MC Hammer. Ο ράπερ που έγινε σουπερστάρ με το “U Can’t Touch This”. Δεν έπαιρνε ναρκωτικά, δεν ήταν σε συμμορία και σπούδασε σε κολέγιο. Η συναρπαστική ιστορία του από την άνοδο μέχρι την πτώχευση

Ο νεαρός Στάνλι Κερκ Μπαρέλ ήταν λάτρης του μπέιζμπολ.

Το 1970, σε ηλικία 8 ετών, χόρευε έξω από το στάδιο, όπου έπαιζε η ομαδα μπέιζμπολ Oakland Athletics.

Οι περαστικοί απολάμβαναν το θέαμα του αεικίνητου μικρού αγοριού και του έδιναν ψιλά, τα οποία μάζευε και αγόραζε εισιτήρια για να παρακολουθήσει τους αγώνες.

Μία μέρα, ο μικρός αναγνώρισε τον πάμπλουτο ιδιόκτητη της ομάδας, Τσαρλς Φίνλι στον δρόμο και του ζήτησε να τον συνοδεύσει στον αγώνα.

Ο Φίνλι όχι μόνο δέχτηκε τη συντροφιά του αγοριού, αλλά τον προσέλαβε ως βοηθό. Έκτοτε, ο μικρός δεν χρειάστηκε να ξαναγοράσει εισιτήριο.

Οι παίκτες της ομάδας παρατήρησαν ότι ο μικρός Στάνλι έμοιαζε πολύ με τον άσο του μπέιζμπολ, Χανκ Άαρον, γνωστό και ως “The Hammer”, δηλαδή το σφυρί.

Ο “Hammer” ήταν το είδωλο του Στάνλι και από εκείνον εμπνεύστηκε το όνομα με το οποίο έγινε διάσημος ως, MC Hammer.

“U Can’t Touch This”

Το 1985 ο Στάνλι Μπαρέλ είχε αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο και είχε ολοκληρώσει τη θητεία του στο ναυτικό.

Έψαχνε απεγνωσμένα μια διέξοδο από τη φτωχή γειτονιά που μεγάλωσε στη Καλιφόρνια.

Πολλοί απ’ τους φίλους του είχαν αναμειχθεί με το εμπόριο ναρκωτικών και τις τοπικές συμμορίες, αλλά ο Στάνλι ήταν αποφασισμένος να μείνει μακριά από την παρανομία.

Ταξίδεψε μέχρι την Αριζόνα, στο σπίτι ενός από τους παίχτες της ομάδας Oakland Athletics, Μάικ Ντέιβις.

Χόρεψε στη μέση του σαλονιού, μπροστά στον Ντέιβις και τη γυναίκα του, οι οποίοι του έδωσαν τα χρήματα που χρειαζόταν για να πραγματοποιήσει το σχέδιο του.

Ο Μπαρέλ έγινε ο “MC Hammer” και ίδρυσε τη δική του δισκογραφική εταιρία, την Bust It Records.

Ηχογράφησε τον πρώτο του δίσκο, “Feel my Power” και τον πουλούσε από το αυτοκίνητό του.

Κάθε μέρα διένυε χιλιόμετρα, αλλά κατάφερε να πουλήσει περισσότερους από 16 χιλιάδες δίσκους.

Η μουσική του άρχισε να διαδίδεται στα κλαμπ της Καλιφόρνια και ο Hammer ήταν εκεί κάθε βράδυ, χορεύοντας με το δικό του, ιδιαίτερο στυλ.

Ένα βράδυ τον Μάιο του 1988, τον προσέγγισε ένα απ’ τα στελέχη της εταιρείας Capitol Records, η Τζόι Μπέιλι και του πρότεινε να συνεργαστούν.

Ο Hammer αρνήθηκε.

Είχε υπολογίσει ότι τα έσοδα απ’ τη δική του εταιρεία ήταν περισσότερα από τα χρήματα που του προσέφερε η Capitol Records.

Με την επιμονή του κατάφερε να φτάσει σε μια συμφωνία που τον έκανε πλούσιο.

Του προσέφεραν 750 χιλιάδες δολάρια μόνο για να υπογράψει το συμβόλαιο και θα ακολουθούσαν πολλά εκατομμύρια.

Ο πρώτος δίσκος που κυκλοφόρησε με τίτλο “Let’s Get it Started” έγινε πλατινένιος και ο Hammer έγινε πλουσιότερος κατά 30 εκατομμύρια δολάρια μέσα σε ένα χρόνο.

Ήταν μεγάλη επιτυχία, αλλά δεν έμεινε ικανοποιημένος. Ήθελε να φτάσει στην κορυφή.

Τα κατάφερε το 1990, όταν κυκλοφόρησε το άλμπουμ “Please Hammer, Don’t Hurt ‘Em”, που περιελάμβανε το κομμάτι “U Can’t Touch This”.

Ο δίσκος πούλησε 50 εκατομμύρια αντίτυπα, ο MC Hammer περιόδευσε σε όλο τον κόσμο και σάρωσε τα βραβεία.

