Μαρτυρίες από τη σεξουαλική ζωή των τροφίμων στο Δρομοκαΐτειο. Η ανάγκη των ασθενών για ερωτική επαφή και στοργή, μέσα από τις αναμνήσεις των εργαζομένων

«ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ 343. Μαρτυρίες από το Δρομοκαϊτειο». Το βιβλίο της κοινωνικής ψυχολόγου Μαρίας Φαφαλιού,  που σκοπό έχει να σπάσει το φράγμα που χωρίζει τον ψυχικά άρρωστο από τους «απέξω», μέσα από την  εκατόχρονη και πλέον ζωή του Δρομοκαϊτειου. Το βιβλίο βασίζεται σε ιστορική έρευνα και μαρτυρίες. 

Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο, με αφηγήσεις του προσωπικού.

«Εδώ μέσα, στο μικρό αυτό χώρο, συναντάς μαζεμένα οτιδήποτε συναντήσεις έξω. Την συντροφικότητα, την αγάπη, τον έρωτα, το σεξ γιατί το θες, το σεξ επί πληρωμή, όλα.

Έχουμε μια άρρωστη η οποία έχει προτιμήσεις σε έναν συγκεκριμένο άρρωστο, είναι ο μοναδικός που θέλει να πηγαίνει μαζί του χωρίς να την πληρώνει. Με όλους τους άλλους συνήθως πάει επί πληρωμή. Η ταρίφα φτάνει από ένα γαριδάκι, από ένα τσιγάρο, μέχρι και 500 δραχμές. Ό,τι έχει ανάγκη εκείνη την ώρα. Αν δηλαδή έχει ανάγκη από ένα τσιγάρο του λέει αυτουνού «πάμε και θα μου δώσεις ένα τσιγάρο». Αν δεν έχει ανάγκη και της το ζητήσει κάποιος άλλος να πάνε, χρεώνει ταρίφα και 500 δραχμές. Αυτή η άρρωστη, λοιπόν, τον προτιμάει εκείνον από όλους, πρέπει να είναι και ψιλοερωτευμένη μαζί του. Αλλά εκείνος δε θέλει. Πηγαίνει με μίαν άλληνε που την πληρώνει. Κι όταν τον ρωτήσανε «γιατί πας με την άλληνε αφού αυτή σε θέλει;» μας είπε: «Γιατί η άλλη έχει μεγάλο στήθος ενώ αυτή δεν έχει».

Και μία άλλη, που πάει με όλους εδώ πέρα, κάποια φορά θέλησε ένας άρρωστος να πάει μαζί της αλλά δεν είχε χρήματα. Του λέει αυτή «δεν γίνεται χωρίς χρήματα», ζήταγε τότε ένα κατοστάρικο, πριν από αρκετά χρόνια. Της λέει αυτός «ένα πενηντάρικο έχω, δεν έχω παραπάνω». «Ε τότε, του λέει, άμα έχεις μόνο πενήντα δραχμές, μόνο χάϊδεμα». Εντάξει, καθήσανε, την χάιδεψε, μέχρι που έκρινε εκείνη ότι τελείωσε ο χρόνος και του είπε να φύγει.

Οι άρρωστοι, ιδίως οι παλιοί, ξέρουν ποιες γυναίκες είναι οι «εύκολες» ας πούμε. Έχουν μάλιστα μερικά συγκεκριμένα μέρη που πηγαίνουν, είτε πάνω στο βουνό, είτε πίσω από κάποια κτίρια. Και βέβαια αυτό γίνεται γιατί στα τμήματα που μένουνε, που τα περισσότερα δεν είναι μεικτά, δεν υπάρχει δυνατότητα να πάνε σε κάποιο κρεβάτι.

