αποφάσισε να σταματήσει την εξαγωγή σκλάβων. Αυτό δεν επηρέασε άμεσα τις προθέσεις των πειρατών αλλά σταδιακά έκλεισε το μαύρο κεφάλαιο την ιρλανδικής δουλείας.

H άποψη ότι πρόκειται για μύθο που έγινε viral

Στους ακαδημαϊκούς κύκλους, δεν υπάρχει ομοφωνία απόψεων για το αν όντως οι Ιρλανδοί υπέφεραν όλα αυτά δεινά στα χέρια των Βρετανών ως σκλάβοι. Η άλλη άποψη αναφέρει ότι ο μύθος αυτός έχει εξαπλωθεί στους αιώνες χωρίς να έχει γίνει σαφές ότι επρόκειτο για “λευκή μισθωμένη υπηρεσία” και όχι για υποδούλωση και αυτό εξυπηρετεί εθνικιστικούς σκοπούς.

Η μισθωμένη υπηρεσία ήταν μια μορφή καταναγκαστικής εργασίας σύμφωνα με την οποία ο μετανάστης έκανε συμφωνία να εργαστεί για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα με αντάλλαγμα το κόστος του ταξιδιού πέρα από τον Ατλαντικό. O χρόνος αποπληρωμής ήταν από δύο ως επτά χρόνια, δωρεάν εργασίας.

Αναφέρεται ως μια αποικιακή καινοτομία που βοήθησε πολλούς μετανάστες να μεταβούν στο Νέο Κόσμο, παρέχοντας παράλληλα φτηνό, λευκό εργατικό δυναμικό στους εμπόρους και καλλιεργητές για να το εκμεταλλευτούν προς όφελος τους. Στο τέλος του ταξιδιού απονέμονταν τα “τέλη ελευθερίας”, δηλαδή η δωρεάν μετάβαση.

Αυτή η εκδοχή είναι για πολλούς η αληθινή και θεωρούν ότι δεν πρόκειται για καθεστώς δουλείας.

Πηγή: YourNewsWire

& opendemocracy.net

Διαβάστε ακόμα στη ΜτΧ: Δεν έχτισαν σκλάβοι τις πυραμίδες της Αιγύπτου! Νέα ευρήματα μαρτυρούν ότι μόνο στα σενάρια του Χόλιγουντ τις έχτισαν Εβραίοι δούλοι…