«Μαμά, ακόμη κι αν γεννήσω ένα τέρας, πάλι θα το αγαπώ». Η συγκλονιστική μαρτυρία μιας γυναίκας που έμεινε στο Τσέρνομπιλ μετά το πυρηνικό δυστύχημα. Ο φόβος και η αποστροφή από τους ξένους

Στις 26 Απριλίου 1986 η καταστροφή του Τσέρνομπιλ σόκαρε την παγκόσμια κοινή γνώμη. Το πυρηνικό δυστύχημα που όλοι φοβόταν έγινε και σκότωσε ανθρώπους, νέκρωσε τη φύση, προκάλεσε τερατογεννέσεις και επιβάρυνε σε βάθος χρόνου, την υγεία χιλιάδων ανθρώπων. Έμαθαν να ζουν με τον θάνατο.

Η Ναντέζντα Αφανασίεβνα Μπουράκοβα, κάτοικος Χοινίκι περιγράφει τη ζωή μετά την καταστροφή.

Η κόρη μου μου είπε πρόσφατα: «Μαμά, ακόμη κι αν γεννήσω ένα τέρας, πάλι θα το αγαπώ». Μπορείτε να το φανταστείτε! Δεν έχει καλά καλά τελειώσει το σχολείο και της περνούν από το μυαλό τέτοιες σκέψεις! Το ίδιο σκέφτονται και οι φίλες της. Πρόσφατα, κάποιοι φίλοι έφεραν στον κόσμο ένα αγοράκι. Το περίμεναν πώς και πώς. Ήταν το πρώτο τους παιδί!

Το αγοράκι τους έχει μια πελώρια τρύπα αντί για στόμα και καθόλου αυτιά… Αποφεύγω να τους επισκεφτώ. Δεν το αντέχω. Η κόρη μου όμως πηγαινοέρχεται στο σπίτι τους. Της αρέσει. Ίσως να προσπαθεί να συνηθίσει στην ιδέα…

Θα μπορούσαμε να φύγουμε από εδώ, όμως το σκεφτήκαμε με τον άντρα μου και αποφασίσαμε να μείνουμε. Φοβόμαστε να ξενιτευτούμε. Εδώ είμαστε όλοι παιδιά του Τσέρνομπιλ. Δε φοβόμαστε τίποτα – δεν υπάρχει καχυποψία.

Αν κάποιος σου προσφέρει μήλα ή αγγούρια από τον κήπο του, τα παίρνεις και τα τρως – δεν τα κρύβεις στην τσέπη ή στη σακούλα για να τα πετάξεις αργότερα.

Έχουμε τις ίδιες μνήμες, μοιραζόμαστε την ίδια τύχη.

Οπουδήποτε αλλού, θα ήμασταν ξένοι.

Απόκληροι, λεπροί… Ακούμε συνέχεια για τους «Τσερνομπιλίτες» ή «τα παιδιά του Τσέρνομπιλ», αλλά κανείς δε γνωρίζει ποιοι είμαστε πραγματικά.

Σκέφτομαι πως αν μας είχαν απαγορεύσει να φεύγουμε από εδώ, αν μας είχαν αποκλείσει σε αυτή την περιοχή, πολλοί από εσάς θα νιώθατε καλύτερα. Μην προσπαθήσετε να μου αλλάξετε γνώμη – τα έχω ζήσει όλα αυτά.

Τις πρώτες μέρες πήρα την κόρη μου και πήγα στο Μινσκ, στο σπίτι της αδελφής μου. Η ίδια μου η αδελφή δε μ’ άφησε να μπω στο σπίτι της, γιατί θήλαζε ακόμη το μωρό της. Μπορείτε να το φανταστείτε;

Αναγκαστήκαμε να περάσουμε τη νύχτα στον σιδηροδρομικό σταθμό. Αλλόκοτες σκέψεις μου περνούσαν από το μυαλό … Πού να πηγαίναμε; Μήπως θα ήταν καλύτερα να αυτοκτονούσα για να μην υποφέρω; Έτσι ήταν τα πράγματα στην αρχή … Σκεφτόμουν φρικιαστικές αρρώστιες, ακατονόμαστες… Είμαι και γιατρός… Τι να σκέφτονταν οι άλλοι που δεν ήξεραν;

Όπου και να βρεθούν τα παιδιά μας είναι ανεπιθύμητα. Κάποιο καλοκαίρι, η κόρη μου βρέθηκε σε μια κατασκήνωση.

Τα άλλα παιδιά φοβούνταν να την αγγίξουν: «Η πυγολαμπίδα του Τσέρνομπιολ. Κοιτάξτε πώς λάμπει στο σκοτάδι!» έλεγαν.

Την ανάγκαζαν να βγαίνει έξω τα βράδια για να διαπιστώσουν αν είναι αλήθεια.

Οι άνθρωποι μιλούν για τον πόλεμο. Για τη γενιά του πολέμου… Κάνουν συγκρίσεις… Ποια γενιά του πολέμου;

Αυτοί ήταν ευτυχισμένοι! Αυτοί τουλάχιστον βγήκαν κερδισμένοι.

Και η νίκη αυτή τους έδωσε φοβερή ενέργεια για ζωή ή – αν θέλετε να χρησιμοποιήσουμε πιο μοντέρνα ορολογία -, τους χάρισε ένα ανίκητο ένστικτο επιβίωσης… Ενώ εμείς; Φοβόμαστε  και τον ίσκιο μας…

Τρέμει το φυλλοκάρδι μας για τα παιδιά μας, για τα εγγόνια που δεν έχουμε.

Ο κόσμος γελάει λιγότερο και κανείς πια δεν σφυρίζει ανέμελα στον δρόμο. Κανείς δεν τραγουδάει στις γιορτές. Δεν είναι μόνο το τοπίο που αλλάζει – γιατί έχουν αρχίσει να φυτρώνουν δέντρα και θάμνοι εκεί που κάποτε υπήρχαν ατέλειωτες εκτάσεις καλλιεργημένης γης, αλλάζει και ο εθνικός μας χαρακτήρας.

Επικρατεί μια γενική δυσθυμία, μια αίσθηση πως μας έχει πέσει μια κατάρα.Το Τσέρνομπιλ είναι μια μεταφορά, ένα σύμβολο.

Μερικές φορές σκέφτομαι πως ίσως να ήταν καλύτερα να μην ξαναγράψει κανείς τίποτα για εμάς. Ίσως έτσι να μας φοβούνται λιγότερο. Όπως δε μιλάς για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου. Ή όπως δε μιλάς για τον χρόνο στο κελί ενός ισοβίτη…»

Ναντέζντα Αφανασίεβνα Μπουράκοβα, Κάτοικος Χοινίκι

Πηγή: «Τσέρνομπιλ, Ένα Χρονικό του Μέλλοντος», Σβετλάνα Αλεξίεβιτς, Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

Διαβάστε ακόμη στη “ΜτΧ”: Συγκλονιστικές φωτογραφίες από τη σοβιετική πόλη – φάντασμα τρία χιλιόμετρα από το Τσερνομπίλ. Το Πρίπιατ «χτυπήθηκε» από τη ραδιενέργεια και 50 χιλιάδες κάτοικοι το εγκατέλειψαν μέσα σε τρεις ώρες (φώτο & βίντεο) …