Στις συναυλίες, ο MC Hammer έδινε τον καλύτερο του εαυτό. Η ενέργεια του παρέσυρε ακόμα και τους πιο διστακτικούς θαυμαστές του.

Δεν υπήρχε ραδιοφωνικός σταθμός που δεν έπαιζε το τραγούδι ούτε έφηβος που δεν είχε μάθει απ’ έξω τη χορογραφία.

Ακόμα και το φαρδύ παντελόνι με το χαμηλό καβάλο που φορούσε στο video clip του “U Can’t Touch This” γέμισε τα ράφια των καταστημάτων και μέχρι σήμερα είναι γνωστό ως το “παντελόνι MC Hammer”.

Ο μικρός από την φτωχογειτονιά της Καλιφόρνιας είχε γίνει πλέον σουπερστάρ και χρήματα έρεαν από παντού.

Διαφήμιζε τα πάντα, από αθλητικά παπούτσια μέχρι αναψυκτικά και κούκλες. Υπήρχε ακόμα και κινούμενο σχέδιο με πρωταγωνιστή τον “Hammerman”.

Η επιτυχία συνεχίστηκε και το 1991 με τον επόμενο δίσκο, “Too Legit to Quit”, αλλά η συνεχής έκθεση είχε αρχίσει να εκνευρίζει τους “αυθεντικούς” ράπερ, που κατηγορούσαν τον MC Hammer ότι είχε ξεπουληθεί για τα χρήματα.

Οι εκπρόσωποι της αποκαλούμενης “gangster rap”, δηλαδή της ρεαλιστικής, πολιτικοποιημένης ραπ, τον κορόιδευαν επειδή θεωρούσαν ότι τα τραγούδια του ήταν ελαφριά και εμπορικά.

Η απάντησή του ήρθε το 1994, όταν κυκλοφόρησε το νέο άλμπουμ του “The Funky Headhunter”.

Ο MC Hammer προσπάθησε να αλλάξει τη δημόσια εικόνα του, μιμούμενος τους “gangster” ράπερ, αλλά οι προσπάθειές του κατέληξαν σε αποτυχία.

Οι σπατάλες και η χρεοκοπία

Μέσα σε ελάχιστα χρόνια, ο MC Hammer είχε συγκεντρώσει μια τεράστια περιουσία, την οποία δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί.

Σπαταλούσε τεράστια ποσά, χωρίς να υπολογίζει το μέλλον.

Έχτισε μια γιγαντιαία έπαυλη που υπολογίζεται ότι κόστισε περισσότερο από 10 εκατομμύρια δολάρια.

Αγόραζε μανιωδώς αυτοκίνητα και πανάκριβα ρούχα.

Επένδυσε σε επιχειρηματικές ιδέες συγγενών του, όπως την αγορά καθαρόαιμων αλόγων, οι οποίες απέτυχαν παταγωδώς.

Ποτέ όμως δεν ξέχασε τις φτωχές του ρίζες.

Προσλάμβανε φίλους και γνωστούς του και τους προσέφερε εξαιρετικά καλούς μισθούς. Συνήθως εργάζονταν ως χορευτές ή φύλακες, αλλά σε μερικούς έδινε δουλειά απλώς επειδή ήταν άνεργοι, χωρίς να υπάρχει ελεύθερη θέση εργασίας.

Έδινε μεγάλο ποσοστό των εσόδων του για να βοηθήσει τις οικογένειες στις φτωχογειτονιές της Καλιφόρνιας, ενώ μιλούσε δημόσια για τον κίνδυνο των ναρκωτικών.

Τα έξοδα άρχισαν να συσσωρεύονται και όταν επέστρεψε από την παγκόσμια περιοδεία για το “Too Legit to Quit”, αντιλήφθηκε ότι ο τραπεζικός του λογαριασμός είχε στερέψει.

Το 1996 κήρυξε πτώχευση, ενώ χρωστούσε 16 εκατομμύρια δολάρια.

Όπως δήλωσε ο ίδιος σε συνεντεύξεις του, μαζί με τα χρήματα εξαφανίστηκαν και πολλοί από τους φίλους του.

Παρά τις δυσκολίες, ο MC Hammer δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια.

Συνέχισε να ασχολείται με τη μουσική, ενώ επέκτεινε την επιχειρηματική του δραστηριότητα στον τεχνολογικό τομέα.

Αν και δεν κατάφερε ποτέ να επιστρέψει στην κορυφή, το “U Can’t Touch This” συνεχίζει να ξεσηκώνει τα πλήθη, 14 χρόνια μετά την κυκλοφορία του.

Της Αθηνάς Τζίμα

Πηγή χαρακτηριστικής εικόνας: Wikimediamtx Commons

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: O ράπερ Talib Kweli που θεωρεί ότι ο Ομπάμα έπαιξε αρρωστημένο παιχνίδι. Δεν φοράει αλυσίδες, δεν οδηγεί λιμουζίνες και δεν πιστεύει στους «επαναστάτες του πληκτρολογίου»