Υπάρχει κάποια ελαστικότητα στις καινούργιες εισαγωγές, που εκεί είναι πιο έντονο, που ένας καινούργιος ασθενής άντρας βρίσκεται με μια καινούργια ασθενή γυναίκα και συνήθως πηγαίνει στο κρεβάτι της. Κρυφά βέβαια. Ή αν έχουν την οικονομική δυνατότητα, πληρώνουν, βγαίνουν έξω και πάνε σε ξενοδοχείο στην γειτονιά. (…)

Πάρα πολλοί αυτοϊκανοποιούνται. Γιατί υπάρχουν και οι ενδοιασμοί, οι ηθικές αναστολές, έτσι όπως έχουν μάθει από το σπίτι – οι γυναίκες δηλαδή κυρίως που δεν πρέπει να πηγαίνουν με άντρες, που το θεωρούν άσκημο αυτό.

Είναι άλλοι που δεν θέλουν να δημιουργήσουν σχέσεις εδώ μέσα γιατί δεν παραδέχονται ότι είναι άρρωστοι και δεν δέχονται να δημιουργήσουν σχέσεις με αρρώστους. Αυτοί κυρίως επιζητούν σχέσεις με το προσωπικό.

Υπάρχουν δύο μερίδες αρρώστων. Υπάρχει η  μία ομάδα, που το θεωρούν  ντροπή να κάνουν οποιαδήποτε σεξουαλική σχέση εδώ μέσα και δεν τους επηρεάζει η ασθένεια σε αυτό. Αλλά στην άλλη ομάδα, στη μεγαλύτερη, οι άρρωστοι δεν έχουν ηθικές αναστολές, δεν τους πειράζει και μπορούν να δημιουργήσουν οποιαδήποτε σχέση. Ακόμη και μεγάλες γυναίκες με οικογένεια μόλις έρχονται στο ψυχιατρείο δημιουργούν πολύ εύκολα μια σχέση, χωρίς δεσμό, μόνο σεξουαλική.

Είχαμε εμείς μια τέτοια άρρωστη μεγάλης ηλικίας, από πολύ καλή οικογένεια, η οποία είχε δημιουργήσει πολύ έντονη σεξουαλική σχέση με ένα  άρρωστο εδώ πέρα, τον Λ. Δεν υπήρχε μέρα που να μην συναντηθούν.

Και συνήθως τον τράβαγε εκείνη, το ήθελε αυτή, το επιδίωκε.

Δεν ξέρουμε ποια ήταν τα δικά της συναισθήματα, όμως τα συναισθήματα του Λ. απέναντί της ήταν πάρα πολύ τρυφερά. Και μια μέρα αυτή άφησε το φουστάνι της απέξω και κάποιος άρρωστος πέρασε και το πήρε.

Όταν βγήκαν, αυτή δεν είχε φουστάνι να ντυθεί και βγήκε ο Λ. κι έψαχνε όλους τους αρρώστους «μήπως πήρατε το φουστάνι;»  έφαγε όλο το νοσοκομείο να ψάχνει να το βρει. Αφού τέλος πάντων δεν το βρήκαν πουθενά ζήτησαν βοήθεια από το νοσηλευτικό και της φέραν ένα άλλο φουστάνι να φορέσει

Επήγα στο Μεταξουργείο

να συναντήσω ένα φίλο

είχα χρόνια να τον δω

και πήγα να φορμαριστώ

επήγα σε ένα  οίκο ανοχής

και βλέπω μια γυναίκα περιωπής

της λέω πως σε λένε

και μου απαντά

είμαι τσιγγάνα

με λένε Άννα και είμαι η santa putana.

(ποίημα ασθενούς) 

 «ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ  343 – Μαρτυρίες από το Δρομοκαϊτειο.» Εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

Διαβάστε επίσης στην ΜτΧ: Η φρίκη του βομβαρδισμού στον Πειραιά όπως τον ζωγράφισε ο Ανδρέας Κρυστάλλης, λίγο πριν από τη νοσηλεία του στο Δρομοκαΐτειο